Εξωχώριος σωτήρ

Το «Δρυός πεσούσης» το απεχθανόμουν ανέκαθεν, ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιον ακροδεξιό, φαύλο, απεχθή (ή όλα αυτά μαζί). Επειδή όμως, σ’ αυτές τις σελίδες τα γράφαμε πολύ πριν πέσει η –ο Θεός να την κάνει– «δρυς» που ακούει στ’ όνομα Καρατζαφέρης και επειδή, άλλωστε, δεν έχουμε να «ξυλευθούμε», αξίζουν, νομίζω, δυο λόγια για το θέμα.

Στρατής Μπουρνάζος

Το πρώτο είναι ότι –όσο κι αν ο Καρατζαφέρης σήμερα φαντάζει γραφικός, αξιοθρήνητος και μαδημένος–, δεν πρέπει να ξεχνάμε το ποσοστό του στις ευρωεκλογές, ούτε την ευρεία εκτίμηση που απολάμβανε μόλις τρία χρόνια πριν. Όταν ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και Παπαδήμος τον θεωρούσαν αναγκαίο στη συγκυβέρνηση — παρότι διόλου αναγκαίος δεν ήταν για λόγους κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Όταν τόσοι και τόσοι τον θεωρούσαν «σωτήρα», ανακάλυπταν πόσο λαμπρός πολιτικός είναι, με κορυφαίο τον Αλέξη Παπαχελά, που του αφιέρωσε ολόκληρο άρθρο, υμνώντας την «υπεύθυνη στάση» του, την «επένδυσή του στη συναίνεση», τον «απλό λόγο».

Οι Γερμανοί που Προσπάθησαν να «Ρίξουν» τον Φράχτη του Έβρου

​Η είδηση πέρασε στα ψιλά των ελληνικών μίντια, προκάλεσε ωστόσο μεγάλη κινητοποίηση των αρχών ασφαλείας στη Βόρεια Ελλάδα και τα Βαλκάνια κι έγινε πρωτοσέλιδο σε διεθνή μέσα ενημέρωσης: 100 ακτιβιστές της γερμανικής οργάνωσης ​Center for Political Beauty – CPB (στα γερμ. Zentrum für Politische Schönheit), ανήμερα της επετείου της Πτώσης του Τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου, ταξίδεψαν με λεωφορείο από τη γερμανική πρωτεύουσα ως το «τελευταίο τείχος της Ευρώπης», επιχειρώντας να το γκρεμίσουν.

Έτσι αποκαλούν τον μεταλλικό φράχτη που υψώθηκε πριν από δύο χρόνια κατά μήκος του ποταμού Έβρου στα ελληνο-τουρκικά σύνορα, αλλά και τον αντίστοιχο που κατασκευάζεταιβορειότερα ​στα σύνορα Βουλγαρίας-Τουρκίας, ώστε να ανακοπεί το διαρκώς διογκούμενο μεταναστευτικό ρεύμα από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική προς τη Δυτική Ευρώπη. 

Εγώ, Κρατάω την Ουσία κι Ονειρεύομαι!

Αφορμή γι’ αυτό το σχόλιο ήταν ένας διάλογος που είχαμε κάτι φίλοι, όχι στο διαδίκτυο αυτή τη φορά, αλλά πίνοντας τσάι και καπνίζοντας τους ναργιλέδες μας σε ένα συριακό καφενείο στην πλατεία Εξαρχείων. Ο λόγος ήταν για τον Σύ.Ριζ.Α. και για τον άγαρμπο τρόπο, με τον οποίο σκαρφαλώνει η ηγετική του ομάδα, στο απότομο βουνό της εξουσίας. 

Να σας πω κι εγώ τη γνώμη μου, τους είπα, που είμαι εξωτερικός παρατηρητής και που στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσω ούτως ή άλλως Συ.Ριζ.Α. στη λογική που λέει ότι το “μη χείρον βέλτιστο”, αυτές τις ζοφερές στιγμές που μας αξίωσε ο μοχθηρός μας Θεός, να ζήσουμε. 

