Tα παιδιά που ζούσαν μέσα στα τούνελ και πέθαιναν για να ξεχρεώσουν οι οικογένειές τους!

Ο μικρός ανθρακωρύχος ήταν ένα μικρό αγόρι σουηδικής ή φινλανδικής καταγωγής που εργαζόταν επί δέκα ώρες καθημερινά σε ένα ορυχείο με αυτή τη φόρμα και τον εξοπλισμό εργασίας.

Ζούσε χωμένο στα λαγούμια του ορυχείου, με μοναδικό φως αυτό που έβγαζε το σπαρματσέτο στο κεφάλι του. Προσελήφθη ως μαθητευόμενος στην εταιρεία προκειμένου ο πατέρας του να αποπληρώσει τα χρέη του. Ο άτυχος μικρός εργάστηκε και πέθανε στα ορυχεία του Κολοράντο. Πριν η νομοθεσία απαγορεύσει την παιδική εργασία μετά από σκληρούς αγώνες των εργατικών σωματείων, τα παιδιά, ακόμα και ηλικίας πέντε ετών, εργάζονταν στα ορυχεία και τα προτιμούσαν σε πόστα καθαρισμού και απομάκρυνσης χωμάτων, λόγω του μικρού τους μεγέθους. Underground boys 004Οι συνθήκες μέσα στα τούνελ ήταν εξαιρετικά επικίνδυνες και τα παιδιά κινδύνευαν από την πτώση λίθων και τις αναθυμιάσεις.

Παιδιά πειραματόζωα σε ρόλο «καναρινιού»

Το σοκαριστικό όμως της υπόθεσης είναι ότι τα παιδιά χρησιμοποιούνταν στο ρόλο του «καναρινιού».

Ο ματωμένος Μάης του '36 στη Θεσσαλονίκη

Στην επέτειο των 83 χρόνων από ένα σημαντικό σταθμό της ιστορίας του ελληνικού εργατικού κινήματος

Μετά τη σφαγή, λίγα λουλούδια...

Το βράδυ της 9ης Μάη του 1936 ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς έδωσε διαταγή ένα σύνταγμα στρατού από τη Λάρισα να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και μοίρα του στόλου να καταπλεύσει στο λιμάνι της πόλης προς αντιμετώπιση των εργατών που βρίσκονταν σε απεργία. Ταυτόχρονα, προέβη σε δηλώσεις με τις οποίες δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνειών αναφορικά με τις προθέσεις του1: «Κατέστη φανερόν - τόνισε - ότι οι σκοποί οι επιδιωκόμενοι από τους διευθύνοντας την απεργιακήν κίνησιν είναι πολιτικοί, ανατρεπτικοί. Αν ήσαν οικονομικοί θα εδέχοντο οι ιθύνοντες τας δύο εργατικάς ομοσπονδίας την λύσιν, την οποίαν η κυβέρνησις επέβαλε εις τους καπνεμπόρους, και η οποία όχι μόνον καθορίζει κατώτατον ημερομίσθιον 90 δραχμών, αλλά προβλέπει και περί μέσου ημερομισθίου 100 περίπου δραχμών... Η κυβέρνησις δε θα εμποδίση βεβαίως το δικαίωμα της απεργίας από εκείνους οι οποίοι το έχουν, αλλά δε θα επιτρέψη διατάρραξιν της τάξεως. Οσοι το επιχειρήσουν, θα συναντήσουν το κράτος του νόμου».

Το πόσο σεβόταν το δικαίωμα της απεργίας ο Μεταξάς αλλά και τι εσήμαινε το κράτος του νόμου, οι εργάτες της Θεσσαλονίκης το ένιωσαν στο πετσί τους εκείνες τις μέρες. Το διαπίστωσε επίσης ολόκληρος ο ελληνικός λαός λίγους μήνες αργότερα, όταν επιβλήθηκε το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου με ηγέτη του τον Ιωάννη Μεταξά. Αν αξίζει όμως μια παρατήρηση για την προαναφερόμενη δήλωση του, τότε οφείλουμε να σημειώσουμε πως αυτή η δήλωση είναι μια δήλωση καρμπόν που εκφέρεται, πανομοιότυπα, πάντοτε από τα χείλη του εκάστοτε πρωθυπουργού ή υπουργού, στο πλαίσιο του αστικού καθεστώτος - με δικτατορική ή κοινοβουλευτική μορφή διακυβέρνησης - όταν αυτό το καθεστώς βρίσκεται αντιμέτωπο με εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτές είναι πετυχημένες. Ας εξετάσουμε όμως αναλυτικότερα το θέμα μας κι ας δούμε πώς φτάσαμε στην απεργία των εργατών στη Θεσσαλονίκη το Μάη του '36, αλλά και στις απειλές, λόγω και έργω, του επίδοξου δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.

Η ταξική πάλη στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '30