Η ιστορία δεν του έδωσε την θέση που θα έπρεπε ίσως γιατί δεν ζήτησε τίποτε από την πατρίδα του αντίθετα με «οσιομάρτυρες καπεταναίους» που έγιναν στρατηγοί σε περίοδο αδελφοκτόνων πολέμων. Αυτός τα έδωσε όλα. Περιουσία και ζωή.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η στρατηγική του απόφαση την συγκεκριμένη στιγμή ήταν λάθος, γιατί μεσολάβησαν πολλά μεταξύ των εμπλεκομένων πλευρών. Φαίνεται ότι ήταν γραπτό να φθάσει στην τελική μάχη αφού μία άλλη σωστή απόφαση μέσω διπλωματίας που επιχείρησε για να στρέψει τους τοπικούς άρχοντες του Λιβάνου εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κάνοντας αντιπερισπασμό δεν ευδοκίμησε.
Για την συγκεκριμένη ιστορική προσωπικότητα σημασία είχε η πίστη στα δίκαια και στην γενναιότητα τόσο του ιδίου όσο και των ανδρών του. Δεν συγκρότησε σώμα πολεμιστών από πλιάτσικο και λαφυραγωγίες αλλά από την προσωπική του περιουσία βοηθώντας και σε άλλες επιχειρήσεις του Αγώνα. Η θυσία του δεν συγκίνησε την «επίσημη» ελληνική ιστορία. Όμως στην καρδιά του λαού είναι ο Αρχηγός των Δροσουλιτών.