ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ

Όλες οι συγχύσεις στην Ελλάδα ξεκινούν από την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε τις έννοιες «έθνος» και «κράτος», που σε καμία περίπτωση δεν είναι συνώνυμα. Η λέξη έθνος είναι σανσκριτικής καταγωγής και στην κυριολεξία, σημαίνει «ομαιμοσύνη», δηλαδή ομοιό­τητα του αίματος των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα.

Είναι φανερό, όμως, πως για να διατηρήσει την «κα­θαρότητα» του αίματος της μια φυλή, και συνεπώς να λειτουργήσει σαν μια ευρεία οικογένεια, όπου όλα τα μέλη της θα είναι στενοί ή μακρινοί συγγενείς, πρέπει αυτή η φυλή να είναι καταρχήν ενδογαμική, δηλαδή τα μέλη της να παντρεύονται μεταξύ τους και οι επιμειξίες με αλλόφυλους να απαγορεύονται αυστηρά. Αλλά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε πολύ κλειστές και πολύ πρωτόγονες κοινωνίες. Σήμερα, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν «καθαρές» εθνότητες, διότι δεν υπάρχουν κλειστές κοινωνίες.

ΕΙΝΑΙ αυτονόητο, πως κανείς νομοθέτης εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια δε θα μπορούσε να διαφυλάξει την «καθαρότητα» του αίματος μιας φυλής.

Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν είναι άλογα ράτσας, τα­γμένα στις ιπποδρομίες, ώστε να φροντίζουμε για την καθαρότητα του αίματός τους. Και ωστόσο, δεν έλειψαν ποτέ οι μικρόνοες που αντιμετωπίζουν τον άν­θρωπο σαν ζώο, περιορισμένο σ’ ένα οιονεί αναπαρα­γωγικό ιπποφορβείο. Και ο ρατσισμός είναι αυτό ακρι­βώς: Μια μεταφυσική και αυτόχρημα παρανοϊκή πίστη στην «καθαρότητα του αίματος της φυλής» -μια κα­θαρότητα που εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ανήκει στην περιοχή του μύθου.

Αιγαίο και νησιά Σπράτλι: Ομοιότητες μιας διεκδίκησης υφαλοκρηπίδας πολλά χιλιόμετρα μακριά

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Καθώς ο ελληνικός και ο τουρκικός στόλος άρχισαν να δοκιμάζουν ο ένας τις αντιδράσεις του άλλου στο Αιγαίο, μια αντιπαράθεση με τρομακτικές ομοιότητες κλιμακωνόταν σε απόσταση 9.500 χιλιομέτρων, στη νότια κινεζική θάλασσα.

Μια αντιπαράθεση από την οποία η Ελλάδα μπορεί να αντλήσει πολύτιμα συμπεράσματα, αν όχι για το πώς να αναπτύσσει τις ναυτικές τις δυνάμεις, τουλάχιστον για το ποιοι πρέπει και δεν πρέπει να είναι οι σύμμαχοί της.

Εδώ και δεκαετίες, τουλάχιστον έξι χώρες (Κίνα, Ταϊβάν, Βιετνάμ, Φιλιππίνες, Μαλαισία και Μπρουνέι) διεκδικούν απόλυτη κυριαρχία (ή κυριαρχικά δικαιώματα) σε όλα ή μερικά από τα νησιά και τις νησίδες Σπράτλι. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα βραχονησίδων και μικροσκοπικών νησιών που θεωρητικά δεν θα τα γνώριζε κανείς εάν δεν είχαν την «ατυχία» να βρίσκονται πάνω σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά περάσματα του πλανήτη και κοντά σε κοιτάσματα πετρελαίου.

Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, αν οι ελληνοτουρκικές διαφορές φαντάζουν σύνθετες στα μάτια ενός μη ειδικού, οι ταυτόχρονες διεκδικήσεις έξι χωρών για τα Σπράτλι θα μπορούσαν να οδηγήσουν και τους μεγαλύτερους διεθνολόγους στα όρια της σχιζοφρένειας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι συμβαίνει κάθε φορά που ένα ωκεανογραφικό σκάφος ή ακόμη και η βάρκα ενός ψαρά διασχίζουν μια περιοχή όπου κάθε χώρα έχει διαφορετικές διεκδικήσεις χωρικών υδάτων, υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.

Πίσω όμως από τον νομικό κυκεώνα κρύβεται μια πολύ απλή γεωπολιτική πραγματικότητα: Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν και υποδαυλίζουν τις διεκδικήσεις όλων των άλλων χωρών, στην προσπάθειά τους να απομονώσουν την Κίνα. Η αντιπαράθεση λοιπόν έχει φτάσει να μετατρέψει τους μικρούς παίκτες σε πιόνια που κινούνται στη μεγάλη σκακιέρα της Ουάσινγκτον και του Πεκίνου. Οι ΗΠΑ μάλιστα έφτασαν να ισχυρίζονται ότι η διένεξη στην περιοχή των Σπράτλι αφορά άμεσα την εθνική τους ασφάλεια (!) και γι' αυτό στέλνουν διαρκώς σκάφη του πολεμικού ναυτικού σε διαμφισβητούμενες περιοχές προκαλώντας ανοιχτά την Κίνα να αντιδράσει.

