Συλλαλητήριο για την Μακεδονία: Αυτά που (δεν) θα σκεφτείς

του Δημήτρη Μηλάκα

Οι διεθνείς Συμφωνίες κατά κανόνα αποκρυσταλλώνουν τον συσχετισμό δύναμης μιας συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής. Περιγράφουν με άλλα λόγια τον συμβιβασμό που είναι διατεθειμένοι ή υποχρεωμένοι να κάνουν

οι εμπλεκόμενοι σε συνάρτηση με τη δύναμη που διαθέτουν σε ένα δεδομένο διεθνές περιβάλλον. Ας δούμε λοιπόν αυτό το Διεθνές Περιβάλλον που γέννησε τη Συμφωνία των Πρεσπών. 

Τα Δυτικά Βαλκάνια είναι ένα από τα σημεία τριβής της αμερικανο- ρωσικής αντιπαράθεσης. Μετά την ανοιχτή σύγκρουση στη Ουκρανία που ουσιαστικά έχει ακρωτηριάσει (κατάληψη από τους Ρώσους της Κριμαίας) και διχοτομήσει τη χώρα, οι διευθετήσεις στα δυτικά Βαλκάνια είναι επείγουσα προτεραιότητα για τους Αμερικανούς.

H τοποθέτηση της περιοχής κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ εξασφαλίζει στην Ουάσιγκτον την ρυμούλκηση του συνόλου των ευρωπαίων συμμάχων της στην αντιρωσική της ατζέντα. 

Πέρα ή παράλληλα με τη διευθέτηση του «μακεδονικού» οι Αμερικανοί πραξικοπηματικά φρόντισαν να ρυμουλκήσουν στην νατοική σφαίρα το Μαυροβούνιο και προετοιμάζουν ανάλογες κινήσεις και στο Κοσσυφοπέδιο.

Η ενσωμάτωση και της Σερβίας αποτελεί το τέλος αυτού του σχεδιασμού ο οποίος θα προκύψει αφού ολοκληρωθούν οι υπόλοιπες διευθετήσεις και περάσει ο απαραίτητος χρόνος για να ατονήσουν οι μνήμες του σερβικού λαού τόσο όσο χρειάζεται να αιτηθούν την ένταξή τους στη συμμαχία που τους βομβάρδισε. 

Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

Πάνος Σκουρολιάκος

Οι ιστορικές εξελίξεις άλλοτε ευνοούν και άλλοτε δυσκολεύουν τον άνθρωπο. Είτε ατομικά, είτε ως πολίτη στο συλλογικό επίπεδο. Οι ρήξεις, οι τομές, οι επαναστάσεις ακόμα δημιουργούν «νέες εποχές» τις οποίες αναμένει το κοινωνικό σύνολο ώστε να ευεργετηθεί από αυτές. Πολλές φορές όμως, οι νέες εποχές θέτουν σε αμφισβήτηση παγιωμένες καταστάσεις και «ξεβολεύουν» μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων και κατηγορίες που ευεργετούνται από τις καταστάσεις που εγκαθίδρυσαν και ελέγχουν.

Κατανοούμε πλήρως την αδυναμία της συντηρητικής παράταξης να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης της χώρας από ένα κόμμα της Αριστεράς. Με έλλειμμα δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης, πολλοί από τους ηγέτες της συμπεριφέρθηκαν αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ σαν να είχαν ξυπνήσει από ένα κακό όνειρο και το «πρωθυπουργός Τσίπρας» ήταν ένας εφιάλτης που δεν μπορούσε να συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Όταν όμως διαπίστωναν ότι ο εφιάλτης τους είναι η πραγματικότητα την οποία είχε εγκρίνει με την ψήφο του ο ελληνικός λαός, ως “νόμιμοι ιδιοκτήτες” της χώρας άρχισαν να μηχανεύονται τρόπους και ακόμα να προετοιμάζουν νόμους που θα αποτρέπουν τη διακυβέρνηση της χώρας από την Αριστερά, γιατί η δική τους δημοκρατία αρχίζει από τα ναζιστικά μορφώματα και τελειώνει στους υποταγμένους στον καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό, κατ’ όνομα πια σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες.

