Το Κουρδικό ζήτημα, το «σύνδρομο της Λωζάνης» και η μάχη της Μοσούλης

Σύμφωνα με την επίσημη κουρδική ιστοριογραφία της Περιφερειακής Κουρδικής Κυβέρνησης του βορείου Ιράκ/KRG και τις «ανεπίσημες» προσπάθειες της κουρδικής ιστοριογραφίας δεκάδων κουρδικών θεσμών και οργανώσεων, το Κουρδιστάν έχει γνωρίσει αμέτρητους κατακτητές και εισβολείς.

Του Μουράτ Ισσί

Σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές, οι εισβολές και οι κατακτήσεις πραγματοποιούνταν στο πλαίσιο πολέμων στην ευρύτερη περιοχή, ενώ σε άλλες είχαν ως στόχο αποκλειστικά τη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, όπως στην περίπτωση του Σαντάμ ή του Ιράν, στην περίοδο του κουρδικού κράτους Μαχάμπαντ, το 1946-1947.

Σύμφωνα με την ίδια ιστοριογραφία, η παρούσα κατάσταση του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου του Κουρδιστάν πηγάζει από τις συμφωνίες της δεκαετίας του 1920 και εξής. Με λίγα λόγια, οι γραμμές της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής έχουν χαραχθεί από την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά.

Συχνά, γίνεται λόγος για το «σύνδρομο των Σεβρών», που διατρέχει όλες τις πτυχές της επίσημης και ανεπίσημης ιστοριογραφίας της Τουρκίας. Αντίστοιχα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι στην κουρδική ιστοριογραφία υπάρχει το «σύνδρομο της Λωζάνης».

Η Συνθήκη της Λωζάνης γίνεται αντιληπτή από τους Κούρδους ως «πένα διαβόλου» και θεωρείται το τέλος της μιας μακράς περιόδου, η οποία είχε ουσιαστικά ξεκινήσει με τη μυστική Συμφωνία Σάικς-Πικό το 1916 –που αργότερα ανακαλύφθηκε από τους Μπολσεβίκους– και συνεχίστηκε με τη Συνθήκη του Σαν Ρέμο, στις 18-26 Απριλίου 1920.

Ο θάνατος του νεοφιλελευθερισμού και η κρίση πολιτικής στη Δύση

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου ήταν ένας από τους πρώτους που διέβλεψε την κυριαρχία του αναδυόμενου νεοφιλελευθερισμού στη Δύση. Σήμερα, υποστηρίζει ότι αυτό το δόγμα πλέον κλονίζεται. Τι θα συμβεί, όμως, στη συνέχεια;

Του Martin Jacques

Η δυτική οικονομική κρίση του 2007-2008 ήταν η χειρότερη από το 1931, ωστόσο οι άμεσες συνέπειές της ήταν παραδόξως ήπιες. Η κρίση αμφισβητούσε τους θεμέλιους λίθους της επί μακρόν κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά εκείνη έμοιαζε να βγαίνει τελικά αλώβητη. Οι τράπεζες διασώθηκαν, σχεδόν κανένας τραπεζίτης και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού δεν διώχθηκε για τα αδικήματά του και το τίμημα των πράξεων τους κόστισε αδρά στους φορολογούμενους.

Η οικονομική πολιτική που υιοθετήθηκε στη συνέχεια, ειδικά στον αγγλοσαξονικό κόσμο, βασίστηκε στη νομισματική πολιτική και κυρίως στην ποσοτική χαλάρωση. Και απέτυχε. Η οικονομία της Δύσης έφτασε σε τέλμα και κοντεύει να ολοκληρώσει μια χαμένη δεκαετία, χωρίς να υπάρχει φως στο τούνελ.

