Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Βενεζουέλα διέρχεται μια βαθιά κρίση...
Το αριστερό αμερικανικό περιοδικό Jacobin, προς επιβεβαίωση, επικαλείται μια ομάδα σοσιαλιστών στη χώρα, που υπερασπίζονται την κληρονομιά του Ουγκό Τσάβες, και η οποία σκιαγραφεί μια ζοφερή εικόνα της καθημερινότητας εκεί: Μισθοί που δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες, ένας από τους υψηλότερους πληθωρισμούς στον κόσμο, ελλείψεις σε προϊόντα εξαιτίας της συσσώρευσης, της κερδοσκοπικής μεταπώλησης και της χαμηλής αγροτοβιομηχανικής παραγωγής, φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας, διαφθορα που παραμένει ατιμώρητη και οργανωμένο έγκλημα. Όλα μαζι δημιουργούν μια ακραία και πρωτοφανή κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση.
Η αποτυχία της κυβέρνησης του Μαδούρο να διατηρήσει ένα ικανοποιητικό και δημοφιλές βιοτικό επίπεδο επέτρεψε στην δεξιά αντιπολίτευση να αναλάβει τον έλεγχο της εθνικής συνέλευσης της Βενεζουέλας, με αποτέλεσμα μια πικρή διαμάχη μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας που δεν έχει ακόμη επιλυθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι λεπτομέρειες της κρίσης της Βενεζουέλας έχουν αναφερθεί πολλάκις και με διαφορετικές επισημάνσεις ανάλογα με την πλευρά που υποστηρίζει ο καθένας.
Όμως, όπως σημειώνει το Jacobin στην ανάλυσή του, δεν μπορεί να υπάρξει ειλικρινής αναφορά για το πού πήγαν στραβά τα πράγματα στη Βενεζουέλα, αν δεν ξεκινά από την αναγνώριση του τι έχει προσφέρει ο Τσαβισμός. Το πείραμα που ξεκίνησε ο Ούγκο Τσάβες, αφού έγινε πρόεδρος το 1999 με ένα μέτριο πρόγραμμα κοινωνικής μεταρρύθμισης, τέθηκε σταδιακά στο επίκεντρο της διεθνούς αριστεράς. Ο Richard Gott έκανε μια πρώιμη προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου στη βιογραφία του για τον ηγέτη της Βενεζουέλας. Το βιβλίο του έτυχε περιφρονητικής αναφοράς στον «Guardian» από έναν συντάκτη της «Buenos Aires Herald», ο οποίος έγραψε ότι η Λατινική Αμερική χρειάζεται «λιγότερους Μεσσίες και πιο συνηθισμένους άνδρες και γυναίκες με καλές γνώσεις οικονομικής διαχείρισης».