Βίλχελμ Ράιχ: Ανθρωπάκο σε περιφρονούν κι εσύ φωνάζεις «ζήτω, ζήτω»

Σαν σήμερα στις 3 Νοεμβρίου του 1957

έφυγε από τη ζωή ο Βίλχελμ Ράιχ, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής του οποίου η θεωρία της οργόνης χαρακτηρίστηκε ψευδοεπιστημονική, όμως η επιρροή που άσκησε στα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης στις δεκαετίας του ’60 και του ’70, θεωρείται αδιαμφισβήτητη. Άσκησε σφοδρή κριτική στα υφιστάμενα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενώ έγινε κυρίως γνωστός από τα βιβλία του «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» και «Άκου Ανθρωπάκο».

Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο.

Διαβάστε αποσπάσματα από το «Άκου Ανθρωπάκο»:

«Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράγμα! Τελικά δεν βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα• πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός.

Τα παιδιά του καπνού: H Bραζιλία δίνει το παράδειγμα στις ΗΠΑ

Η παιδική εργασία σε φυτείες καπνού αποτελεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο και παρουσιάζεται κυρίως σε χώρες που μαστίζονται από ανέχεια, αστάθεια, ανεργία, ελλειπή εκπαίδευση και ενημέρωση. Παρ΄ όλα αυτά, στην Βραζιλία, μια αναπτυσσόμενη ακόμα χώρα, η απασχόληση ανηλίκων στις καπνοφυτείες έχει απαγορευτεί από το 2008. Κανένα παιδί κάτω των 18 ετών δεν επιτρέπεται να δουλεύει σε φυτείες καπνού ακόμα και αν έχει τη συγκατάθεση των γονέων του. Αντιθέτως, στις ΗΠΑ, τη δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη στην παραγωγή καπνού παγκοσμίως, δεν υπάρχει κανένα νομοθετικό πλαίσιο που να απαγορεύει την εκμετάλλευση ανηλίκων στις φυτείες καπνού παρ’ όλο που οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από μία τέτοια απασχόληση είναι πλέον ευρέως γνωστοί.

Ένα οδοιπορικό της Μάργκαρετ Γουρθ, ερευνήτρια των δικαιωμάτων των παιδιών στο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) παρουσιάζει πώς η Βραζιλία, μία χώρα με εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό ανέχειας και παιδικής εργασίας, κατάφερε όχι μόνο να προωθήσει αλλά και να υλοποιήσει έναν τέτοιο νόμο, και να γίνει παράδειγμα που οι ΗΠΑ θα έπρεπε να ακολουθήσουν.

«Οι γονείς μας καλλιεργούσαν καπνό και από την ηλικία των δώδεκα ετών καλλιεργούσαμε και εμείς», υποστηρίζει η Σάντρα- το πραγματικό όνομα της οποίας παραμένει κρυφό- η οποία συνεχίζοντας την παράδοση των δικών της καλλιεργεί, στο Ριο Γκραντε ντο Σουλ της Βραζιλίας, μερικά εκτάρια καπνού κάθε χρόνο και τα πουλάει σε πολυεθνική εταιρεία που προμηθεύει φύλλα καπνού σε μεγάλους παρασκευαστές τσιγάρων. Μαζί με τον σύζυγό της κάνουν την περισσότερη δουλειά στις φυτείες, ενώ η κόρη τους που είναι σχεδόν είκοσι πέντε βοηθούσε όσο ζούσε μαζί τους, έχοντας ξεκινήσει από την ηλικία των 14.