Χρέος και Γεωπολιτική 'Eσο έτοιμος για την επόμενη μέρα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Τους άλλους πολιτικούς τους σκότωσαν οι επικοινωνιολόγοι και οι δημοσκόποι. ‘Ενας υπεύθυνος πολιτικός είναι κάποιος που είναι μέσα στον λαό, που συναισθάνεται αυτό που λέει ο λαός».

Ψάρεψα αυτή τη φράση της Μαρίν Λε Πεν από το τελευταίο Express. Δημαγωγία μπορεί να πείτε, αλλά αυτή η δημαγωγός έρχεται τώρα πρώτη στις δημοσκοπήσεις για τις επόμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, γεγονός κοσμοϊστορικό για τα μεταπολεμικά πολιτικά δεδομένα μιας χώρας που είναι, εδώ και τρεις αιώνες, η «ιδρύτρια» και το πολιτικό βαρόμετρο όλης της Ευρώπης.

Σε μια κατάσταση βαθειάς κρίσης και «προδοσίας» των ελίτ, το κοινωνικό σώμα έχει ακόμα περισσότερο ανάγκη από τη γλώσσα και την αυθεντικότητα της αλήθειας. ‘Ένα μεγάλο μέρος της εκτόξευσης του ΣΥΡΙΖΑ π.χ. μεταξύ 2011 και 2012 οφείλεται στον «αυθορμητισμό» του Τσίπρα. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, η αλλαγή στο στυλ του κόμματος μάλλον απέτρεψε παρά βοήθησε την άνοδό του.

Πνεύμα και Ηθική!

Με αφορμή τον θόρυβο των ημερών, μιλούσαμε για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς με έναν φίλο, τις προάλλες, και προσπαθούσα να του εξηγήσω, ότι μόνο σε χώρες τριτοκοσμικές, υπάρχουν μεσάζοντες μεταξύ ενός κράτους-αγοραστή και ενός κράτους-πωλητή οπλικών συστημάτων.

Διότι, τι πιο φυσιολογικό, από τον υπουργό Άμυνας της Γαλλίας, για παράδειγμα, να σηκώσει το προσωπικό του τηλέφωνο και να μιλήσει απευθείας με τον Αμερικάνο ομόλογό του, να κουβεντιάσουν για τις γυναίκες τους, τα σκυλιά τους κι ό,τι άλλο, τέλος πάντων επιτρέπει το πρωτόκολλο, και μετά να του ζητήσει, ο Γάλλος του Αμερικάνου, να μεσολαβήσει για να αγοράσει η Γαλλία, ένα αμερικάνικο κανόνι που χρειάζεται ή ένα αεροπλάνο.

Θα μου πεις, είναι δυνατόν η Γαλλία, που είναι παραγωγός πολεμικών αεροπλάνων η ίδια, ν' αγοράζει αεροπλάνα αμερικάνικά? Ε, τι να κάνουμε, άμα οι Γάλλοι στρατηγοί μουλαρώνουν κι επιμένουν ότι ηArmée de l'Air χρειάζεται οπωσδήποτε τρία ή τέσσερα ιπτάμενα ραντάρ, τι να κάνουν κι αυτοί οι δόλιοι, που τα αμερικάνικα ιπτάμενα ραντάρ είναι τα καλύτερα, αν όχι τα μοναδικά στην αγορά? Θα σηκώσει, λοιπόν, το τηλέφωνο ο Γάλλος υπουργός και θα το παζαρέψει. Μετά, μαζί με τους επιτελείς του υπουργείου του, τους ναυάρχους και τους πτεράρχους του και υπό την επίβλεψη των Γάλλων στρατηγών με τα πιο πολλά αστέρια θα πάει και θα το αγοράσει. Για υπουργούς, μιλάμε τώρα, με όλη τη βαρύτητα της λέξης, όχι για κάτι δικούς μας «υπουργούς» που είναι απόγονοι του Μαυροκορδάτου και του λήσταρχου Νταβέλη. Αυτά, τα προηγούμενα, συμβαίνουν στα κανονικά κράτη, αλλά όχι στην πατρίδα μας, τη χώρα όπου θάλλει η φαιδρά ροδακινέα.

