ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΓΑΛΛΙΑΣ : Η πιο δύσκολή νύχτα του Παρισιού

Οι πόλεμοί τους, οι νεκροί μας

Σε μια πρωτοφανή επίθεση στα Ευρωπαϊκά χρονικά, τρομοκράτες με αναφορά στο Ισλαμικό κράτος (σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες) αιματοκύλησαν το κέντρο του Παρισιού και την περιοχή γύρω από το Stade de France στο προάστιο του Saint-Denis. Ο απολογισμός πέρα από κάθε εφιάλτη : πάνω από 128 επιβεβαιωμένοι νεκροί, σχεδόν 200 τραυματίες πολλοί από αυτούς σοβαρά. Οι μαρτυρίες ειδικά από τον συναυλιακό χώρο Bataclan, στο 11ο διαμέρισμα ανατριχιαστικές. Οι τρομοκράτες έριχναν στο πλήθος και εκτελούσαν εν ψυχρώ τους παρευρισκόμενους έναν-έναν, ενώ παράλληλα ήταν ζωσμένοι με εκρηκτικά για να αποτελειώσουν το έργο τους όταν θα έφτανε η αστυνομία.

Το σοκ της επίθεσης είναι πιο ισχυρό από ποτέ. Και πάνω σε αυτό το συναίσθημα του θρήνου και της οργής επενδύουν για μια ακόμα φορά τα μαύρα κοράκια της ΕΕ και της ακροδεξιάς. Η Μαρίν ΛεΠέν ψάχνοντας τρόπο να φανεί ως η αξιόπιστη δύναμη της ασφάλειας, μίλησε για το « σωστό μα καθυστερημένο » κλείσιμο των συνόρων ζητώντας την το οριστικό κλείσιμο των συνόρων αλλά και τον επανοπλισμό της Γαλλικής αστυνομίας και του στρατού, θυμίζοντας την καμπάνια εκφοβισμού και ισλαμοφοβίας που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια το κόμμα της. Ο αποτυχημένος και υπόδικος σε οικονομικά σκάνδαλα πρώην πρόεδρος Σαρκοζύ μίλησε για πόλεμο που κήρυξαν οι τρομοκράτες και για ανάγκη απάντησης, προφανώς στρατιωτικής εντός και εκτός συνόρων. Και ο μεγάλος κερδισμένος, ο Πρόεδρος Ολάντ του οποίου η δημοτικότητα στο ναδίρ καταγράφοντας τα χειρότερα μεταπολεμικά ποσοστά, αφού δήλωσε συντετριμμένος κήρυξε το κράτος σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, άρχισε ελέγχους στα σύνορα και εξέφρασε την ανάγκη εθνικής ομοψυχίας. Απέναντι σ’αυτή την « ιερή συμμαχία », οι γαλλικές πολιτικές δυνάμεις έχουν ήδη αρχίσει να αντιπαραθέτουν τους Σύριους πρόσφυγες οι οποίοι αποτελούν κι’άλλωστε τον άμεσο λόγο για το κλείσιμο των συνόρων. Τα θύματα του ISIS οι οποίοι αψήφησαν αμέτρητες κακουχίες για να ξεφύγουν απ’τους θύτες τους εξισώνονται με τρομοκράτες σ’ένα καινούργιο κυνήγι μαγισσών των γαλλικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων. 

Mπροστά στην βαρβαρότητα

Του Γιώργου Ρακκά

Μπροστά στην βαρβαρότητα, κάθε νοήμων άνθρωπος έχει διπλό καθήκον: Αφενός να σταθεί απέναντί της –ειδάλλως θα χάσει την ανθρωπιά του, θα πάψει δηλαδή να είναι άνθρωπος.

Αφετέρου να κατανοήσει τους μηχανισμούς που την παράγουν, για να ξέρει προς τα που βαδίζει, για να μπορέσει να καταστρώσει μια έξοδο διαφυγής από αυτήν.

Από χθές το βράδυ, οι περισσότεροι που φωνάζουν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ανακατεύουν παραληρηματικά το ένα με το άλλο, εκτοξεύοντας κάθε ειδών κραυγές κι ανοησίες νομίζοντας ότι με το να διολισθαίνουν στον πανικό και την υστερία –κάθε λογής υστερία– θα τις ξορκίσουν, και θα γλυτώσουν από το επερχόμενο κακό, που κλιμακώνεται κατά κύματα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Διότι, ας το έχουμε στο νου μας, όλα όσα σηματοδοτεί και συνεπάγεται η χτεσινοβραδινή επίθεση στο Παρίσι μένουν ακόμα να συμβούν, και εκείνα με την σειρά τους θα πυροδοτήσουν αντιδράσεις, καταβυθίζοντάς μας σε ένα σπιράλ χάους και αταξίας μπροστά στο οποίο η σημερινή στιγμή φαντάζει ακόμα, αναμφίβολα ως belle époque.Βρισκόμαστε στα 1938 του 21ου αιώνα. Πως φτάσαμε μέχρις εδώ; Δεν χρειαζόταν μαντικές ικανότητες, ή κάποια υψηλή γνώση της πλανητικής πραγματικότητας στην πρώτη αυγή του 21ου αιώνα, για να κατανοήσει κανείς ότι τα σαλπίσματα περί «τέλους της ιστορίας» τα οποία υποδέχθηκαν οι θιασώτες της παγκόσμιας (και στο μυαλό τους ‘αιώνιας’ –αυτό ακριβώς ήρθε να εκφράσει η ρητορική του ‘τέλους’) δυτικής ηγεμονίας, καλοσωρίζοντας ένα κόσμο όπου τα στρατεύματα, οι τράπεζες και οι πολυεθνικές τους θα ενεργούν προς κάθε αζιμούθιο, έμελλε πολύ σύντομα να διαψευσθούν οδηγώντας τον πλανήτη στην ακραία αντίθετη κατάσταση.

Το είπε προσφάτως ο Ντεμπρέ ότι «όπου δεν υπάρχουν σύνορα υψώνονται τείχη», και η στρατιωτικό-οικονομική παγκοσμιοποίηση της δυτικής κυριαρχίας διέπραξε ακριβώς αυτό το έγκλημα –με το να αξιώσει την καθολικότητά της, συνέβαλε να υψωθούν «τείχη» αμείλικτων πολιτισμικών συγκρούσεων κατανομής της ισχύος και του πλούτου, όχι μόνον στην Βαγδάτη ή το Χαλέπι, αλλά και στο Παρίσι, ή «προσεχώς» στο Βερολίνο, τον Λονδίνο.