Στα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας υπήρξαν περίοδοι που χαρακτηρίστηκαν από τις καταστροφικές πολιτικές που προωθήθηκαν. Σε όλες εκείνες τις φάσεις, ο ακραία καταστροφικός ρόλος της αστικής τάξης συνοδεύτηκε από ένα σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Τα παραδείγματα είναι πολλά και ξεκινάνε από την δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους (όπου σύντομα η ντόπια αστική τάξη ξέχασε τα μηνύματα της επανάστασης και φυλάκισε και τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη), πάνε στους φονιάδες του Καποδίστρια και συνεχίζουν πιο "πρόσφατα" με την άτακτη φυγή τους στο Β' Π.Π. και την συνεργασία τους με τους Ναζί ή με τις μαύρες σελίδες της χούντας και τα γεγονότα της Κύπρου. Σε όλες αυτές τις συγκυρίες υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής: όσο πιο ανάλγητη η πολιτική τους τόσο πιο σάπιο το πολιτικό τους κατεστημένο. Και τόσο πιο σκληρή η προπαγάνδα για να παρουσιαστεί το μαύρο άσπρο...
Έτσι και σήμερα. Μια στείρα ντόπια αστική τάξη, κρατιέται από τις ανώτερες αστικές τάξεις της Ευρώπης ώστε να εξαπολύσει μια μανιασμένη επίθεση στους εργαζομένους και να διασφαλίσει την εξουσία της και την κερδοφορία της τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Αντάλλαγμα; η χώρα και ο λαός, η αξιοπρέπεια του κόσμου, ο κόπος του, ο πλούτος αυτής της χώρας. Οι υποδομές που οικοδομήθηκαν από την φορολόγηση του κόσμου ξεπουλιούνται σε τιμές ξεφτίλας για να καλύψουν τις ορέξεις ξένων και ντόπιων μονοπωλιακών μερίδων για πλούτο. Ο φυσικός πλούτος το ίδιο. Την ίδια στιγμή οι πολιτικές λιτότητας συνεχίζουν και εντείνονται, ενώ το νέο πακέτο μέτρων όχι απλά φτάνει το μαχαίρι στο κόκκαλο αλλά πάει και πιο πέρα. Ουσιαστικά αυτό που θέλουν να διαμορφώσουν είναι μια εργαζόμενη πλειοψηφία απελπισμένη από την ανεργία και την φτώχεια, έτοιμη να αποδεχτεί να δουλέψει με μεσαιωνικούς όρους, σε έναν τόπο που δεν της ανήκει και που στα πλαίσια του τσακίσματος της δημοκρατίας αδυνατεί να ελέγξει.
