Λίγο μετά την έναρξη του πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη η κυβέρνηση Μεντερές με όλο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της έσπευσε να αποδώσει το ξέσπασμα του όχλου στους κομμουνιστές και τους «προδότες προβοκάτορες». Ωστόσο οι περισσότεροι από τους ξένους παρατηρητές αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό και επιφυλάξεις αυτές τις δηλώσεις.
Στις ανταποκρίσεις τους επεσήμαιναν ότι ο αριθμός των κομμουνιστών στην Τουρκία ήταν πολύ μικρός και δεν θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια τόσο μεγάλης έκτασης κινητοποίηση. Άλλωστε και αυτά τα λίγα κομμουνιστικά στελέχη που παρέμεναν ελεύθερα βρίσκονταν κάτω από τη συνεχή παρακολούθηση των υπηρεσιών ασφαλείας και εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσαν, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, να οργανώσουν κινητοποιήσεις τόσο μεγάλου μεγέθους.
Από το πρωί στις 7 Σεπτεμβρίου άρχισαν οι συλλήψεις κομμουνιστικών στελεχών. Σε πρώτη φάση πιάστηκαν 48 γνωστά στελέχη του κομμουνιστικού κινήματος για υποκίνηση σε καταστροφή ξένης περιουσίας. Οι συλλήψεις έγιναν στη βάση καταλόγων «υπόπτων» που είχαν συντάξει αυθαίρετα και χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία οι υπηρεσίες ασφαλείας οι οποίες τους παρακολουθούσαν. Είναι αξιοσημείωτο ότι στις λίστες αυτές περιλαμβάνονταν και πρόσωπα που είχαν πεθάνει ή υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία μακριά από την Κωνσταντινούπολη.
Άλλα 19 στελέχη της Αριστεράς πιάστηκαν απλώς και μόνο γιατί βρέθηκαν σε χώρους κοντινούς σε αυτούς που έγιναν τα έκτροπα.
