Κάποτε, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, η εικόνα της Ελλάδας ήταν οι γιαγιάδες της Λέσβου με τα προσφυγάκια στην αγκαλιά. Μέσα στον πραγματικό ορυμαγδό του προσφυγικού, όταν η έξοδος από τη Συρία ήταν μαζική και έφταναν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα με προορισμό την ασφαλή και ευημερούσα δυτική Ευρώπη, η καθημαγμένη από την κρίση Ελλάδα έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει. Ήξερε από προσφυγιά, ήξερε κι από μετανάστευση και διέθετε ανθρωπιά. Και της το πίστωνε ο έξω κόσμος.
Πέντε χρόνια πέρασαν από τότε, στο μεσοδιάστημα η Ευρωπαϊκή Ένωση τα βρήκε με την Τουρκία και της ανέθεσε εργολαβικά τη μέριμνα, αλλά και τη φύλαξη των προσφύγων. Οι προσφυγικές ροές μειώθηκαν σχεδόν στο ένα εκατοστό, αλλά χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες έμειναν εγκλωβισμένοι στα νησιά. Η εικόνα της Ελλάδας έγινε η Μόρια. Πολλοί από τους καλούς ανθρώπους των νησιών κουράστηκαν, πολλοί άλλοι έκαναν καριέρα ως προσφυγοφάγοι - και υπουργός Μετανάστευσης έγινε ο Νότης Μηταράκης, αυτός που δεν θέλει να ξέρει τι θα πει πολιτική ένταξης, δικαίωμα στο άσυλο, ευρωπαϊκό κεκτημένο, Διεθνές Δίκαιο κ.λπ. Προηγουμένως, το υπουργείο είχε καταργηθεί από τη Ν.Δ. -που υποσχόταν ότι «θα τους πετάξουμε όλους έξω»- για να επανιδρυθεί άρον-άρον. Χωρίς να έχει αποκτήσει η κυβέρνηση μεταναστευτική πολιτική.
Η "ασπίδα" της Ευρώπης-φρούριο