Ναυαγοί χωρίς ναυάγιο

Του Καρτέσιου

Αλήθεια λένε. Δεν υπήρξε κανένα ναυάγιο στη διαπραγμάτευση του Παρισιού, διότι απλώς δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση. Και δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση από τη στιγμή που ο Χαρδούβελης ομολογεί ότι «ως χώρα έχουμε ολοκληρώσει το 99% των δεσμεύσεών μας, όμως εκείνοι θέλουν και το 1%». Όταν λοιπόν έχεις ολοκληρώσει το 99% των δεσμεύσεών σου στη Τρόικα, τί ακριβώς έχεις διαπραγματευτεί όλο αυτό το διάστημα που δήθεν διαπραγματεύεσαι; Ποια μνημόνια σκίζεις κάθε μέρα, όταν έχεις ολοκληρώσει το 99% των δεσμεύσεων αυτών των μνημονίων;

Κι όταν μιλάμε για «δεσμεύσεις» δεν εννοούμε «στιγμιαίες» δεσμεύσεις, αλλά εφ όρου ζωής. Πρόκειται για δεσμεύσεις με όλη την έννοια της λέξης. Δεσμεύουν την κάθε μας μέρα και την κάθε μέρα της κάθε γενιάς που ακολουθεί. Ας δούμε ποιο είναι και αυτό το 1% που επιμένει να ζητά η Τρόικα. Είναι η υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, το οποίο όμως –κι εδώ είναι το ενδιαφέρον – δεν αρνείται η σημερινή κυβέρνηση να υπογράψει, απλώς παρακαλά να της δοθεί πίστωση χρόνου ώστε να το υπογράψει μετά την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας.

Σε αυτή την παράταση χρόνου εστιάζεται όλο αυτό που έχουν βαφτίσει «διαπραγμάτευση». Διαπραγματεύονται τον χρόνο που θα είναι ακόμη στην εξουσία. Πρόκειται περί διαπραγμάτευσης καθαρά προσωπικών συμφερόντων του Σαμαρά, του Βενιζέλου και των βουλευτών τους. Αυτό ναι, το δέχομαι. Διαπραγματεύονται όσο μπορούν. Κατά πάσα πιθανότητα θα πάει καλά. Ούτως ή άλλως, ολόκληρο το Σύστημα χρειάζεται χρόνο για να κάψει αποδείξεις απ’ όλα τα σκάνδαλα που δημιούργησε κι απ’ όλες τις συμφορές που συνειδητά έχει προκαλέσει στον τόπο.

Η νέα αποικιοκρατία

Του Δημήτρη Μηλάκα

Σε άλλες παλαιότερες εποχές «αντιβασιλείς», έπαρχοι και αξιωματούχοι έφταναν από την μητρόπολη για να διοικήσουν τους πρωτόγονους ιθαγενείς, να δώσουν τα φώτα τους και να ρουφήξουν τον πλούτο τους. Σήμερα, όπως αρχίζει πια να γίνεται ξεκάθαρο από το ελληνικό παράδειγμα εποπτείας, η αποικιοκρατική διοίκηση γίνεται κατά κύριο λόγο από το πρόθυμο εγχώριο πολιτικό προσωπικό.

Αυτοί οι πρόθυμοι τοποθέτησαν τη χώρα στη μέγγενη των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων φρόντισαν να εντάξουν στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας τις απαιτήσεις των δανειστών και από το 2010 μέχρι και τώρα διοικούν ως τοποτηρητές ξένων συμφερόντων μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους, όπου:

· Δημιουργήθηκε μια τεράστια δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού

· Υποτιμήθηκαν γενικότερα οι αξίες που θα επιτρέψουν στα εγχώρια και ξένα κοράκια να αρπάξουν τζάμπα ότι έχει αξία και προοπτική κέρδους

· Απελευθερώθηκε η ασυδοσία του αφεντικού που μπορεί να κάνει νόμιμα τις δουλειές του τζάμπα

· Δημιουργήθηκε ο μηχανισμός αφαίμαξης του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου για την εξυπηρέτηση του χρέους

Στην ελληνική αποικία (χρέους) η εκλεγμένη κυβέρνηση έχει το ρόλο της μαριονέτας και υπάρχει μόνο και μόνο για να νομιμοποιεί και να εφαρμόζει τις αποφάσεις των δανειστών:

· Πόσο, σε ποιον και τι θα ξεπουληθεί

«Θα ξανανταμώσουμε να είσαι σίγουρος, αλλά όχι στο καφενείο»

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Σήμερα συμπληρώνεται ο τρίτος μήνας από τότε που ο φίλος μας κρατάει μόνο για τον εαυτό του αυτό το φοβερό μυστικό. Δεν μπόρεσε, ή μάλλον δεν θέλησε να το μοιραστεί με κανέναν. Ούτε με φίλο, ούτε με γνωστό, ούτε με συγγενή. Όμως είχε φτάσει πια στα όριά του. Ένιωθε πως δεν θα μπορούσε να το κρατήσει άλλο μέσα του. Τον έπνιγε, μέρα τη μέρα του έτρωγε τα σωθικά. Είχε δίκιο τελικά ο παππούς του που έλεγε συχνά πώς οι αρρώστιες των σπλάχνων είναι αρρώστιες ψυχής. Αυτούς τους τελευταίους μήνες, αισθανόταν πολύ συχνά πόνους στα σπλάχνα του ενώ ποτέ άλλοτε δεν είχε τέτοιου είδους ενοχλήσεις.

Όλα ξεκίνησαν πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν το αφεντικό του, του ανακοίνωσε πως στο εξής θα τον χρειαζόταν μόνο τις τέσσερις από τις πέντε μέρες της εβδομάδας, γιατί οι παραγγελίες είχαν μειωθεί άρα και τα δρομολόγια θα ακολουθούσαν μια αντίστοιχη μείωση. Του είπε επίσης πως όλοι οι οδηγοί το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και πως αν ήθελε θα μπορούσε να ψάξει αλλού για δουλειά αρκεί να του υπέβαλλε την παραίτησή του γιατί εκείνος δεν του πήγαινε η καρδιά να τον διώξει. Βέβαια του υπενθύμισε επίσης πως θα υπήρχε και μια αντίστοιχη μείωση στο μισθό του αφού θα μειωνόταν οι μέρες εργασίας του. Έτσι ήταν το δίκαιο.

Μετά από δυο με τρεις μήνες το αφεντικό του τον κάλεσε στο γραφείο του πάλι για να του πει πως θα έπρεπε να έρχεται μόνο για τρεις μέρες τη βδομάδα υπενθυμίζοντάς του πως θα υπάρχει και αντίστοιχη μείωση στο μισθό του.

Απ’ την πρώτη μέρα

Ο Στάθης στον eniko

Η στήλη πιστεύει ακράδαντα ότι η προσέγγιση της ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ και η τυχόν συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ συνιστά μια πεντακάθαρη αριστερήπολιτική. Διότι πηγαίνοντας η ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ προίκα το 0,98% που διαθέτει στο εκλογικό σώμα συν τη συγκυβέρνησή της με τον Βενιζελομπαλτάκο, είναι βέβαιον ότι ένα 3%-4% της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ θα πάει στο ΚΚΕ. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κατορθώσει να ενισχύσει τις δυνάμεις στα αριστερά του, που θα τον πιέζουν να ασκήσει μια πιο αριστερή πολιτική. Υπάρχει τίποτα πιο αριστερό από αυτό;

Θα μου πείτε ορισμένοι ότι το ΚΚΕ βρίσκεται στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν σας καταλαβαίνω. Βλέπετε κάποιο μέτωπο του ΚΚΕ προς τα δεξιά; Το μόνο μέτωπο που έχει ανοιχτό το ΚΚΕ είναι προς την Αριστερά. Υπάρχει τίποτα πιο αριστερό απ’ αυτό;

Μάλιστα ο σ. Κουτσούμπας βρίσκεται σε εγρήγορση: «To KKE θα είναιστους δρόμους απ’ την πρώτη μέρα κιόλας σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Απ’ την «πρώτη κιόλας μέρα», σύντροφε; Ούτε καν απ’ τη δεύτερη; Να μη δούμε πρώτα τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να τον πλακώσουμε στις σφαλιάρες με τη μία; Μπράβο!Αυτό είναι αριστερή πολιτική! Και συνεπής! Διότι