Γιατί ο Ερντογάν έκανε επίδειξη ισχύος στην Αγία Σοφία και ποια είναι τα όριά του

Του Παναγιώτη Σωτήρη 

Συνηθίζουμε να βλέπουμε τις κινήσεις του Ερντογάν μόνο υπό το στενό πρίσμα των ελληνοτουρκικών διαφορών, δηλαδή ως κινήσεις που κατά κύριο λόγο σκοπό έχουν να πλήξουν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα ή να προωθήσουν τουρκικές αξιώσεις έναντι της Ελλάδας.

Μόνο που με αυτό τον τρόπο χάνουμε την πιο συνολική εικόνα και κυρίως την πιο συνολική διάσταση της στρατηγικής που ξεδιπλώνει η τουρκική κυβέρνηση, τόσο προς το εσωτερικό της Τουρκίας όσο και ως προς το εξωτερικό.

Και το κλειδί είναι η προσπάθεια να διαμορφωθεί η εικόνα ότι η Τουρκία δεν είναι πια μια δύναμη και μια κοινωνία που πρέπει να αποδείξει ότι είναι αρκετά δυτική ή αρκετά αναπτυγμένη ή έστω αρκούντως ευρωπαϊκή, αγωνίες που σφράγισαν για αρκετά χρόνια τον τρόπο που κινήθηκε η τουρκική πολιτική τάξη.

Η νέα εικόνα της Τουρκίας δεν αφορά αυτά τα στοιχεία, αλλά αντίθετα κυρίως αποσκοπεί στο να δείξει ότι πρόκειται για μια σημαντική περιφερειακή δύναμη, που έχει λόγο σε μια ευρύτερη περιοχή και η οποία μπορεί να διεκδικήσει έναν ηγετικό ρόλο στον ευρύτερο μουσουλμανικό χώρο.

Αυτό δείχνει εισβολή στη Συρία, όπου η Τουρκία έχει εξασφαλίσει «ζώνη ασφαλείας» και διεκδικεί λόγο στην «επόμενη μέρα», μετά το τέλος του πολέμου. Αυτό δείχνει η εμπλοκή στον λιβυκό εμφύλιο πόλεμο και η στήριξη, πολιτική αλλά και στρατιωτική στην διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Τρίπολης. Αυτό δείχνουν οι παρεμβάσεις υπέρ των Παλαιστινίων. Αυτό δείχνει η νέα στήριξη που δίνει η Τουρκία στο Αζερμπαϊτζάν (τη χώρα που η πλειοψηφία των τούρκων θεωρεί ως την πιο φιλικά προσκείμενη) στη νέα αντιπαράθεσή της με την Αρμενία. Και αυτό φάνηκε να υπογραμμίζει η πρόσφατη συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας, υπό την προεδρία του Ερντογάν που δεν ιεράρχησε ψηλά την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, αλλά τη «μάχη κατά της τρομοκρατίας» εντός και εκτός συνόρων, την κρίση της Λιβύης, την κρίση του Καυκάσου και την υπεράσπιση των συνολικών της δικαιωμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ο ανίκανος Τραμπ, η Κίνα κι ο κόσμος που καταρρέει

Martin Wolf

ΗCovid-19 δεν άλλαξε τον κόσμο, μέχρι τώρα τουλάχιστον. Επιτάχυνε όμως την εξέλιξή του, τεχνολογικά, κοινωνικά και πολιτικά. Αυτό είναι εντυπωσιακά αληθές στις διεθνείς σχέσεις: το χάσμα μεταξύ της Κίνας και της Δύσης και η αποτυχία της αμερικανικής ηγεσίας επί της Δύσης έχουν βαθύνει.

Η ηγούμενη από τη Δύση παγκόσμια τάξη βρίσκεται σε κρίση. Αν οι ΗΠΑ επανεκλέξουν τον Ντόναλντ Τραμπ, αυτό θα είναι τελειωτικό.

Η Κίνα γίνεται όλο και πιο διεκδικητική. Δεν ακολουθεί τον σεβασμό της Δύσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως φάνηκε από τη βάναυση μεταχείριση των Ουιγούρων και τον νέο νόμο για την ασφάλεια στο Χονγκ Κονγκ. Υπό τον Σι Τζινπίνγκ, δια βίου αυτοκράτορα, η κινεζική διεκδίκηση του status της υπερδύναμης και ο δεσποτισμός είναι απόλυτα. Είναι ξεκάθαρο πως εγκαταλείφθηκαν οι διάσημες συμβουλές του Ντενγκ Σιαοπίνγκ «κρύψε τη δύναμή σου, περίμενε υπομονετικά για την κατάλληλη στιγμή, ποτέ μην προηγείσαι». Ωστόσο, η Κίνα πρέπει επίσης να είναι εταίρος στη διαχείριση κάθε παγκόσμιας πρόκλησης.