Μετά από εννέα χρόνια, θερίζουμε τελικά τις θύελλες του πολιτικού ανέμου που έσπειρε η οικονομική κρίση. Κι όμως, πώς κατόρθωσε ο νεοφιλελευθερισμός να επιβιώσει φαινομενικά ανέγγιχτος, για τόσο μεγάλο διάστημα; Παρότι απέτυχε στις δοκιμασίες του πραγματικού κόσμου, δημιουργώντας την χειρότερη οικονομική καταστροφή εδώ και επτά δεκαετίες, σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο παρέμεινε ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Mε τον Τραμπ, το τείχος του Βερολίνου παίρνει την εκδίκησή του. Του Στ. Κούλογλου

Εικοσιεπτά χρόνια πριν, στις 9 Νοεμβρίου του 1989, έπεφτε το τείχος του Βερολίνουεγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο της ιστορίας: χωρίς το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού, που παρά τα τεράστια δικά του προβλήματα ανάγκαζε τον καπιταλισμό να παρουσιάζεται στη Δύση με ανθρώπινο πρόσωπο, ένα νέο καθεστώς επιβλήθηκε σε όλο το πλανήτη: το καθεστώς μιας παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, με το 1% του πληθυσμού να γίνεται πλουσιότερο και το 99% φτωχότερο.

Στέλιος Κούλογλου

Οι ΗΠΑ υπήρξαν πρωτοπόρες και σε αυτόν το τομέα, οδηγώντας στη φτώχεια μεγάλα τμήματα της μεσαίας, λευκής αστικής τάξης που ζει στη «βαθιά» Αμερική. Πρόκειται για τους λευκούς χωρίς πανεπιστημιακό δίπλωμα, που χάνουν την δουλειά τους επειδή κλείνουν τα εργοστάσια, ζουν συχνά σε τροχόσπιτα και στους οποίους το προσδόκιμο ζωής είναι 14 χρόνια μικρότερο (67,5) από αυτό των λευκών με δίπλωμα (80,4) οι οποίοι είναι περισσότερο συγκεντρωμένοι στην Ανατολική ή τη Δυτική Ακτή και αποτελούν την εκλογική βάση του Δημοκρατικού Κόμματος.

Αυτά τα χαρακτηριστικά νούμερα της απόγνωσης για το προσδόκιμο ζωής είναι που εξηγούν πώς είναι δυνατόν στην ισχυρότερη οικονομικά δύναμη του πλανήτη να εκλέγεται ένας άνθρωπος τόσο αποκρουστικός. Σε αυτήν την κατηγορία των ψηφοφόρων που τρέμουν για το μέλλον τους ο Τραμπ απευθύνθηκε με μηνύματα φόβου για τους μετανάστες ή την παγκοσμιοποίηση: «οι πολιτικοί μας», δήλωνε, «προώθησαν με πείσμα μια πολιτική παγκοσμιοποίησης που πλούτισε την οικονομική ελίτ η οποία χρηματοδοτεί τις εκστρατείες τους. Ενώ εκατομμύρια Αμερικανοί εργάτες δεν πήραν ως αντάλλαγμα παρά τη μιζέρια». 

Το στοίχημα είχε χαθεί με τον Σάντερς. Η συνέχεια άγνωστη εκεί κι εδώ

Ακόμη και τη νύχτα των εκλογών τα κυρίαρχα αμερικανικά ΜΜΕ επιχειρούσαν προκλητικά να «καθυστερήσουν» τη δυσμενή πραγματικότητα της εκλογής του Τραμπ.

Γιάννης Σιδηρόπουλος

Όλος ο προεκλογικός αγώνας και η στάση των ΜΜΕ, εκφράζοντας το επιχειρηματικό κατεστημένο και τις ελίτ που ταυτίστηκαν απόλυτα με την Κλίντον, θύμισαν ελληνικές εκλογές και δημοψήφισμα, όταν το κοινό αντιδρούσε σθεναρά στην εικονική πραγματικότητα που καλλιεργούσαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Κάπως έτσι και στις ΗΠΑ, ο Τραμπ κεφαλαιοποίησε την αντίδραση της αμερικανικής κοινωνίας ενώ ο Αμερικανός πολίτης δεν ομαδοποιήθηκε πίσω από το παραδοσιακό πολιτικό δίπολο και τη γραμμική ιδεολογική αντίληψη στις ιδιαίτερες συνθήκες της Αμερικής αλλά πίσω από διαφορετικά και πιο θελκτικά διλήμματα, στην περίπτωση του Τραμπ ενδεδυμένα με ένα λαϊκίστικο, ξενόφοβο και μισαλλόδοξο περιτύλιγμα, ένα βήμα πιο πέρα από το κλασικό πολιτικό μείγμα των ρεπουμπλικάνων, το κομματικό κατεστημένο των οποίων έτσι κι αλλιώς δεν εξέφραζε.