Η φασιστοποίηση, η σφαλιάρα και ο νόμος Διαμαντοπούλου

Ενός κακού μύρια έπονται. Κεντρικό ζητούμενο στο νόμο Διαμαντοπούλου ήταν ο κυβερνητικός έλεγχος των διοικήσεων των πανεπιστημίων, μέσω της επιβολής ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού συστήματος ανάδειξής τους. Κανένα διοικητικό πανεπιστημιακό όργανο σήμερα, σύμφωνα με το νόμο αυτόν, δεν εκλέγεται με ανοικτή, δημοκρατική, άμεση και καθολική ψηφοφορία, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. 

Γιάννης Μυλόπουλος

Τα Συμβούλια Ιδρύματος, κατά το ήμισυ εκλέγονται από το σώμα των καθηγητών, (φοιτητές και προσωπικό αποκλείονται πλέον από κάθε εκλογική διαδικασία) και κατά το ήμισυ διορίζονται από τα «εκλεγμένα» μέλη. Ακόμη κι αυτή η εκλογή όμως των μισών μελών των Συμβουλίων, γίνεται μέσω του αμφισβητούμενου, αμφιλεγόμενου, όσο όμως και εξαιρετικά σπάνιου στη διεθνή εκλογική πραγματικότητα συστήματος της ταξινομικής ψήφου, καθώς και μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, με μια πλατφόρμα μάλιστα κλειδωμένη, την οποία έχει ετοιμάσει το υπουργείο Παιδείας, κατά τρόπο ώστε κανείς να μην μπορεί να αποδείξει ότι έγινε νοθεία, όπως και κανείς να μην μπορεί να διαβεβαιώσει για το αντίθετο, ότι δηλαδή δεν έγινε. 

Αν μάλιστα στην όλη διαδικασία, προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι οι εκλογές των σημερινών Συμβουλίων έγιναν σε μια εποχή που η πανεπιστημιακή κοινότητα βρισκόταν, λόγω νόμου Διαμαντοπούλου, σε εμπόλεμη κατάσταση με την κυβέρνηση, εξηγούνται εύκολα τα... φιλοκυβερνητικά αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των σημερινών εσωτερικών μελών των Συμβουλίων.

Πολίτες με όπλα επιτηρούν τους διαδηλωτές στο Ντάλας (Βίντεο) Αυτόκλητοι «Προστάτες»

Οι συγκεντρώσεις και οι δράσεις στις ΗΠΑ
ενάντια στην αστυνομική βία και τις φυλετικές διακρίσεις συνεχίζονται, μετά το ξέσπασμα οργής στο Φέργκιουσον που πυροδοτήθηκε από την απόφαση του δικαστηρίου να απαλλάξει από τις κατηγορίες τον αστυνομικό Ντάρεν Ουίλσον, ο οποίος σκότωσε τον περασμένο Αύγουστο τον άοπλο Μάικλ Μπράουν. Κάποιες συγκεντρώσεις έχουν μικρή συμμετοχή και δεν τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Ωστόσο αυτό που συνέβη σε μία από αυτές στο Τέξας αποκαλύπτει την κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ με την οπλοκατοχή αλλά και τον ρατσισμό. 

Το περιστατικό συνέβη στο Ντάλας του Τέξας το βράδυ της Τετάρτης κατά τη διάρκεια μιας μικρής διαδήλωσης ενάντια στην φονική αστυνομική βία. Τους διαδηλωτές, όπως κατέγραψε και το βίντεο, επιτηρούσαν απειλητικά τρία ένοπλα μέλη μιας ομάδας που αποκαλείται «Τέξας, Μολών Λαβέ» (Come and take it Texas). Οι αυτόκλητοι προστάτες κραδαίνοντας τα όπλα ακολουθούσαν σε όλη την πορεία τους διαδηλωτές που φώναζαν συνθήματα κατά της αστυνομικής βίας και των δικαστικών αποφάσεων.

