Τυριά, ψαράκι και γιατροί…

Περί ανθρώπινου κεφαλαίου και μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό

Του Τάσου Βαρούνη

Την περασμένη εβδομάδα δημοσιεύτηκε μια ενδιαφέρουσα μελέτη της Endeavor Greece (Διεθνής Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Στήριξης της Επιχειρηματικότητας) σχετικά με τη μετανάστευση των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της κρίσης, το χρονικό διάστημα 2008-2016.

Τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά: Η εκτιμώμενη φυγή ανθρώπινου κεφαλαίου από τον Ιανουάριο 2008 μέχρι σήμερα είναι μεταξύ 350.000 (εκτίμηση Endeavor) και 427.000 (εκτίμηση ΤτΕ). Οι άνθρωποι αυτοί, κυρίως Ανώτερης/Ανώτατης Εκπαίδευσης, συνεισφέρουν ετησίως 12,9 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ των χωρών υποδοχής (κυρίως Γερμανία και Αγγλία) και 9,1 δισ. ευρώ σε φορολογικά έσοδα, εκ των οποίων 7,9 δισ. ευρώ σε φόρους εισοδήματος και εισφορές και 1,2 δισ. ευρώ σε ΦΠΑ. Αθροιστικά, από το 2008 μέχρι και σήμερα, οι Έλληνες του brain drain έχουν παραγάγει περισσότερα από 50 δισ. ευρώ ΑΕΠ στις νέες «πατρίδες» τους. Μάλιστα, το ποσό που έχει δαπανήσει το ελληνικό κράτος για την εκπαίδευση των ανθρώπων αυτών υπολογίζεται στα 8 δισ. ευρώ. Μεταξύ όλων των εξαγόμενων «προϊόντων» της χώρας, το ανθρώπινο δυναμικό κατέχει την πρώτη θέση σε αξία με 12,9 δισ. ευρώ. Ακολουθούν τα προϊόντα πετρελαίου (7,2 δισ. ευρώ), τα προϊόντα αλουμινίου (1,3 δισ. ευρώ), τα φάρμακα (0,7 δισ. ευρώ), το ελαιόλαδο (0,5 δισ. ευρώ), τα ψάρια, οι ελιές, τα προϊόντα καπνού, τα πληροφοριακά συστήματα και τα τυροκομικά προϊόντα με 0,4 δισ. ευρώ, το βαμβάκι και τα ροδάκινα (0,3 δισ. ευρώ). Τέλος, είναι χαρακτηριστικό ότι περισσότεροι εργαζόμενοι (49%) παρά άνεργοι (43%) επιθυμούν να φύγουν από τη χώρα.

O πόλεμος των πολιτισμών και η Ελλάδα

Του Γιώργου Καραμπελιά

Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, πριν εικοσιπέντε χρόνια, μιλούσε ήδη για έναν «πόλεμο των πολιτισμών» που τείνει να διαιρέσει ακόμα και με ποταμούς αίματος τον σύγχρονο κόσμο, υποκαθιστώντας εν μέρει ή εν όλω τις ιδεολογικές ή τις πολιτικο-κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Το βιβλίο του Χάντιγκτον κυκλοφόρησε αμέσως μετά την ειρηνιστική αυταπάτη του Φουκουγιάμα για το «Τέλος της Ιστορίας» ως ο αντίποδάς του. Ο Φουκουγιάμα υμνούσε τον ενιαίο μονοπολικό κόσμο που αναδυόταν μετά την κατάρρευση του σοβιετικού στρατοπέδου και την εποχή της παγκοσμιοποίησης, ενώ ο αντι-πολυπολιτισμικός Χάντιγκτον διέβλεπε την τεράστια σημασία των πολιτισμικών συγκρούσεων, που απειλούν με ρηγματώσεις την παγκοσμιοποίηση.

Τότε λοιπόν σηκώθηκε μια τεράστια κατακραυγή εναντίον του, τόσο στις χώρες της Δύσης όσο και στην Ελλάδα.

Ο Χάντιγκτον, ο οποίος ήταν ένας συντηρητικός συστημικός Αμερικανός συγγραφέας, επικρίθηκε έντονα τόσο από τους γνωστούς διανοουμένους της πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, κατ’ εξοχήν της μπλερικής και της γαλλικής «χαβιαροαριστεράς», όσο και από την ελληνική διανόηση. Και αυτό διότι, για να δικαιολογήσει και την επίθεση της Δύσης εναντίον της Σερβίας, που βρισκόταν τότε σε πλήρη εξέλιξη, έβαζε στο ίδιο τσουβάλι τον ισλαμικό πολιτισμικό χώρο με τον… ορθόδοξο. Η Ελλάδα η Σερβία και η Ρωσία, για τον Χάντιγκτον δεν ανήκουν στην Ευρώπη, και συνιστούν έναν διαφορετικό πολιτισμό, τον ορθόδοξο, όπως και ο ισλαμικός. Κατά συνέπεια, η Δύση πρέπει να οργανωθεί αποκλείοντας τον ορθόδοξο χριστιανικό χώρο, όσο και τον μουσουλμανικό.Μάλιστα, επειδή εκείνη την περίοδο η επίθεση κατά της ορθόδοξης Σερβίας γινόταν σε συμμαχία με τους μουσουλμάνους, ενώ και στο Αφγανιστάν ήταν πρόσφατη η συμμαχία μεταξύ ισλαμιστών και Αμερικανών εναντίον των Ρώσων, γι’ αυτό και το κέντρο βάρος έμπαινε στην ορθοδοξία και όχι στο ισλάμ!