Θοδωρής Καραγιαννίδης

501 λέξεις και 4 λεπτά δήλωσης του Κυριάκου Μητσοτάκη για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας αλλά σε αυτά δεν υπήρξε ούτε μία λέξη για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Δεν έχει περάσει απαρατήρητο ότι ο Πρωθυπουργός απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά στον ιδρυτή της ΝΔ και θεμελιωτή του δημοκρατικού πολιτεύματος, Κωνσταντίνο Καραμανλή, κάτι που αποτελεί αποδοχή ευρύτερων πολιτικών χώρων, ως προς τη συνεισφορά του, πόσο μάλλον στο εσωτερικό της ΝΔ που είθισται να αποκαλείται «εθνάρχης». 

Η κίνηση Μητσοτάκη θεωρείται ένα ακόμη βήμα, στην προσπάθειά του να απαλλαγεί από το ιστορικό βάρος του Καραμανλή και να εκφράσει ακόμη και σε αυτό το ταυτοτικό ζήτημα για τη συντηρητική παράταξη, την απόλυτα προσωπική και οικογενειακή του ατζέντα, να φιλοτεχνήσει το δικό του ηγετικό προφίλ.

Δεν κρύβεται η ενόχληση των Καραμανλικών

«Όχι» Μέρκελ σε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για την Τουρκία

Έντονο είναι το παρασκήνιο αναφορικά με τις παρεμβάσεις της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ, στην ελλληνοτουρκική διαμάχη.

Μάλιστα, σύμφωνα με το Euro2day, κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής για το Ταμείο Ανάκαμψης, όταν η προκλητικότητα των Τούρκων έφτασε στο «κόκκινο», ο Τούρκος πρέσβης στο Βερολίνο κλήθηκε για εξηγήσεις στο γερμανικό ΥΠΕΞ, ενώ διαψεύστηκε από πηγές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ότι θα γινόταν έκτακτη Σύνοδος Κορυφής για την Τουρκία τον Σεπτέμβριο.

Παράλληλα, η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας σε συνέντευξή της στην Deutsche Welle έδωσε μια αόριστη απάντηση σε ερωτήσεις για το πώς θα αντιδράσει η ΕΕ προς την Άγκυρα, ενώ η καγκελαρία διέψευσε ότι η κα Μέρκελ παρενέβη «στο πάρα ένα» και απέτρεψε θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Από την ελληνική πλευρά, η διάψευση αποδίδεται στο ότι η Γερμανία δεν θέλει να αναδείξει το «επείγον» του θέματος.

Όπως αναφέρει μάλιστα το Euro2day, νεότερες πληροφορίες από διπλωματικές πηγές του Βερολίνου σημειώνουν ότι η Άγκελα Μέρκελ δεν έχει πρόθεση να συγκαλέσει Έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για τα Ελληνοτουρκικά, ενώ είναι αρνητική και σε κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Η δε άποψη της καγκελαρίου είναι ότι για τη Γερμανία, η Τουρκία είναι «απαραίτητη», με το βλέμμα της τείνει να βλέπει περισσότερο προς την κατάσταση στη Συρία, το προσφυγικό και την Αφρική παρά στις ελληνοτουρκικές διαφορές.

Προειδοποιητικές βολές Σαμαρικών και κριτική για τα ελληνοτουρκικά

Ηπροσωπική και, κατά πολλούς, υποχωρητική πολιτική που ακολουθεί ο πρωθυπουργός στα ελληνοτουρκικά, συχνά ερήμην της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπουργών, φαίνεται ότι «φέρνει απέναντί του» όλο και περισσότερους στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας.

Ειδικά για τον Αντώνη Σαμαρά, που δεν χάνει ευκαιρία να διατυπώνει το δικό του προσωπικό και, εν πολλοίς, εθνικιστικό μανιφέστο, όπως πρόσφατα στη Βουλή, η ενόχληση δεν άργησε να αποτυπωθεί, ως συνήθως, στο «φιλοσαμαρικό» Antinews.

«Ολοταχώς για τις Πρέσπες του Αιγαίου»

Σε ένα πολύ σκληρό άρθρο που αναρτήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας με τίτλο «Ολοταχώς για τις Πρέσπες του Αιγαίου» αναφέρεται πως είναι πλέον «θέμα χρόνου να οδηγηθούμε σε δεύτερη εθνική ταπείνωση. Μην αυταπατάστε, ο τελικός στόχος της κυβέρνησης είναι να πάει στη Χάγη και να συνθηκολογήσει με την Τουρκία», αναφέρεται χαρακτηριστικά. 

Το άρθρο κάνει λόγο για «μειοδοσία», δηλαδή τον όρο που κυριαρχούσε στη διχαστική ρητορική της ΝΔ στο Μακεδονικό. Τότε, η υποχώρηση στην εθνικιστική δημαγωγία είχε ικανοποιήσει τον πρώην πρωθυπουργό, τώρα όμως που η ΝΔ είναι κυβέρνηση, στοχοποιείται ο Κ. Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του, όπως ο Θ. Ντόκος, που μιλούν ανοιχτά για συνεκμετάλλευση και για προσφυγή στη Χάγη.