Πράγματι, συμφωνήσαμε, ο Συ.Ριζ.Α. έχει ενσωματώσει τις ελπίδες ενός πλειοψηφικού ρεύματος συμπολιτών μας, που ελπίζουν ότι με κάποιον τρόπο μυστικιστικό και άδηλο, ο Αλέξης, θα μας οδηγήσει, σαν σύγχρονος Μωυσής, στη Γη της Επαγγελίας κι ότι όλοι μαζί, θα ξαναγυρίσομε γρήγορα πίσω στην εύφορη κοιλάδα των τεμπέληδων. Πίσω, στην εποχή που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα… 

Καπιταλισμός και δημοκρατία – δρόμοι ασύμπτωτοι

Του Άρη Χατζηστεφάνου

«Η πλουτοκρατία στρέφεται εναντίον της Δημοκρατίας». Ο τίτλος θα μπορούσε να προέρχεται από πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη ή του κομματικού οργάνου κάποιου κομμουνιστικού κόμματος σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν όμως γραμμένος στις εσωτερικές σελίδες των New York Times και έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Πολ Κρούγκμαν. Στοάρθρο του ο νομπελίστας οικονομολόγος αναφερόταν σε πρόσφατες δηλώσεις του ηγέτη του Χονγκ Κονγκ, Λεούνγκ Τσουν-Γινγκ, ο οποίος όταν τον ρώτησαν γιατί δεν δέχεται την παροχή καθολικής ψήφου στους πολίτες απάντησε ότι σε μια τέτοια περίπτωση η πολιτική ατζέντα θα καθορίζονταν από ανθρώπους που κερδίζουν λιγότερα από 1800 δολάρια το μήνα! Ο Κρούγκμαν συγκρίνει τα λόγια του Λεούνγκ Τσουν-Γινγκ με τις θέσεις που ακούγονται όλο και συχνότερα και στις ΗΠΑ για την ανάγκη να μην συμμετέχουν τα φτωχότερα στρώματα στην εκλογική διαδικασία. Είναι, όπως λέει, η πεποίθηση των οικονομικά ισχυρών ότι η δημοκρατία είναι επικίνδυνη για την οικονομία.

Μέχρι πρότινος η άποψη ότι ο καπιταλισμός, στη σημερινή του μορφή, είναι ασύμβατος με τη δημοκρατία προερχόταν από ανθρώπους στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ μου εξηγούσε σε παλαιότερη συνέντευξή του ότι οι ελίτ στη Δύση επιχειρούν να εισάγουν στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ το λεγόμενο «καπιταλισμό με ασιατικό πρόσωπο» – μια μορφή διακυβέρνησης, δηλαδή, η οποία θα λειτουργεί στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής χωρίς τα «βαρίδια» της δημοκρατίας. Αρκετές ακόμη από τις πιο προβεβλημένες προσωπικότητες της αριστερής διανόησης, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Ταρίκ Αλί υποστήριζαν ότι «ο καπιταλισμός στη σημερινή του μορφή είναι ριζικά ασύμβατος με τη δημοκρατία»– ο πρώτος μάλιστα θέτει και το ερώτημα αν το σημερινό οικονομικό σύστημα μπορεί να συνυπάρξει με τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό ή θα οδηγήσει στην εξαφάνισή του.

Τι γίνεται όμως όταν η ιδέα της ασυμβατότητας του καπιταλισμού με τη δημοκρατία περνά από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος προς τα κέντρο ή ακόμη και σε συντηρητικούς σχολιαστές;

Αν και για τα δεδομένα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος ο Πολ Κρουγκμαν θεωρείται από πολλούς ως «ριζοσπάστης», στην πραγματικότητα δεν πρεσβεύει τίποτα περισσότερο από τον Κεϋνσιανισμό του Ρούσβελτ, τον οποίο ακολουθούσε σε σημαντικό βαθμό το αμερικανικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο μέχρι και τις δεκαετίες του ‘50 και του ’60. Η κριτική του λοιπόν προέρχεται από το κέντρο και όχι από τα αριστερά. Στο ίδιο μήκος κύματος συναντά κανείς και ακαδημαϊκούς όπως ο Σέλντον Γούλιν, καθηγητής πολιτικών επιστημών, ο οποίος δίδασκε για αρκετά χρόνια στα κορυφαία πανεπιστήμια του Μπέρκλεϊ και το Πρίνστον.

