Σωτήρης Αμάραντος
Σε κάθε εγκατεστημένη μορφή εξουσίας, πέραν των νομικών και κατασταλτικών προϋποθέσεων συντήρησης και ενίσχυσης της οικείας τάξης πραγμάτων, αναπτύσσονται και μορφές ιδεολογικής εκλογίκευσης και δικαίωσης της ανισότητας που το σύστημα παράγει. Εάν παρατηρούσαμε με προσοχή τις αντιδράσεις των εκπροσώπων της κομματικής ελίτ, (η οποία συνιστά μια παρασιτική κοινωνική ομάδα που λυμαίνεται τα δημόσια αγαθά, στηριζόμενη στις δυνατότητες που της παρέχει ο αποκλειστικός έλεγχος του κράτους), ενώπιον της επιχειρηματολογίας αποδόμησης των θεμελίων νομιμοποίησης της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων και κυρίως της κριτικής που την ταξινομεί στην ολιγαρχική οργάνωση του πολιτεύματος, θα διαπιστώναμε, ότι ανεξάρτητα απ΄ το ιδεολογικό σημείο εκκίνησης, οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων, υπερβαίνουν τις επιμέρους ιδεολογικές τους διαφορές, όπου στο εσωτερικό της κομματοκρατίας φαντάζουν αγεφύρωτες, όπως λόγου χάρη, η ένταση μεταξύ δεξιάς-αριστεράς και συσπειρώνονται γύρω από μια ενιαία εννοιολογική πλατφόρμα, με στόχο τη μη διασάλευση της νομοκατεστημένης πραγματικότητας, απ΄ την οποία αντλούν την αυτοτέλεια και τη δύναμή τους, δηλαδή την ολιγαρχική συνθήκη του πολιτεύματος.
Με άλλα λόγια, μόνο ο αληθινά αντισυστημικός λόγος μπορεί να συνενώσει εις βάρος του (Η ισχύς εν τη ενώσει), όλους τους ιδεολογικά αντίθετους μνηστήρες της εξουσίας, οι οποίοι οφείλουν την πολιτική τους υπόσταση στην ύπαρξη της θεμελιώδους και αυστηρής διάκρισης που επιβάλλει η ολιγαρχική φύση του πολιτεύματος, μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνωμένων. Ώστε παρατηρούμε τους κομματικούς εκπροσώπους της «δεξιάς», της «αριστεράς» και του «κέντρου», να εγκαταλείπουν τις αμοιβαία εχθρικές τους δια-θέσεις και να ενώνονται για να κατασπαράξουν όποιον δηλώνει εναντίος των κοινών εξουσιαστικών τους συμφερόντων. Το φαινόμενο αυτό, πιστοποιεί τις βαθύτερες, κοινές ιδεολογικές τους καταβολές, αλλά και την αμοιβαιότητα των συμφερόντων τους. Στη συνέχεια, γίνεται μια προσπάθεια να αποκωδικοποιηθούν οι τακτικές ιδεολογικής εκλογίκευσης της ολιγαρχίας.