Ήταν τόσο σίγουροι ότι η ίδια η φύση, τα καιρικά φαινόμενα και η «Δεξιά του Κυρίου» δεν θα επιτρέψουν την επέλαση των «Κατσαπλιάδων». Κάθε τρεις βδομάδες προανήγγειλαν την πτώση της κυβέρνησης. Όμως η κυβέρνηση δεν έπεφτε. Με τρόμο και δυσθυμία έβλεπαν τις προβλέψεις τους συνεχώς να εξευτελίζονται. Στις αξιολογήσεις, στον «κόφτη», στις παροχές προς τους αδύναμους συμπολίτες μας. Έως ότου ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα και βγήκαμε από τα Μνημόνια. Και οι παροχές αυξάνονται και, ναι, η κυβέρνηση δίνει από αυτά που περισσεύουν. Από πού περισσεύουν; Από αυτά που δεν κλέβουν οι άνθρωποί της. Κι ακόμα διερευνώνται σκάνδαλα, μικρά και μεγάλα.

Μάικλ Μουρ: Ο φασισμός σήμερα έρχεται με χαμογελαστό πρόσωπο και ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα

ΟΜάικλ Μουρ είναι ίσως ο πιο επιτυχημένος σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ της Αμερικής. Κέρδισε το Όσκαρ το 2003 για το ντοκιμαντέρ του «Bowling for Columbine» ενάντια στην οπλοκατοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δημιουργός του περίφημου «Φαρενάιτ 9/11» το 2004, με το οποίο ο Μουρ κατήγγειλε την αντιτρομοκρατική πολιτική του τότε προέδρου Τζορτζ Μπους μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.

Τους τελευταίους μήνες, ο 64χρονος σκηνοθέτης «ξαναχτύπησε» με ένα άλλο ντοκιμαντέρ, με παρόμοιο τίτλο: Το «Φαρενάιτ 11/9» που τα βάζει με τον Ντόναλντ Τραμπ, καθώς στις 9η Νοεμβρίου 2016 ανακοινώθηκε επισήμως η νίκη του Τραμπ στις εκλογές και η ανάδειξή του σε πρόεδρο των ΗΠΑ.

«Η 11η Σεπτεμβρίου του 2001 θα είναι πάντα μια ημερομηνία που συνδέεται με την τρομοκρατία, αλλά για μένα και τα γεγονότα της 9ης Νοεμβρίου 2016, ήταν επίσης, μια μορφή τρομοκρατίας που μαστίζει τη χώρα μου, καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε πρόεδρος» λέει ο Μουρ σε συνέντευξή του στη γερμανική FAZ. «Για μένα, οι ημερομηνίες 11/9 και 9/11 αποτελούν δύο διαφορετικές μορφές του τρόμου: Η πρώτη αφορά στην επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και το Πεντάγωνο και στοίχισε τη ζωή περίπου 3.000 ανθρώπων. Η δεύτερη, επίσης επικίνδυνη, αφορά στην επίθεση στην ελευθερία των Αμερικανών. Η πρώτη ημερομηνία συνδυάζεται με την πολιτική του τότε Προέδρου Μπους που υπονόμευσε τη δημοκρατία και την ελευθερία της Αμερικής. Αυτή ήταν η πολύ μεγαλύτερη επιτυχία των τρομοκρατών. Το κακό που συμβαίνει σήμερα δεν έχει καμία διαφορά, καθώς η πραγματική καταστροφή είναι η κατάργηση της δημοκρατίας στην Αμερική. Πρέπει να αγωνιστούμε για να προστατεύσουμε τη δημοκρατία στην Αμερική» λέει ο Μουρ.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, εθνικό θέμα ή πεδίο αντικυβερνητικής πολιτικής;

Στέφανος Τζουμάκας 

Σήμερα στη πλατεία Συντάγματος ετερόκλητες δυνάμεις οργανώνουν ένα αντικυβερνητικό συλλαλητήριο. Αυτή είναι η βάση, η επιδίωξη. 

Οι κυρίως συμμετέχοντες εθνοκάπηλοι και πατριδοκάπηλοι, εθνικιστές και η δεξιά που έχασε την εξουσία. Σιγοντάρουν αντιμπεριαλιστές αλλά αντιεθνικιστές, ορισμένες «παρέες» που αυτοονομάζονται εθνιστές με αίτημα το δημοψήφισμα καθώς και παρέες πρώην Πασόκων , ορισμένων πρώην κνιτών και ορισμένων πρώην στελεχών της ανανεωτικής αριστεράς που δηλώνουν σωστοί... αριστεροί αλλά κατά τα άλλα ως ….συνεπείς αριστεροί θέλουν να τιμωρήσουν τη κυβέρνηση, συμπράττοντας με το γιό του Μητσοτάκη ! 

«Λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα.», από το Ξενοφώντος Απομνημονεύματα . Δηλαδή, πέτρες, τούβλα, ξύλα και κεραμίδια τα οποία είναι παντού σκορπισμένα .

1.Οι ακροδεξιοί που παρόλο το θόρυβο αποτελούν μια καρναβαλική παράσταση από λούμπεν, αμόρφωτους αλλά και από φασίστες που προσπαθούν να ξανασηκώσουν κεφάλι.

2. Οι δεξιοί που είναι καταχαρούμενοι που ξαναβρήκαν σημαία γιατί ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΝΕΚΡΟΙ μετά τη καταστροφή που επέφεραν στη χώρα και στους Έλληνες με τη χυδαία νεοφιλελεύθερη πολιτική τους και πρέπει να είναι υπόλογοι για δεκαετίες. Η πανεπιστημιακή κοινότητα την προηγούμενη εβδομάδα βίωσε την απαξίωση κάθε επιστημονικής αναφοράς καθότι μια ομάδα δεξιών καθηγητών διεθνών σπουδών με ένα θλιβερό κείμενο προπαγάνδιζαν εμμέσως πλην σαφώς τυχοδιωκτικές απόψεις που ευτελίζουν την Ιστορία και τις επιστήμες. 

3.Οι αντιμπεριαλιστές ΝΕΑΣ ΚΟΠΗΣ αλλά και παλιάς που γράφουν ανιστόρητες κορώνες του τύπου ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι «Υπεριμπεριαλιστική» ζώνη και για αυτό επικαλούνται μέχρι και το Λένιν. Αναλύσεις που δεν τις κάνουν ούτε πρωτοβάθμιοι σύλλογοι. Αλλά και οι αντιιμπεριαλιστές της παραδοσιακής Αριστεράς με το ανιστόρητο συλλογισμό ότι η Ελλάδα ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ αλλά είναι ΜΟΝΟ πιόνι.

Το χωριό της Ινδίας που εκδίδει τα κορίτσια του

Πολλές οικογένειες στην Ινδία ακόμη θρηνούν όταν
ένα κορίτσι έρχεται στη ζωή, που δεν είναι εύκολη για τις γυναίκες στη χώρα. Υπάρχει όμως ένα χωριό που το πανηγυρίζει.

Όταν γεννήθηκε η Leena όλο το χωριό το γιόρτασε. Στο Sagar Gram που βρίσκεται στην κεντρική Ινδία, η ζωή είναι διαφορετική για τα κορίτσια, από ότι στην υπόλοιπη χώρα. Πρώτα από όλα είναι περισσότερα από τα αγόρια. Δεύτερον, όταν έρθει η ώρα να παντρευτούν είναι οι γυναίκες που παίρνουν προίκα από την οικογένεια του γαμπρού. Και τρίτον οι γυναίκες είναι αυτές που θα φέρουν τα λεφτά στο σπίτι. Αυτά όμως δεν συμβαίνουν γιατί οι κάτοικοι του Sagar Gram είναι προοδευτικοί, αλλά γιατί όταν τα κορίτσια τους «μεγαλώνουν», φτάνουν δηλαδή στην ηλικία των 11 ετών, ξεκινούν να εργάζονται ως εργάτριες του σεξ.

Μπορεί η Ινδία να έχει καταργήσει τις διακρίσεις λόγω κάστας εδώ και 70 χρόνια, είναι όμως πολύ δύσκολο να σβήσει μια παράδοση χιλιάδων ετών. Για πολλούς Ινδούς, η κάστα στην οποία ανήκουν καθορίζει ακόμη το από ποιόν θα παντρευτούν μέχρι το τι θα φάνε. Σε πολλές περιπτώσεις η κάστα είναι που τους παγιδεύει στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση.Ένα τέτοιο τρανταχτό παράδειγμα είναι και η περίπτωση των κοριτσιών του Sagar Gram, η σεξουαλική εκμετάλλευση των οποίων δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Τουλάχιστον 100.000 γυναίκες και κορίτσια έχουν εγκλωβιστεί σε αυτή την κατάσταση, αλλά κανείς δεν ξέρει πόσες είναι αυτές που ζουν το μαρτύριο τους χωρίς κανείς να το ξέρει.