Σύμφωνα με τη θεωρία του, την οποία ονομάζει «αντεστραμμένη απολυταρχία» οι σύγχρονες μορφές διακυβέρνησης στις χώρες της Δύσης διατηρούν μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας (προσφυγή στις κάλπες ανά τέσσερα χρόνια, σχετική ελευθερία έκφρασης από τα ΜΜΕ κτλ) ενώ στην πραγματικότητα η εξουσία ανήκει σε μικρές ομάδες οι οποίες κυβερνούν χωρίς μια συνεκτική αντιπολίτευση με εναλλακτικές προτάσεις διακυβέρνησης. Για τον Γούλιν ενώ στα παραδοσιακά απολυταρχικά καθεστώτα, όπως ο φασισμός, η οικονομία υποτάσσεται στις ανάγκες της πολιτικής ηγεσίας, στην «αντεστραμμένη απολυταρχία» του σήμερα οι πολιτικοί που θεωρητικά κυβερνούν δεν έχουν καμία εξουσία απέναντι στις δυνάμεις της οικονομίας. Ο Γούλιν στηρίζει το συμπέρασμά του, ότι ο καπιταλισμός οδηγεί σε καταστροφή της δημοκρατίας όχι στα κείμενα του Καρόλου Μαρξ αλλά στις θεωρίες του Μαξ Βέμπερ. «Ο καπιταλισμός», υποστηρίζει, «καταστρέφει κάθε καθεστώς, πολιτική αξία και θεσμό ο οποίος μπορεί να απειλήσει την αυτονομία της οικονομίας».

Τα τελευταία χρόνια όμως ακόμη και πολύ πιο συντηρητικοί σχολιαστές είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν τη βεβαιότητα ότι η δημοκρατία είναι συμβατή και απαραίτητη στον καπιταλισμό. Ήδη από το 2007 το περιοδικό Foreign Affairs μιλούσε για το «τέλος του τέλους της ιστορίας», αποκυρρήσοντας τη θεωρία του Φράνσις Φουκουγιάμα για την αναπόδραστη κυριαρχία της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Χωρίς φυσικά να ασκεί κριτική στις ΗΠΑ, ο συντάκτης του άρθρου, Αζάρ Γκατ, έκανε λόγο για τον «οικονομικά επιτυχημένο αυταρχικό καπιταλισμό της Ρωσίας και της Κίνας». Χάρη στο πέρασμα στον καπιταλισμό, υποστήριζε ο Γκατ, «η Κίνα υιοθέτησε μια πολύ πιο αποτελεσματική μορφή αυταρχισμού» και μπορεί να μετατραπεί σε μια απολυταρχική υπερδύναμη με τρόπο που ούτε η ναζιστική Γερμανία ούτε η αυτοκρατορική Ιαπωνία δεν θα μπορούσαν να φανταστούν».

Αυτό που δεν αναγνωρίζουν φυσικά (τουλάχιστον όχι στις δημόσιες τοποθετήσεις τους) οι συντηρητικοί σχολιαστές είναι ότι η ασυμβατότητα μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας δεν είναι μια απειλή που έρχεται από την Ανατολή αλλά ένα φαινόμενο που ευδοκιμεί εξίσου και στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων και κυρίως στις ΗΠΑ. Το σημερινό επίπεδο παρακολουθήσεων των πολιτών στις ΗΠΑ κάνει ακόμη και την ανατολικογερμανική Στάζι να θυμίζει ένα μάτσο ερασιτεχνών ωτακουστών. Ο στιγματισμός των πολιτικά αντιφρονούντων (που μπορεί να συλληφθούν λόγου χάρη σε μια διαδήλωση στις ΗΠΑ) θυμίζει αρκετά τα χειρότερα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης – με τη διαφορά ότι πρωταγωνιστής δεν είναι πλέον ο κρατικός μηχανισμός αλλά οι ιδιωτικές εταιρείες που αρνούνται να προσλάβουν όποιον έχει ακόμη και το μικρότερο στίγμα στο βιογραφικό του. Η μεγαλύτερη, όμως, απειλή για τη δημοκρατία στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, υποστηρίζει ο Σέλντον Γούλιν είναι η ίδια η οικονομική ανασφάλεια που απομακρύνει τους πολίτες από τα κοινά. Στις ΗΠΑ η ημέρα των εκλογών αποτελεί για εκατομμύρια πολίτες μια ημέρα χαμένης δουλειάς ή ένα χαμένο μεροκάματο – ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από τη δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας όπου η συμμετοχή στα κοινά θεωρούνταν κέρδος και όχι ζημιά.

