Τί κάνει μία Αμερικανίδα με καρκίνο στην Κούβα

Το εμπάργκο των ΗΠΑ στην Κούβα μετράει περισσότερα από 50 χρόνια -επεκτάθηκε απολύτως και σε όλες τις εξαγωγές, μεταξύ των οποίων τα τρόφιμα και τα φάρμακα, στις 7 Φεβρουαρίου του 1962.

Αλλά τώρα, για πρώτη φορά, δοκιμάζεται στη Νέα Υόρκη ένα μοναδικό φάρμακο το οποίο δημιουργήθηκε στην Κούβα.

Όμως, παρά το γεγονός ότι είναι ήδη υπό δοκιμή στη Νέα Υόρκη, υπάρχουν Αμερικανοί καρκινοπαθείς που αψηφούν το εμπάργκο και πηγαίνουν για θεραπεία στην Αβάνα.

Το BBC φέρνει στο φως την ιστορία της 74χρονης Αμερικανίδας καρκινοπαθούς Judy Ingels, μιλά με μία Κουβανή επίσης καρκινοπαθή, τη γιατρό-ογκολόγο της, αλλά και τον Αμερικανό ανοσολόγο, πρόεδρο του Ινστιτούτου που δοκιμάζει το φάρμακο στις ΗΠΑ. 

Η Judy βρίσκεται με την οικογένειά στην Αβάνα εδώ έξι ημέρες. Εκτός από τα αξιοθέατα και την τοπική κουζίνα, η Judy απολαμβάνει την περιπλάνηση. Είναι φωτογράφος και η αποικιακή αρχιτεκτονική της παλιάς πόλης τη γοητεύει.

Αλλά ο λόγος του ταξιδιού είναι ότι η Judy θα κάνει τις πρώτες ενέσεις με Cimavax.

ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΑΣ: Δεν θα συμμορφωθούμε με τις αντιλαϊκές υποδείξεις

«Την Πέμπτη 27/4/2017 δικάζεται στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πατρών ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.

Κατηγορείται γιατί υπερασπίστηκε τα συμφέροντα των εργαζόμενων του Δήμου, το δικαίωμά τους στην εργασία. Δικαίωμα που το κατηγορητήριο βαφτίζει «παράνομο όφελος»», αναφέρει σε ανακοίνωση της η δημοτικής αρχή Πάτρας. 

Όπως περιγράφεται «με σχετικό νόμο, η τότε συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να προχωρήσει σε χιλιάδες απολύσεις, μέσω του προσχηματικού ελέγχου των συμβάσεων αορίστου χρόνου στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Θυμίζουμε ότι το Δημοτικό Συμβούλιο, με την 405/24-9-2014 απόφασή του, σημείωνε:

«(…)κανένα στοιχείο και φάκελοι εργαζόμενων να μη δοθούν με οποιοδήποτε τρόπο και να μην αποσταλούν ώστε να διευκολυνθεί ο στόχος της κυβέρνησης για απολύσεις (…) στηρίζουμε τους αγώνες των εργαζόμενων (…)»

Στο υπόμνημα του προς τον Ανακριτή, ο Δήμαρχος, τον Οκτώβρη 2014, ανέφερε: 

« (…) Είμαστε αντίθετοι με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και διεκδικούμε μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων στους ΟΤΑ χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Στο Δήμο Πατρέων έχουμε 324 εργαζόμενους ΙΔΑΧ που μονιμοποιήθηκαν μέσω της διαδικασίας ΑΣΕΠ καθόλα νόμιμα. Θέμα ανοχής η συγκάλυψης πλαστών δικαιολογητικών δεν υφίσταται (…) Δεν καλύπτουμε διαδικασίες με πλαστά δικαιολογητικά σε καμία περίπτωση. (…) Με βάση τα παραπάνω αρνηθήκαμε ως Δημοτική Αρχή να δώσουμε τους ατομικούς φακέλους για επανέλεγχο, δίνοντας αντίστοιχες εντολές στις Διοικητικές Υπηρεσίες του Δήμου (…)»

Flashback στην 27η Απριλίου

Επίσκεψη ανώτατων αξιωματικών της Βέρμαχτ στην Ακρόπολη. Στις 27 Απριλίου τα γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στην Αθήνα και ξεκινά η περίοδος της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα (1941-1944). (Φώτο Συλλογή Μ.Τσαγκάρη)

Ανθρωποκεντρικός κανιβαλισμός

Του Στάθη

Ο κόσμος που οργάνωσε η Παγκοσμιοποίηση τα τελευταία 30-40 χρόνια ρηγματώνεται. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, ως συστατική δύναμη της Παγκοσμιοποίησης, ρηγματώνεται και αυτή, ενώ ταυτοχρόνως προσπαθεί να κατασκευάσει μια νέα Ευρώπη - μια Ευρώπη προτεκτοράτων και ειδικών οικονομικών ζωνών. Ενα σχέδιο ανατριχιαστικώς συγγενές με το όραμα του Χίτλερ για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Η νέα ορολογία «σύστημα- αντισύστημα» προσπαθεί να εκφράσει (πάλι με παραπλανητικό τρόπο) τις νέες διεργασίες. Παρ’ ότι αυτή η ορολογία συντείνει στη διαδικασία της εκ νέου παγίδευσης των κοινωνικών αντιδράσεων, ταυτοχρόνως ομολογεί και μια μεγάλη αλήθεια: ότι πολλοί πολίτες, μεγάλα μέρη των κοινωνιών προσπαθούν πλέον να κινηθούν εκτόςτου συστήματος, εναντίον του συστήματος.Η εμφάνιση λοιπόν του αντισυστήματος στο προσκήνιο έχει διττό χαρακτήρα (εφόσον είναι ελεγχόμενο): α) να διαδεχθεί το σύστημα, όταν ο λαός έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τον ρόλο που του έχουν προκαθορίσει (περίπτωση Τραμπ) και β) να καθηλώνεται -πάντα ο λαός- μέσα στο σύστημα όταν το αντισύστημα του φαίνεται (και είναι) τρομακτικό - περίπτωση Λεπέν.

Στην περίπτωση που οι αντισυστημικές δυνάμεις δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο του συστήματος, έχουμε φαινόμενα όπως του Μελανσόν, ή του Μπέρνι Σάντερς (στις ΗΠΑ), ή των Podemos, ή του ΣΥΡΙΖΑ (όταν ακόμα το κόμμα αυτό προσπαθούσε να εκφράσει τις αντιμνημονιακές και αντικαπιταλιστικές διαθέσεις των Ελλήνων).

Είναι συνεπώς σημαντική προτεραιότητα, προτεραιότητα ζωτικής σημασίας για το σύστημα να κρατά θολά -και αυτό το επιτυγχάνει κυρίως μέσω των ΜΜΕ- τα σύνορα ανάμεσα στις αντισυστημικές δυνάμεις που ελέγχει και τις αντισυστημικές δυνάμεις που το αμφισβητούν. Προς τούτο,