Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
Το tempo της αξιολόγησης και η επίτευξη συμφωνίας στην κατά ΔΝΤ συνάρτηση Ασφαλιστικού-χρέους κρίνουν και τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης
Με τα δεδομένα που έχουν δημιουργήσει η απεργιακή κινητοποίηση της Πέμπτης και οι συνεχόμενες κινητοποιήσεις αγροτών και επαγγελματιών, δεν είναι ανέκδοτο πλέον: το βασικό επίτευγμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ είναι ότι καταφέρνει να συσπειρώσει απέναντί της ένα ευρύτατο άθροισμα ετερόκλητων κοινωνικών στρωμάτων. Είναι ακόμη «άθροισμα», δεν είναι συσπείρωση ή μέτωπο, αλλά σε κάθε περίπτωση σηματοδοτεί μια διαδικασία ταχείας φθοράς και αποκαλύπτει τα αδιέξοδα και τις ψευδαισθήσεις περί «δικαιότερης και χρηστής διαχείρισης του μνημονίου».
Το γεγονός ότι στο άθροισμα των κοινωνικών αντιδράσεων συνυπάρχουν στρώματα που έκαναν το μεγάλο άλμα του «όχι» τον περασμένο Ιούλιο με εκείνα που τα έδωσαν όλα υπέρ του «ναι» -στρώματα που σε μεγάλο βαθμό είναι και ταξικά ετερόκλητα- δημιουργεί δυναμικές ανοικτές σε δύο ενδεχόμενα: το ένα είναι μια νέα ριζοσπαστική στροφή της κοινωνικής πλειοψηφίας, που έχει την ευκαιρία να αντιληφθεί ότι αυτό που χαρακτηρίστηκε «αναγκαστική συνθηκολόγηση» με τους δανειστές δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανάσας στη χώρα και στην κοινωνία. Αυτό, φυσικά, προϋποθέτει ότι υπάρχει πολιτική δεξαμενή με ριζοσπαστικό σχέδιο, έτοιμη να αναλάβει όλα τα ρίσκα του, συμπεριλαμβανομένης της εξόδου από το «ιερό» ευρώ. Το δεύτερο -και ισχυρότερο- ενδεχόμενο είναι μια συντηρητική αναδίπλωση της κοινωνικής πλειοψηφίας που θα πριμοδοτεί ένα πιο νεοφιλελεύθερο σχέδιο διαχείρισης του μνημονίου, το οποίο προφανέστατα επεξεργάζεται η ανασυγκροτούμενη υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη Ν.Δ., και το οποίο ευνοούν τώρα επιχειρηματικά και άλλα λόμπι.