Η χαμένη ευκαιρία με τον Σάντερς

Όπως γράψαμε και χθες, η Αμερική είχε ήδη χάσει την ευκαιρία της με τον Μπέρνι Σάντερς. Ήταν αυτός που πρώτος απείλησε το παραδοσιακό κομματικό δίπολο και εξέφρασε με νηφαλιότητα και όχι λαϊκισμό τα αυτονόητα για την πορεία των ΗΠΑ και του πλανήτη σε μια πορεία χωρίς επιστροφή. Και οι ψηφοφόροι σε όλη την Αμερική ψήφισαν, επίσης, υπό το βάρος της εκπαραθύρωσης του Σάντερς (σίγουρου νικητή αν ήταν στη θέση της Κλίντον) στο ράλι του χρίσματος των Δημοκρατικών, ακριβώς από αυτό το απολύτως δαιμονοποιημένο κατεστημένο και που εξέφραζε εμφατικά μέχρι την τελευταία στιγμή η Χίλαρυ. Όταν λοιπόν η Αριστερά ή Σοσιαλδημοκρατία - τηρουμένων των επιμέρους αναλογιών - αποτυγχάνει να εκφράσει τα λαϊκά αιτήματα και να γεφυρώσει το χάσμα και τις ανισότητες, τότε ανοίγει ο δρόμος για άλλους, άγνωστους και απρόβλεπτους για την ώρα, να απαντήσουν σε αυτές τις προκλήσεις. 

Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ ανατρέπουν το εγχώριο αφήγημα περί της αριστερής προέλευσης του λαϊκισμού αλλά αυτός ο νέος Μπερλουσκονισμός καθρεφτίζει απόλυτα τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Και ο κίνδυνος παραμένει το vote nobody καθώς κανένας προοδευτικός πολίτης, είτε στις ΗΠΑ είτε στην Ευρώπη, δεν είναι διατεθειμένος να ψηφίσει και να πάρει θέση όταν το δίλημμα που τίθεται είναι από τη μία η λαϊκίστικη ακροδεξιά ή η κομψή πλην απόλυτη συνέχιση των ίδιων πολιτικών, όπως θα συμβεί σύντομα στη Γαλλία.

Διαβάστε επίσης:

Mε τον Τραμπ, το τείχος του Βερολίνου παίρνει την εκδίκησή του. Του Στ. Κούλογλου

Κάπου εκεί, ξεκινούν και τα ερωτηματικά για όσα στην πραγματικότητα – και πέρα από την θεατρική προεκλογική περίοδο - θα κάνει ο Τραμπ. Το ιδεολόγημα που περίπου εκφράζει με επιτηδευμένη αφέλεια, περί αύξησης της παραγωγής και μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων (που πάντως αμφισβητήθηκε περιέργως και από την ελληνική αντιπολίτευση παρότι περιγράφει κάτι αντίστοιχο ως αντίδοτο…) είναι τόσο λαϊκίστικο, όσο και απατηλό αν σκεφτεί κανείς ότι στο τέλος της ημέρας οι ελίτ, τις οποίες εκφράζει απόλυτα η ίδια του η ύπαρξη, θα διατηρήσουν αδιατάραχτα τα συμφέροντά τους. 

