Του Γεράσιμου Δεληβοριά
Το 1960 δεν υπήρχε τηλεόραση στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε ούτε η «Μηχανή του Χρόνου» να μας θυμίζει τα περασμένα. Υπήρχαν όμως τα «Ελληνικά Επίκαιρα» που προβάλλονταν στους κινηματογράφους, συνήθως πριν από την ταινία.
Το καλοκαίρι του 1960, το πρώτο θέμα των «Επικαίρων», ήταν η μεταφορά της βραζιλιανής πρωτεύουσας από το Ρίο ντε Τζανέϊρο, στην ολοκαίνουργια φουτουριστική Μπραζίλια, που χτίζονταν τέσσερα χρόνια.
Έκθαμβοι οι Έλληνες θεατές, έβλεπαν την αστραπιαία σχεδόν μεταφορά κρατικών αξιωματούχων, δημοσίων υπαλλήλων, δημοσίων εγγράφων, ραφιών και καρεκλών στις νέες τους εγκαταστάσεις και γραφεία, ενώ δεν παρέλειπαν να γελάσουν όταν ο φακός εστίαζε σε κάποιο ξεχασμένο καπέλο ή ντοσιέ.
Πριν από λίγες βδομάδες, έγινε μια απόπειρα παρόμοιας μεταφοράς και στην Αθήνα. Όχι φυσικά στην έκταση της Μπραζίλιας. Απλά, ένας από τους υπουργούς των Οικονομικών σκέφθηκε να κάνει και κάποια οικονομία (ώστε να φανεί και λιγάκι ο καημένος), μεταφέροντας όλες τις υπηρεσίες του Υπουργείου στο ανακαινισμένο κτίριο της καπνοβιομηχανίας «Κεράνη».
Και εκεί επάνω συνάντησε την αντίσταση, όχι των ίδιων των υπαλλήλων του υπουργείου μέσω των συνδικαλιστικών οργάνων τους, αλλά ενός καθ’ ύλην τελείως αναρμόδιου, του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, με γελοία, αλλά όπως φάνηκε πολύ πειστικά επιχειρήματα.
Κανονικά θα έπρεπε, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όλες οι Δημόσιες υπηρεσίες να έχουν μεταφερθεί σε έναν και μοναδικό χώρο, ώστε να μπορούν οι διοικούντες να ελέγχουν το έργο και την αποτελεσματικότητα τους και οι πολίτες να απαλλαγούν από την ταλαιπωρία της μετάβασης από το ένα υπουργείο στο άλλο καθώς οι υπηρεσίες και οι αρμοδιότητες άσχετων μεταξύ τους υπουργείων αλληλοκαλύπτονται δημιουργώντας σύγχυση.