ΕΠΙΚΑΙΡΑ Νοέμβριος 2014

via http://info-war.gr/

http://dedousi.blogspot.gr  

Το “τέρας του ελληνικού “κλεπτοκρατισμού”

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η λίστα, που διαβιβάσθηκε από τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρο Ρακιντζή πρόσφατα στην Βουλή, με δεκατέσσερις υποθέσεις «φωτιά», που καταδεικνύουν την προστασία, που προσέφεραν σε δημόσιους λειτουργούς και οικονομικούς παράγοντες, πρωτίστως η σημερινή μνημονιακή συγκυβέρνηση, απαλλάσσοντάς τους από ποινικές και αστικές ευθύνες, με την επισήμανση αυτού ότι, όταν προσπαθεί να ξεσκεπάσει επίορκους επωνύμους, σκοντάφτει πάντα σε ένα «τείχος» από απαλλακτικά βουλεύματα, αποτελεί, απλώς, την «κορυφή του παγόβουνου». Του «παγόβουνου», που είναι ο «αειθαλής κλεπτοκρατισμός», που «κατατρώει τα σωθικά» της Χώρας και του Ελληνικού Λαού.

Είναι γνωστό ότι, ο καπιταλισμός είναι, κατεξοχήν, εκμεταλλευτικό σύστημα, αφού οι κατέχοντες τα μέσα παραγωγής και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κερδίζουν τεράστια οφέλη από την εργασία και την προσφορά των χιλιάδων εργαζομένων. Είναι ένα σύστημα, στο οποίο κυριαρχεί η ανισότητα μεταξύ της κυρίαρχης αστικής τάξης και των υποτελών άλλων κοινωνικών τάξεων (εργαζομένων, αγροτών κ.λπ.). Στις αναπτυγμένες, όμως, Δυτικές καπιταλιστικές Χώρες, υπάρχουν τουλάχιστον στον δημόσιο βίο και στους θεσμούς κάποιοι κανόνες, που εμφορούνται από τις Αρχές του Κράτους Δικαίου και του Κράτους Πρόνοιας. Είναι, επίσης, γνωστό ότι, στην σημερινή φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης του κυρίαρχου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οι ανισότητες έχουν γιγαντωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού το επιδιωκόμενο πρότυπο, ακόμα και στις Χώρες της Δύσης, είναι η δημιουργία των «κοινωνιών των 2/3» ή ακόμη και «του 1/5».

«Η ανάπτυξη έχει ξεκινήσει»

Ο Σαμαράς και η παρέα του την είδαν. Κάτι εκατομμύρια Έλληνες μάλλον δεν βλέπουν

Της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη είναι πλέον οι ανακοινώσεις για την οικονομία από την κυβέρνηση… Ο λόγος για τον ΕΝΦΙΑ, την έξοδό μας στις αγορές και πολλά άλλα που μας έρχονται στο μυαλό. Οι Έλληνες έχουν καταλάβει ότι τα τζιμάνια του Οικονομικών άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα κάνουν, γι’ αυτό και μόνοι τους τα λένε και μόνοι τους τα ακούνε και μετά χαίρονται κιόλας... Οι τελευταίοι όμως πανηγυρισμοί ήρθαν από τον ίδιο τον Σαμαρά, όπως όλοι ακούσατε, αλλά το θέμα βέβαια είναι ότι δεν το βλέπετε.

Ο πρωθυπουργός όμως το είδε και το είπε στον ελληνικό λαό: Έχουμε ανάπτυξη! Τόνισε μάλιστα ότι «από την ανάπτυξη που ξεκίνησε, δεν θα μείνει κανένας Έλληνας πίσω. Σε πείσμα της μιζέριας στην οποία κερδοσκοπούσαν πολλοί, η ελπίδα επιστρέφει. Η Ελλάδα επιστρέφει!». Αυτά έγιναν μετά την ανακοίνωση των εκτιμήσεων της ΕΛΣΤΑΤ για το ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2014, βάσει τω
ν οποίων η ελληνική οικονομία κατέγραψε ανάπτυξη 1,7% για πρώτη φορά ύστερα από 24 τρίμηνα.

Κι έρχεται καπάκι η Eurostat και δίνει τη δική της εκτίμηση για 1,4% ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας το ίδιο τρίμηνο.

Βασίλης Χατζηλάμπρου, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας: Πάνε μαζί κοινωνική και εθνική αξιοπρέπεια

Συνέντευξη στον Ζαχαρία Ρουστάνη

Για την εξωτερική πολιτική που ακολουθεί σήμερα η χώρα και τις προοπτικές που ανοίγονται με βάση τις τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή, ο Δρόμος μίλησε με τον Βασίλη Χατζηλάμπρου, βουλευτή Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της ΕΚΚΕ Άμυνας του κόμματος, που εξηγεί γιατί η χώρα δεν πρέπει να παραμείνει εγκλωβισμένη στην πολιτική του ευρωατλαντισμού.