Η πρόκληση μπροστά μας

Και θα είναι επικίνδυνο αν ένας Τραμπ, που έρχεται εκφράζοντας τα χειρότερα ένστικτα της λευκής Αμερικής τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμού, καταφέρει να εφαρμόσει τα αυτονόητα που η παγκόσμια πολιτική και επιχειρηματική ελίτ προσπαθεί να μας πείσει, εδώ και 20 χρόνια, ότι δεν γίνονται. Πάντως είναι ο μοναδικός άνθρωπος του πλανήτη που έχει κάποια δύναμη να αμφισβητήσει, παρά τα πολυεπίπεδα δίκτυα εξουσίας και γραφειοκρατίας στις ΗΠΑ. Και θα ήταν καταστροφικό αν, πέρα από την εκτόνωση αντίδρασης, στο μέλλον εισπράξει και δημοφιλία, σαν ένα φάντασμα του παρελθόντος καθώς η ρητορική του έχει τρομοκρατήσει τον πλανήτη.

Για άλλη μια φορά, σε λίγους μήνες, γίνεται εμφανής η παταγώδης αποτυχία των υπερεθνικών θεσμών να εκφράσουν ρεαλιστικά τις κοινωνίες, δίνοντας τη θέση τους στους εθνικισμούς και τους λαϊκισμούς ως κυρίαρχο ρεύμα στον πλανήτη. Και είναι τόσο μεγάλο αυτό το διακύβευμα που το ελληνικό ζήτημα μπορεί να συνθλιβεί ανάμεσα στις ισορροπίες που αναδιαμορφώνονται στον πλανήτη και είναι λογική η ανασφάλεια που προκαλείται σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Εκτός αν η Ευρώπη αφυπνιστεί από το μήνυμα των αμερικανικών εκλογών (όπως δεν το έκανε στο Brexit) και αμφισβητήσει τη δική της απονενοημένη και αυτοκαταστροφική στρατηγική των ανισοτήτων.

Άλλωστε ο Τραμπ εξελέγη στην επέτειο της Πτώσης του Τείχους αλλά και της Νύχτας των Κρυστάλλων, αμφότερα εκτυλίχτηκαν στο Βερολίνο. Είναι στο χέρι της Ευρώπης να διαλέξει το ορόσημο που θα την προβληματίσει.

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/stoixima-eixe-xathei-me-ton-santers-i-synexeia-agnosti-ekei-ki-edo

Το "σεξ εκδίκησης" δεν κερδίζει εκλογές...

Ο Ντ. Τραμπ δεν έγινε ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ γιατί είναι πράγματι ακροδεξιός, ρατσιστής, μισογύνης ή αντισημίτης. Υπερψηφίστηκε μολονότι είναι όλα αυτά γιατί στη συνείδηση του μέσου Αμερικανού ψηφοφόρου ήταν ο λιγότερο συστημικός υποψήφιος σε σύγκριση με την Χ. Κλίντον, την υποψηφιότητα της οποίας στήριξε όλο το κατεστημένο. Κι αυτό συνιστά πλέον ίσως το αποφασιστικότερο κριτήριο ψήφου όχι μόνο για τις ΗΠΑ, αλλά για όλη τη Δύση...

Ο Ντ. Τραμπ απευθύνθηκε στα πιο χαμερπή και φοβικά ένστικτά τού πόπολου, χρησιμοποιώντας έναν απλοϊκό λόγο που τον έκανε άμεσα αντιληπτό και τους πολίτες να αισθάνονται πως είναι ένας από αυτούς, πως με εκείνον δηλαδή μπορούν πολύ άνετα να πιουν μια μπύρα σε μια παμπ και να μιλήσουν για γκόμενες, αυτοκίνητα και μπέιζμπολ σε αντίθεση με την αντίπαλό του που έδειχνε να τους μιλά σαν να βρισκόταν μέσα σε μαυσωλείο, ιδίως όταν στο πλευρό της ήταν ο σύζυγός της...

