Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η επικαιρότητα καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος του ψυχισμού μας. Πρόσφατα ένας παγκόσμιος υγειονομικός εγκέλαδος έχει άμεσες επιπτώσεις στην καθημερινότητα και φυσικά στο ψυχικό μας γίγνεσθαι. Μια αόρατη απειλή πλανάται και παρακινεί τον άνθρωπο να απασχολείται όχι με το πώς αρχίζει αλλά με πιο τρόπο τελειώνει η ζωή, σαν να παρακολουθεί μια ταινία αγωνίας, τρόμου και βίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της πανδημίας εν τω γεννάσθαι, περιπλέχθηκε με συναισθήματα αποστροφής κι ενός είδους συλλογικής απάρνησης της σοβαρότητας που δε θέλαμε να πιστέψουμε πως υπάρχει.
Η πραγματικότητα που διαμορφώνεται αναφορικά με την εξάπλωση μιας νέας ασθένειας μας φέρνει αντιμέτωπους με βαθιές ανάγκες φροντίδας αλλά και με μια σκοτεινή δύναμη απόλαυσης μέσα από την καταστροφή. Ο Σαίξπηρ ξεκινώντας ένα από τα σκοτεινότερα έργα του, το Μάκβεθ, ορίζει αυτή την κατάσταση μέσα από το λόγο των μαγισσών: “είναι ωραίο το φρικτό, και το φρικτό είναι ωραίο”. Ο Φρόυντ, πριν από περίπου 100 χρόνια στην ώριμη περίοδο του ψυχαναλυτικού του έργου, ανέλυσε πώς οι άνθρωποι κινούνται από δύο ασυνείδητες δυνάμεις: εκείνη που έχει στόχο την ευχαρίστηση και τη διατήρηση της ζωής αλλά και από μια άλλη δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο στην καταστροφή.