Χαρά Κεφαλίδου
Ούτε δέκα ημέρες πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και όλων τα βλέμματα και τα αφτιά στραμμένα στο Υπουργείο Παιδείας. Στο τέλος αυτού του παράξενου καλοκαιριού, με τόσες ανακοινώσεις για την έξαρση της πανδημίας, με τόσα τοπικά lockdowns, τόσες παρεμβάσεις Ειδικών, αλλά και τόση διαφήμιση των μέτρων προστασίας για τη σχολική κοινότητα, περιμέναμε από την Υπουργό Παιδείας, κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο, κάτι σοβαρότερο ως σχέδιο αντιμετώπισης μιας αναμενόμενης, από τον περασμένο Μάιο, έξαρσης του κορονοϊού. Κάτι συμπληρωματικό της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας στα σχολεία με ποινή την αποβολή και την απουσία για τους απείθαρχους. Έστω και για τα μάτια του κόσμου!
Το ίδιο το Υπουργείο άνοιξε με την ανεπάρκεια του τον χορό του εθνικού παραλογισμού και τώρα νίπτει τας χείρας του. Η κοινωνία διχάστηκε σε φιλο-μασκοφόρους και αρνητές της μάσκας, που τσακώνονται στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο. Έτσι το Υπουργείο έχει καταφέρει να μετατοπίσει από τώρα στους Άλλους το βάρος της αυριανής ευθύνης για όσα περιμένει να συμβούν με την εξέλιξη της πανδημίας:
Στους εκπαιδευτικούς, που δεν υλοποίησαν τα μέτρα (ποια μέτρα;).
Στους Δήμους που δεν φρόντισαν για την επάρκεια καθαριότητας και αντισηπτικών στα σχολεία.
Στους γονείς που δεν έμαθαν να σκοτώνουν τον φονικό ιό με το πλύσιμο της μάσκας.
Στα πολιτικά κόμματα που αμφισβήτησαν τον στρατηγικό σχεδιασμό του Υπουργείου σε ένα μείζονος σημασίας εθνικό ζήτημα.
Το κρυφτούλι αυτό όμως δεν θα κρατήσει για πολύ. Γιατί με τα πρώτα κρούσματα σε σχολεία, οι πάντες – ακόμη κι αυτοί οι παράλογοι, οι αρνητές της μάσκας – θα θυμηθούν τη σιωπή του Υπουργείου στα εύλογα ερωτήματα που σήμερα προκύπτουν και αφορούν την υλοποίηση, τον έλεγχο και την παρακολούθηση των όσων προτείνει.
Τί να κάνει η μάσκα όταν οι μαθητές κάθονται δυο – δυο στα θρανία μιας τάξης με το πρώτο θρανίο να ακουμπάει την έδρα; Tί να κάνει η μάσκα όταν σε σχολεία δυναμικότητας 260 μαθητών στοιβάζονται 450; Δεν τα ξέρει αυτά η ηγεσία του Υπουργείου;