Είναι, όμως, απλώς ο λαϊκισμός που κέρδισε (και) στις ΗΠΑ; Και γιατί, άλλωστε, να θεωρήσουμε πως μόνο ο Ντ. Τραμπ έταξε τα πάντα στους πάντες κι όχι και η πρώην Πρώτη Κυρία, η οποία μέχρι να θυμηθεί το λαό και τα προβλήματά του πραγματοποιούσε ομιλίες (και) για τη Goldman Sachs έναντι αδρής αμοιβής; Μήπως, επομένως, κέρδισε ο πιο καπάτσος λαϊκιστής κι εκείνος που δεν μίλησε με δέος για την παγκοσμιοποίηση και τα "επιτεύγματά" της; Ισχύουν όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά ακόμα, όπως για παράδειγμα ότι ο κόσμος έχει σιχαθεί τις πολιτικές δυναστείες...

Δεν ειναι νίκη Τραμπ ειναι ήττα της «κυρίαρχης άποψης»και ηττα της προπαγάνδας

Από Γιάννη Παπαϊωάννου

Δεν κέρδισε ο Τραμπ έχασε «το σύστημα».

Παρόλο που ο ίδιος είναι το άμεσο προϊόν του συστήματος πολεμήθηκε ως «επικίνδυνος» απ αυτό.

Όπου σύστημα ειναι το καθεστώς των τραπεζών που στηρίζεται από Δημοσιογράφους, ΜΜΕ, Δημοσκόπους, Τραπεζίτες, χρηματιστές, κεφάλαια, πολιτικούς διανοούμενους καθηγητές, πλούσιους, διάσημους επιτυχημένους και διάφορες «elite» σε κάθε χώρο.

Όλοι αυτοί εκφράζουν την μια και μοναδική επίσημη άποψη και κατηγορούν -ή ακόμη και χλευάζουν – τις πολλές διαφορετικές «άλλες» και τους φορείς τους ως λαϊκισμός/ λαϊκιστές.

Ο Τραμπ ήταν ένας φορέας αυτών των άλλων αιρετικών και μειοψηφικών απόψεων.

Ο πόλεμος που δέχθηκε από τις ελιτ ήταν αφενός για αυτόν τον λόγο, αλλά ταυτόχρονα και το διαβατήριο του για τον Λ. Οίκο.

Σε ένα ιδανικό κόσμο όπου βασιλεύει η δημοκρατία θα βλέπαμε ως γενεσιουργό αιτία αυτής της εκλογικής συμπεριφοράς των ψηφοφόρων, μια κάποια αδυναμία συνομιλίας των φορέων της επίσημης άποψής με την βάση των κοινωνιών και τις ποικιλόχρωμες απόψεις τους.

Θα διαπιστώναμε ότι η αδυναμία επικοινωνίας των ελιτ με την βάση, παράγει εδώ και χρόνια επικίνδυνα φαινόμενα τύπου Τραμπ και έτσι θα δικαιολογούσαμε την υποτιθέμενη «έκπληξη» όλων .

Στο κόσμο μας βλέπουμε ότι δεν είναι απλά αδυναμία επικοινωνίας άλλα πόλεμος προπαγάνδας.

The Trump card

του Πέτρου Αργυρίου

Στα λεγακιας;

Ξερόλας;

ΝΑΙ

Απέναντι σε μια παγκόσμια προπαγάνδα, τόλμησα να προβλέψω την νίκη Trump.

Τόσο απλά.

Περιγραφές:

Τα μηντιακά παπαγαλάκια του ΣΚΑΙ συνεχίζαν την προπαγάνδα μέχρι τις 10.00 παρότι τα αποτελέσματα είχαν ήδη κριθεί.

Η πολιτεία κλειδί ήταν η Φλώριντα.

Το μόνο που μπορούσε να δώσει τη νίκη στη βρώμικη Χίλαρι στην πιο βρώμικη προεκλογική εκστρατεία των τελευταίων δύο αιώνων ήταν οι ψήφοι των ισπανόφωνων.

Δεν φτάνανε.

Δεν φτάνανε απέναντι στην ψήφο του ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΈΝΟΥ ΜΕΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Brexit φαινόμενο ξανά λοιπόν.

Οι δημοσκοπικές είναι γυμνές.

Το χέρι που τους τάιζε είναι γυμνό από σάρκα.

Οι άνθρωποι πλέον δεν εμπιστεύονται το ΣΥΣΤΗΜΑ.

Απλά.