Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Tvxs.gr.
Το «Νά 'τανε το ‘21», που κυκλοφόρησε το 1971, ποτέ δεν το συμπάθησα. Κάτι το ελαφρολαϊκό του ύφος, κάτι το «αντριλίκι» και το έμμεσα ρατσιστικό που απέπνεαν οι στίχοι, κάτι η ένρινη φωνή του Νταλάρα, όλα παρέπεμπαν σε μεσημεριανή μουσικοχορευτική εκπομπή της ΥΕΝΕΔ –κι ας ήταν το συγκεκριμένο τραγούδι του Κουγιουμτζή. Η δικτατορία το πρόβαλε σαν δικό της, γιατί είχε κάτι από «ωδή στην πολεμική αρετή των Ελλήνων». Το είπε μάλιστα κι ο Μπιθικώτσης, που είχε τραγουδήσει και τον «ύμνο της 21ης» -για να μην ξεχνιώμαστε. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, αλλά οι αναμνήσεις μένουν.
Μια και μιλάμε για αναμνήσεις: κάποτε η (μεγαλο)αστική τάξη είχε –πώς να το κάνουμε- μια αρχοντιά, ένα class, έναν κοσμοπολιτισμό. Έστελνε τα παιδιά της στην Εσπερία, μάθαιναν γράμματα και επιστρέφοντας στην Ελλάδα δημιουργούσαν «σχολές». Σήμερα, συζητάμε για σπουδές-show biz -δηλαδή της πλάκας. Τα πριγκιπόπουλα εξακολουθούν να πηγαίνουν στο εξωτερικό, αλλά τελειώνουν όπως-όπως ένα μεταπτυχιακό και επιστρέφουν μετά περίπου όπως έφυγαν: ξύλα απελέκητα. Πήξαμε στους διπλωματούχους από προγράμματα του Harvard, του Cambridge και του London School of Economics. Ποιους να πρωτοθυμηθώ; Τον Κώστα Καραμανλή ή τη Δόμνα Μηχαηλίδου;
Δείτε, παραδείγματος χάριν, πώς χειρίστηκε η κυβέρνηση των «αρίστων» το θέμα του εορτασμού των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση. Πρώτα επιστρατεύει την κα Αγγελοπούλου (πιο λαμέ πεθαίνεις). Μετά, καλεί όλους τους «επαΐοντες» (εκτός βέβαια από εκείνους που έχουν πραγματική σχέση με την ελληνική Ιστορία). Στο τέλος, μαζεύει όλη τη συγκομιδή της στη Βουλή και ... πανηγυρίζει. Τί να πω; Εύγε παιδιά, δέκα άριστα!
