Η επιστροφή των ΚΥΠατζήδων

Πίσω από τη σκανδαλώδη μεθόδευση της κυβέρνησης γα τον διορισμό του Π. Κοντολέοντα στη θέση του Διοικητή της ΕΥΠ χωρίς τα ελάχιστα απαιτούμενα προσόντα, δεν προβλήθηκαν ιδιαίτερα οι πιο τρομακτικές αλλαγές στην υπηρεσία πληροφοριών. Πρόκειται για μια επαναφορά στο χαρακτήρα και την οργάνωση που είχε όταν η αποστολή της ήταν το "κυνήγι μαγισσών" και ο "κομμουνισμός ως εξωτερικός κίνδυνος".

Με την περίφημη τροπολογία για την ΕΥΠ, αυτή επανέρχεται σε μορφή...ΚΥΠ, καθώς δίνεται η δυνατότητα "συνδέσμων" της οπουδήποτε στη δημόσια διοίκηση, χωρίς την υποχρέωση να δημοσιεύονται σε ΦΕΚ όλες οι σχετικές δραστηριότητες, οι οποίες θα χρηματοδοτούνται από τα "μυστικά κονδύλια" του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη! Κοινώς, απόλυτη ασυδοσία και αδιαφάνεια σε μια υπηρεσία με πολύ "κακό όνομα" και δυσάρεστες μνήμες ολοκληρωτισμού. 

Πολύ απλά, η ΕΥΠ θα μπορεί να συμβληθεί με ένα απλό "μνημόνιο συνεργασίας" με οποιαδήποτε υπηρεσία, να στρατολογεί ή να τοποθετεί το "σύνδεσμό" της, που δεν θα γνωρίζει κανείς και θα πληρώνεται από αφανείς πόρους χωρίς αποδεικτικά. Θα μπορεί να δίνει πληροφορίες για τις απόψεις, τις κινήσεις ή τις συναναστροφές οποιουδήποτε υπαλλήλου. Όλα όσα λέγονται ακόμη και στους διαδρόμους, θα μπορεί να υποκλέπτει έγγραφα ή συνομιλίες και θα διοχετεύει τις πληροφορίες απευθείας στο Μαξίμου, που έχει φροντίσει να αναλάβει την απόλυτη δικαιοδοσία στην ΕΥΠ. Δηλαδή, σε μια σύγχρονη δυτική δημοκρατία, το πρωθυπουργικό γραφείο θα μπορεί να παρακολουθεί οποιοδήποτε στέλεχος του δημοσίου ανά πάσα στιγμή!

Οι Έλληνες πράκτορες των Ναζί: Μαυραγορίτες και τάγματα εφόδου – Ο ένοπλος δωσιλογισμός

Αθήνα, 12 Οκτωβρίου 1944. Χιλιάδες Αθηναίοι συρρέουν στο κέντρο της πόλης για τη μεγάλη γιορτή της απελευθέρωσης από τους Ναζί κατακτητές. «Ανεβασμένοι στ’ αυτοκίνητα ρίχνουν οι ΕΑΜίτες τα συνθήματα που τ’ αρπάζει με μια φωνή ο κόσμος και τα κάνει βουή και σάλπισμα για να φτάσουν απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας: Κανένα άσυλο στους προδότες! Λευτεριά- Λαοκρατία!», διαβάζουμε στην ανταπόκριση του Ριζοσπάστη που κυκλοφόρησε στις 13 Οκτωβρίου 1944 ελεύθερα πλέον στο κέντρο της Αθήνας μετά από 8 χρόνια.

Σε αντίθεση με ότι συνέβη σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καθ’ όλη τη διάρκεια των πανηγυρισμών επικράτησε τάξη. Η ηγεσία του ΕΑΜ τήρησε τις υποχρεώσεις της απέναντι στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, τιθασεύοντας τη μεγάλη δύναμή του κινήματος και διασκεδάζοντας τους φόβους των πολιτικών της αντιπάλων για «λουτρό αίματος», παρά τη διάχυτη επιθυμία για εκδίκηση απέναντι στους συνεργάτες των κατακτητών.

Την περίοδο 1945-1949, κάποιοι θα οδηγηθούν στα Ειδικά Δικαστήρια. Η συντριπτική πλειοψηφία θα αθωωθεί και πολλοί από τους καταδικασθέντες θα απελευθερωθούν τα επόμενα χρόνια. Αυτή είναι «η πιο μελανή περίοδος της ελληνικής δικαιοσύνης από σύστασης του ελληνικού κράτους».

H «βρώμικη δουλειά» που ανέλαβε η ελληνική Δικαιοσύνη