Οι τρεις ένοπλοι μίλησαν και στην κάμερα. Όπως είπαν, οι διαδηλωτές έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται και αυτοί από την πλευρά τους αποφάσισαν να δείξουν πως θα προστατέψουν τις ιδιοκτησίες τους. «Θα σταθούμε ανάμεσα σε αυτούς και τις ιδιωτικές περιουσίες», είπε ο Μάτθιου Σορτ από την οργάνωση «Τέξας Μολών Λαβέ». Σημειώνεται πως ο ένοπλοι βρίσκονταν στο σημείο χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση από τις αρχές.

Οι ΗΠΑ της φονικής και ρατσιστικής αστυνομικής βίας και των βασανιστηρίων

Η Επιτροπή του ΟΗΕ κατά των Βασανιστηρίων με έκθεσή της καταγγέλλει τη χρήση υπερβολικής βίας και τους πυροβολισμούς άοπλων μαύρων από την αμερικανική αστυνομία.

Η έκθεση της Επιτροπής του ΟΗΕ, που αποτελεί και την πρώτη έκθεση για τις ΗΠΑ από το 2006, δημοσιεύεται λίγες ημέρες μετά την απόφαση του δικαστηρίου να απαλλάξει από τις κατηγορίες τον αστυνομικό Ντάρεν Ουίλσον, ο οποίος σκότωσε τον περασμένο Αύγουστο, τον άοπλο Μάικλ Μπράουν, αλλά και τη δολοφονία ενός 12χρονου αγοριού στο Κλίβελαντ στο Οχάιο επίσης από αστυνομικούς, οι οποίοι άνοιξαν πυρ επειδή νόμιζαν πως το όπλο που κρατούσε το παιδί ήταν πραγματικό και όχι αεροβόλο.

Μεταξύ άλλων η Επιτροπή αναφέρει «τον βασανιστικό πόνο και την παρατεταμένη οδύνη» που υπέστησαν θανατοποινίτες κρατούμενοι κατά τη διάρκεια εκτελέσεων που δεν προχώρησαν όπως προβλέπεται, ενώ επικρίσεις διατυπώνονται και για τους συχνούς βιασμούς κρατουμένων, τον περιορισμό με δεσμά εγκύων γυναικών σε κάποιες φυλακές, αλλά και το μέτρο της παρατεταμένης απομόνωσης που εφαρμόζεται στις αμερικανικές φυλακές.

Κρίσιμη μάχη για τη ζωή του δίνει ο Ν. Ρωμανός

Αντα Ψαρρά

Ένα πολύ ακραίο και ανάλγητο τρόπο επιλέγει να ξεκαθαρίσει το σύστημα τους λογαριασμούς του με τους αναρχικούς και τις όποιες επιλογές τους. Η διαρκής τμηματική εκδίκαση παρόμοιων υποθέσεων με κατηγορούμενους τους ίδιους νεαρούς σε αλυσίδα δικών, που ακόμα και εφέτες εισαγγελείς και δικαστικοί αμφισβήτησαν αλλά και ο εξοπλισμός της ειδικής φυλακής με όπλα και συνθήκες «πολέμου» φυλακών, δεν φαίνεται να αρκούν για το κράτος Δικαίου !

Τώρα παίζεται η ζωή ενός ανθρώπου κορώνα γράμματα σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα που εξωθεί στα άκρα την όποια αίσθηση δικαίου. Ο νεαρός Νίκος Ρωμανός, αργοπεθαίνει επειδή δεν του επιτρέπουν να κάνει χρήση του νόμιμου δικαιώματός του να παραστεί στη σχολή του.

Αν έμπαιναν οι αρμόδιοι στον κόπο να διαβάσουν την αγόρευση του εισαγγελέα και του δικαστηρίου που τον καταδίκασε στη δίκη για τη ληστεία στο Βελβεντό θα σχημάτιζε ορθότερη εικόνα για το πόσο μη βίαια ήταν η ληστεία και πόσο μέσα από κείμενα, καταθέσεις αλλά και δημόσιες τοποθετήσεις είναι σαφές ότι το κράτος δεν έχει απέναντί του ένα «επικίνδυνο μανιακό εγκληματία». Η αδυναμία και η απόλυτη απροθυμία του Υπουργείου να δώσει άμεσα λύση στο θέμα οδηγούν στο θάνατο ένα πολύ νέο άνθρωπο άσχετα από το αδίκημα του ή από το πόσο και το πώς έσφαλε.