Είναι φανερό ότι η τουρκική προκλητικότητα στην περιοχή της Κύπρου συνεχίζεται. Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση και πώς αξιολογείτε τη στάση των διεθνών οργανισμών;

Έχουμε καταρχήν την άρνηση της Ε.Ε. να πάρει ουσιαστικά θέση. Η κυρία Μοντιλιάνι δεν είχε να σχολιάσει τίποτα, όταν ρωτήθηκε τρεις φορές από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σε σύσκεψη στη Ρώμη. Στην πραγματικότητα, υπάρχει προσπάθεια καλοπιάσματος της Τουρκίας, επειδή τη χρειάζονται στην υπόθεση του ISIS και της παρέμβασης στη Συρία. Το δήλωσε και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, λέγοντας ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στις κύριες προκλήσεις, εννοώντας την Ουκρανία και την κατάσταση σε Συρία και Ιράκ. Για τα υπόλοιπα ζητάει ψυχραιμία… Πιέζουν, δηλαδή, την Τουρκία να πάρει μέρος στη συμμαχία κατά του ISIS και συνιστούν ψυχραιμία απέναντι στις ωμές παραβιάσεις στις οποίες προβαίνει με το «Μπαρμπαρός» και την ευρύτερη στάση της.

Παραβίαση της αξιοπρέπειας των Ελληνίδων και των Ελλήνων από την τρόικα

Δελτίο τύπου για ερώτηση του Κώστα Χρυσόγονου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή (19/11/2014)

Την παραβίαση της αξιοπρέπειας των Ελληνίδων και των Ελλήνων από την τρόικα καταγγέλλει με επίκαιρη ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (η οποία οφείλει να απαντήσει εντός τριών εβδομάδων) ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος. Ο ευρωβουλευτής τονίζει ότι η χωρίς προηγούμενο λιτότητα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα έχει οδηγήσει σε αύξηση κατά 70% του ποσοστού του πληθυσμού που υποφέρει από υλικές στερήσεις, και ερωτά εάν είναι αλήθεια ότι η τρόικα ζητά αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα για να βυθίσει ακόμη περισσότερο τους Έλληνες στη φτώχεια. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ερώτησης.

“Παραβίαση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Σε μελέτη της Γενικής Διεύθυνσης Εσωτερικών Πολιτικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του Σεπτεμβρίου 20141 διαπιστώνεται ότι η προσπάθεια “δημοσιονομικής σταθεροποίησης” μεταξύ του 2009 και του 2013 στην Ελλάδα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο σε κανένα από τα 184 κράτη που παρακολουθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αφού τα μέτρα που λήφθηκαν ξεπερνούν αθροιστικά το 20% του ΑΕΠ της χώρας. Ως συνέπεια το ποσοστό του πληθυσμού το οποίο υποφέρει από σοβαρές υλικές στερήσεις, μεταξύ των οποίων και έλλειψη τροφής, όπως αποδεικνύεται άλλωστε από την κοσμοσυρροή σε κάθε ευκαιρία δωρεάν διανομής τροφίμων2 (2), ανήλθε από 11,5% το 2006 σε 19,5% το 2012 (σελ. 44 της μελέτης). Παρά ταύτα, στην εξελισσόμενη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως μέλος της τρόικα, φέρεται να απαιτεί από την ελληνική κυβέρνηση αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα (!).

Συζητούν για την αναθεώρηση του Συντάγματος εκείνοι που το παραβιάζουν καθημερινά

Δήλωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, Υπεύθυνης επί θεμάτων Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σχετικά με τις πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής για την Αναθεώρηση του Συντάγματος

Ο Πρόεδρος της Βουλής, ως πολιτειακός παράγοντας και εγγυητής της κοινοβουλευτικής λειτουργίας, έχει καθήκον να διαφυλάσσει το Σύνταγμα και την δημοκρατία τόσο στο πλαίσιο της νομοθετικής λειτουργίας όσο και στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου, αλλά και στο πλαίσιο των λοιπών εξουσιών που το Σύνταγμα αναγνωρίζει στη Βουλή, μεταξύ των οποίων και ο έλεγχος, σε επίπεδο προδικασίας, της ποινικής ευθύνης των υπουργών.

Είναι προκλητικό να συζητούν για την αναθεώρηση του Συντάγματος εκείνοι που έχουν ευθύνη για την καθημερινή παραβίασή του:

- με αντισυνταγματικές τροπολογίες-ντροπολογίες που μετατρέπουν το Κοινοβούλιο σε εργαλείο διεκπεραίωσης σκοπιμοτήτων, κειμένων εκτός της σφαίρας της δημοκρατικής νομιμότητας και του δημοσίου συμφέροντος