Όταν το ΚΚΕ πανηγύριζε για την νίκη του ΠΑΣΟΚ του 1981!

Έχει κουράσει η πολιτική γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ, που όπου βρεθεί ταυτίζει την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αυτών των δυνάμεων που χάρισαν την χώρα στους δανειστές της, εξαθλίωσαν εκατομμύρια λαού, με τον ΣΥΡΙΖΑ που έρχεται με ένα σαφές αντίθετο σχέδιο, με τις όποιες αντιφάσεις (αν δεν ήταν αντίθετο δεν θα υπήρχε άλλωστε αυτός ο πόλεμος εναντίον του από όλο το σύστημα). Το ΚΚΕ, έρχεται και λέει ότι σήμερα που μιλάμε στην χώρα κάνουν το ίδιο κακό το δίδυμο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, και ΣΥΡΙΖΑ, αφιερώνοντας την πλειοψηφία του λόγου του σε επιχειρήματα κατά του ΣΥΡΙΖΑ αφήνοντας πιο "χαλαρή" την παρούσα κυβέρνηση.

Ας δούμε την παρακάτω φωτογραφία......

Είναι το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του ΚΚΕ, "Ριζοσπάστη", την επομένη της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ, το 1981!

Σαφέστατα το ΚΚΕ τότε είχε άλλο πρόγραμμα, από το ΠΑΣΟΚ, αλλά ή τότε ηγεσία, με τον Χαρίλαο Φλωράκη είδαν ότι η νίκη του τότε ΠΑΣΟΚ, που ερχόταν να γκρεμίσει τον καραμανλισμό και το χουντικό κράτος που είχε απομείνει κραταιό, αποτελούσε νίκη του λαού, εντολή για ουσιαστική εντολή!

Ανταγωνιστικότητα και συγκρουσιακότητα

Είναι πολύ συνηθισμένο στην Ελλάδα να επαναλαμβάνεται πως είναι μια χώρα με πολύ χαμηλή ανταγωνιστικότητα. Αυτή η διάγνωση αφορά φυσικά τη σφαίρα της οικονομίας. Υπάρχει όμως μια διαφορετική (αλλά φευ, στενά αλληλένδετη) σφαίρα όπου η ανταγωνιστικότητα είναι τρομερά υπερτονισμένο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας: η πολιτιστική και ιδεολογική σφαίρα. Ήδη η οικογενειακή μου εμπειρία μου έμαθε από μικρή ηλικία πόσο βαθιά ανταγωνιστική είναι αυτή η κοινωνία: στο τραπέζι, οι γονείς μου μάλωναν για το ποιος θα μιλήσει πρώτος και ποιος έχει δίκαιο για τα πάντα, από το πιο μικρό και ασήμαντο ως το πιο συγκριτικά σημαντικό. Δεν υπήρχε απολύτως τίποτε ουδέτερο, καμία ζώνη σιωπηλής συναίνεσης, καμία περιοχή όπου η κυριαρχία επί του άλλου να μην θεωρείται ζωτικής σημασίας, αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί.

Στο σχολείο, περισσότερη ανταγωνιστικότητα: για κάποιο ανεξήγητο για μένα λόγο, η γενική στάση είναι ότι στο σχολείο πηγαίνεις για να ανταγωνιστείς είτε σε μαθησιακό είτε σε συμπεριφορικό, κοινωνικό και ενδυματολογικό επίπεδο τους άλλους. Όμως η μάθηση δεν έχει απολύτως τίποτε να κάνει με την ανταγωνιστικότητα, η οποία είναι μάλλον εμπόδιο στην διαδικασία παρά μέσο. Η μάθηση αφορά μια δεκτικότητα απέναντι στον κόσμο και τα μυριάδες σημεία εκδήλωσης και εμφάνισής του (αισθητά και νοητικά), μια διάθεση περιέργειας για αυτόν, ένα κριτικό ένστικτο απέναντι σ' αυτό που δεν φαίνεται σωστό, είτε αυτό αφορά ένα μαθηματικό θεώρημα είτε ένα γεγονός της πολιτικής ιστορίας.