ΜΕΤΑΞΥ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ, ΛΕΒΕΝΤΗ ΚΑΙ ΘΟΔΩΡΑΚΗ, Ο ΠΛΕΟΝ ''ΑΠΛΗΣΤΟΣ'' ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ

...''ΘΕΛΕΙ''ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ!

Σε δείπνο για''8'' που έγινε πριν ένα μήνα στο σπίτι του Βασ. Κοντογιαννόπουλουκαι στο οποίο συμμετείχαν οι Κ. Σημίτης, Τ. Γιαννίτσης, Θοδ. Πάγκαλος, η Α. Διαμαντοπούλου, ο Γ. Φλωρίδης, ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης, έδωσε το παρόν και οΓιάννης Στουρνάρας. 

Κατά το δείπνο, σύμφωνα με πληροφορίες που δεν διαψεύστηκαν, προτάθηκε, σχεδόν, ομόφωνα από τους παριστάμενους, στον Γ. Στουρνάρανα ηγηθεί για να ενώσει τη λεγόμενη (αόριστη και νεφελώδη) ''Κεντροαριστερά'' με στόχο τηνεξουσία. 

Μάλιστα, ο Θοδ. Πάγκαλος, βλέποντας διστακτικό τον Γ. Στουρνάρα, φέρεται να του είπε ότι πρέπει να αποφασίσει ''αν θέλει να γίνει πρωθυπουργός ή να μείνει υπάλληλος;''. 

H απόσταση για να φτάσει κάποιος στο δίλημμα να επιλέξει την υπαλληλία ή τηνπρωθυπουργία, φαίνεται ότι μοιάζει πολύ μικρή υπό μια προϋπόθεση: την αδίστακτη μνημονιακή προσήλωση.

Και αυτήν την διαθέτει και με το παραπάνω ο Γ. Στουρνάρας.

Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ

Ο Γιάννης Στουρνάρας, ακραιφνής μνημονιακός, από τους λίγους εκ πεποιθήσεως και μέχρι το κόκκαλο, ήταν, ως Υπουργός Οικονομικών, εκ των πιο βασικών υπεύθυνων για σωρεία μεγάλωνσκανδάλων, για τα οποία θα έπρεπε να είχε καθίσει στο ειδώλιο (ποτέ δεν είναι αργά με μια άλλη κυβέρνηση). 

Οι εκλογικοί νόμοι, η Δεξιά και η Ιστορία

Του Άγγελου Μανταδάκη

Η Βουλή των Ελλήνων υιοθέτησε την απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα. Με τον νόμο που ψήφισε η Βουλή καταργείται το μπόνους των πενήντα εδρών για το πρώτο κόμμα, αποκτούν δικαίωμα ψήφου οι 17ρηδες και ισχύει επιτέλους η απλή αναλογική. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η πρόταση αυτή δεν συγκέντρωσε τις 200 ψήφους για πρώτη φορά στα κοινοβουλευτικά μας χρονικά, η Βουλή των Ελλήνων υιοθετεί την απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα. Ωστόσο, αυτή καθαυτή η ψήφισή της με 180 υπέρ από μόνη της αποτελεί μια μεγάλη νίκη των προοδευτικών δυνάμεων. Η επιχειρηματολογία της Δεξιάς απέναντι στην πρόταση της κυβέρνησης ήταν εξαιρετικά ανίσχυρη και τετριμμένη. Στηρίχτηκε απλά και μόνο στο σενάριο της ακυβερνησίας, το οποίο επικαλέστηκε ως σήμα κινδύνου. Η Δεξιά και ορισμένοι συμπαραστάτες της δεν δίστασαν να κατηγορήσουν την κυβέρνηση ότι λειτουργεί εκ του πονηρού, αφού ενδιαφέρεται μόνο για τα δικά της οφέλη. Όμως η ιστορία της Δεξιάς έχει λαμπρή παράδοση όσον αφορά τον εκλογικό νόμο και τη διαμόρφωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Θα μπορούσε ο ιστορικός να συγγράψει ολόκληρο τόμο για τη συμπεριφορά της Δεξιάς στα εκλογικά πράγματα. Θα ξεκινήσουμε από το 1952 -τότε που τον εκλογικό νόμο υπαγόρευε ο Αμερικανός πρέσβης Πιουριφόι. Με πλειοψηφικό σύστημα και με τη σφραγίδα των ΗΠΑ, η ΕΔΑ με το 10% των ψήφων δεν εκπροσωπήθηκε στη Βουλή. Αποκορύφωμα -για να μην ξεχνιόμαστε- αποτέλεσε η καλπονοθεία των εκλογών του 1956. Εφαρμόστηκε από τη Δεξιά (ΕΡΕ, Καραμανλής) το λεγόμενο τριφασικό σύστημα, δηλαδή σε όσες Περιφέρειες είχαν μέχρι τρεις έδρες εφαρμόστηκε το πλειοψηφικό. Σε όσες είχαν από 4 έως 10 εφαρμόστηκε το πλειοψηφικό με περιορισμένη εκπροσώπηση του δεύτερου κόμματος. Σε όσες είχαν πάνω από 10 έδρες, αυτές μοιράζονταν στα δύο πρώτα κόμματα. Αποτέλεσμα; Η ΕΡΕ του Καραμανλή με 1.594.112 ψήφους, αν και ήρθε δεύτερη, εξέλεξε 165 βουλευτές και αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αντιθέτως, η Δημοκρατική Ένωση (Παπανδρέου, ΕΔΑ) με 1.620.007 ψήφους εξέλεξε μόλις 132. Το εκλογικό φιάσκο της ΕΡΕ ήταν προφανές.