Η πρώτη απεργία γυναικών στην Ελλάδα

Στα 1892 τα 5 εργοστάσια υφαντουργίας των αδερφών Ρετσίνα στον Πειραιά όπου απασχολούνταν περίπου 2.000 εργάτες και εργάτριες εξελίχτηκαν στη σημαντικότερη υφαντουργία...

Επιμέλεια: Ευαγγελία Σμυρναίου

Στα 1892 τα 5 εργοστάσια υφαντουργίας των αδερφών Ρετσίνα στον Πειραιά όπου απασχολούνταν περίπου 2.000 εργάτες και εργάτριες εξελίχτηκαν στη σημαντικότερη υφαντουργία βαμβακερών υφασμάτων των Βαλκανίων. Ακριβώς τότε, αυτή η πιο εύρωστη βιομηχανία του Πειραιά αποφάσισε να μειώσει την αμοιβή που κατέβαλε στις εργάτριες από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος. Οι υφάντριες αμύνθηκαν αυθόρμητα στην προσπάθεια του εργοδότη τους να τους μειώσει κατά 20% περίπου το ποσό της μικρής τους αμοιβής, που ακόμα και ολόκληρη δεν επαρκούσε για τη συντήρησή τους. Και τότε, εξήντα ή και περισσότερες ίσως εργάτριες του δεύτερου εργοστασίου της επιχείρησης αρνήθηκαν να δουλέψουν και διασχίζοντας σε πορεία τους δρόμους του Πειραιά περπάτησαν ώς την έδρα της διεύθυνσης του εργοστασίου με σκοπό να διαμαρτυρηθούν.

Η απεργία των εργατριών του Ρετσίνα όχι μόνο αναφέρεται από την «Εφημερίδα των Κυριών», το φεμινιστικό περιοδικό που εξέδιδε από τα 1887 η Καλλιρρόη Παρρέν, αλλά η συντάκτρια της είδησης και προφανώς η ίδια η εκδότρια, που είχε την ευθύνη για κάθε άρθρο που δεν υπογράφεται, υπερασπίστηκε τις απεργούς.

Η εφημερίδα αναφερόταν σε 60 γυναίκες, όχι σε «κοράσια». «Φρονούμεν ότι έδει να αυξηθή το ημερομίσθιον των πτωχών εργατίδων αίτινες δι' όλης της ημέρας εργαζόμεναι μόλις πορίζονται τον επιούσιον άρτον πλουτίζοντες ολονέν διά του ιδρώτος αυτών τα βαλάντια των εργοστασιαρχών».

Ο Ερντογάν προσπαθεί να αντισταθεί αλλά δεν ξέρει πως

Ραγκίπ Ντουράν

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πανικόβλητος και εξοργισμένος από τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών της 31ης Μαρτίου, προσπαθεί να αντισταθεί, δηλαδή να ακυρώσει τις κάλπες και να διοργανώσει εκ νέου εκλογές. Όμως βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Έντεκα ημέρες μετά τις εκλογές, τα οριστικά αποτελέσματα για την μητρόπολη της Κωνσταντινούπολης δεν έχουν ανακοινωθεί επισήμως από το Ανώτατο Εκλογικό Συμβούλιο, του οποίου τα περισσότερα μέλη είναι διορισμένα από την κυβέρνηση.

Αυτή η ήττα μεταφράζεται από τους αναλυτές σε πολλά επίπεδα:

Οι μεγάλες πόλεις, τις οποίες κέρδισε η αντιπολίτευση, δηλαδή η Κωνσταντινούπολη, η Άγκυρα, η Σμύρνη, τα Άδανα, η Προύσσα και η Μερσίνη (όπου κατοικεί πάνω από το 50% το πληθυσμού αθροιστικά και με άλλες πόλεις που κέρδισε η αντιπολίτευση), παράγουν περισσότερο από το 70% του ΑΕΠ της χώρας. Ο προϋπολογισμός της Κωνσταντινούπολης είναι μεγαλύτερος από εκείνον που ορίζουν 60 ανεξάρτητα Κράτη. Το κυβερνών κόμμα έχασε, λοιπόν, μια σημαντική πηγή εσόδων που επιδοτούσε τα θρησκευτικά ιδρύματα, και τους οργανισμούς που πρόσκειντο στον Ερντογάν, όπως και τις πολιτικές δραστηριότητες του ΑΚΡ.

Ο άτρωτος «Μεγάλος Ηγέτης του 21ου αιώνα», ο «Πανίσχυρος Αρχηγός», τίτλοι που του έδωσαν οι οπαδοί του, δέχθηκε ένα ισχυρό χτύπημα στις εκλογές της 7ης Ιουνίου του 2015. Αυτό είχε προκαλέσει έντονη δυσαρέσκεια ακόμη και εντός του ΑΚΡ. Πολλές επικριτικές φωνές ακούστηκαν στο περιβάλλον του Ερντογάν: Κάποιοι θεωρούσαν ότι ένα κόμμα εξουσίας πρέπει να παραδεχθεί την ήττα και να λάβει μέτρα για να επιβραδύνει την πτώση, ενώ άλλοι - η πλειοψηφία - επινοούσαν θεωρίες συνομωσίας ισχυριζόμενοι ότι υπήρξε οργανωμένη απάτη. Η ήττα είχε επίσης επηρεάσει και την γραφειοκρατία και τη Δικαιοσύνη. «Εάν επικυρωθεί, κινδυνεύουμε να κριθούμε συνεργοί», ομολόγησαν πολλοί υψηλά ιστάμενοι γραφειοκράτες και εισαγγελείς.