Η Αριστερά δεν μπορεί να πεθάνει

Lordon Frédéric 

Παρά την αποτυχία της φιλελεύθερης πολιτικής του, ο πρόεδρος Ολάντ επιμένει: «Δεν υπάρχει οδός διαφυγής». Φοβούμενοι ότι σύντομα θα κληθούν να πληρώσουν το τίμημα μιας τέτοιας εμμονής, ολοένα περισσότεροι σοσιαλιστές και οικολόγοι ζητούν αριστερή στροφή.

Στον δημόσιο διάλογο δεν ακούγονται μόνο βλακείες : διατυπώνονται και δηλητηριώδεις απόψεις ή θέσεις. Από όσα θλιβερά επαναλαμβάνουν μονότονα οι στρατιές των ειδικών και των αρθρογράφων, το πλέον τοξικό είναι αναμφίβολα αυτό που ανακοινώνει, με το βαρυσήμαντο ύφος μιας προφητείας, το τέλος των κατηγοριών « δεξιά » και « αριστερά » και την οριστικά παρωχημένη αντινομία τους. Δεν έχει επισημανθεί επαρκώς η ενοχλητική συγγένεια της διατύπωσης, ούτε και η αντικειμενική ταύτιση, ανάμεσα στο « ούτε δεξιά, ούτε αριστερά » της άκρας δεξιάς και της « υπέρβασης της δεξιάς και της αριστεράς » (« γιατί δεν σημαίνουν τίποτα πια ») του ακραίου κέντρου.

Εκπληκτική ειρωνεία, η ομοιότητα σκέψης ανάμεσα σε δυο φαινομενικά διαφορετικούς χώρους, την άκρα δεξιά που κυνηγάει τη χίμαιρα της πάνδημης συμφιλίωσης υπό τη σκέπη της αιώνιας εθνικής ταυτότητας και το ακραίο κέντρο που, διαπνεόμενο από τη διαχειριστική λογική απαιτεί « αναγκαστικά » γενική συμφωνία –και αναμφίβολα θα χρειαστεί ακόμα χρόνος για να συνειδητοποιήσει η κάστα των σχολιαστών των μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι υπερασπίζονται με πάθος αυτή την ομοφωνία, τα όσα κοινά έχει με την προηγούμενη.

Η υπόθεση θυμίζει τον αντικομμουνισμό του '60...

Αν είναι δυνατόν! Μια κυβέρνηση τόσο απόλυτης κατάπτωσης, που να αποδίδει στην αντιπολίτευση κυρίαρχο ρόλο στη σταθερότητα, στην αξιοπιστία, στη διεθνή εικόνα της χώρας.

Διότι αυτό σημαίνουν όσα...ο Σαμαράς κι από κοντά του ο Βενιζέλος είπαν προχθές στο υπουργικό συμβούλιο. Απέδωσαν στο ΣΥΡΙΖΑ όλες τις ευθύνες για την κατάσταση στη χώρα, για το κραχ στο χρηματιστήριο, για τις καρπαζιές από τις αγαπημένες τους αγορές. Και οι ίδιοι ένιψαν τας χείρας, κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο τού κρίνοντος και καταγγέλλοντος. Κι έτσι, μετά την εμφάνισή τους στη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης σε ρόλο αντιπολίτευσης της αντιπολίτευσης, τώρα τους είδαμε να αναγνωρίζουν στην αντιπολίτευση όχι απλώς καθοριστικές, όχι απλώς κυβερνητικές, αλλά σχεδόν μεταφυσικές αρμοδιότητες. Για το κακό, θα μου πείτε. Για το κακό, εντάξει. Αλλά μια κυβέρνηση που έχει όλες τις εξουσίες για να διατηρεί τη σταθερότητα στη χώρα, να προστατεύει τη διεθνή εικόνα της χώρας, να παράγει και να μεταδίδει στις αγορές θετική εικόνα, και δεν κάνει τη δουλειά της, τι σόι κυβέρνηση είναι;