Ακόμη και τη νύχτα των εκλογών τα κυρίαρχα αμερικανικά ΜΜΕ επιχειρούσαν προκλητικά να «καθυστερήσουν» τη δυσμενή πραγματικότητα της εκλογής του Τραμπ.
 |
| Γιάννης Σιδηρόπουλος |
Όλος ο προεκλογικός αγώνας και η στάση των ΜΜΕ, εκφράζοντας το επιχειρηματικό κατεστημένο και τις ελίτ που ταυτίστηκαν απόλυτα με την Κλίντον, θύμισαν ελληνικές εκλογές και δημοψήφισμα, όταν το κοινό αντιδρούσε σθεναρά στην εικονική πραγματικότητα που καλλιεργούσαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Κάπως έτσι και στις ΗΠΑ, ο Τραμπ κεφαλαιοποίησε την αντίδραση της αμερικανικής κοινωνίας ενώ ο Αμερικανός πολίτης δεν ομαδοποιήθηκε πίσω από το παραδοσιακό πολιτικό δίπολο και τη γραμμική ιδεολογική αντίληψη στις ιδιαίτερες συνθήκες της Αμερικής αλλά πίσω από διαφορετικά και πιο θελκτικά διλήμματα, στην περίπτωση του Τραμπ ενδεδυμένα με ένα λαϊκίστικο, ξενόφοβο και μισαλλόδοξο περιτύλιγμα, ένα βήμα πιο πέρα από το κλασικό πολιτικό μείγμα των ρεπουμπλικάνων, το κομματικό κατεστημένο των οποίων έτσι κι αλλιώς δεν εξέφραζε.
Η χαμένη ευκαιρία με τον Σάντερς
Όπως γράψαμε και χθες, η Αμερική είχε ήδη χάσει την ευκαιρία της με τον Μπέρνι Σάντερς. Ήταν αυτός που πρώτος απείλησε το παραδοσιακό κομματικό δίπολο και εξέφρασε με νηφαλιότητα και όχι λαϊκισμό τα αυτονόητα για την πορεία των ΗΠΑ και του πλανήτη σε μια πορεία χωρίς επιστροφή. Και οι ψηφοφόροι σε όλη την Αμερική ψήφισαν, επίσης, υπό το βάρος της εκπαραθύρωσης του Σάντερς (σίγουρου νικητή αν ήταν στη θέση της Κλίντον) στο ράλι του χρίσματος των Δημοκρατικών, ακριβώς από αυτό το απολύτως δαιμονοποιημένο κατεστημένο και που εξέφραζε εμφατικά μέχρι την τελευταία στιγμή η Χίλαρυ. Όταν λοιπόν η Αριστερά ή Σοσιαλδημοκρατία - τηρουμένων των επιμέρους αναλογιών - αποτυγχάνει να εκφράσει τα λαϊκά αιτήματα και να γεφυρώσει το χάσμα και τις ανισότητες, τότε ανοίγει ο δρόμος για άλλους, άγνωστους και απρόβλεπτους για την ώρα, να απαντήσουν σε αυτές τις προκλήσεις.
Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ ανατρέπουν το εγχώριο αφήγημα περί της αριστερής προέλευσης του λαϊκισμού αλλά αυτός ο νέος Μπερλουσκονισμός καθρεφτίζει απόλυτα τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Και ο κίνδυνος παραμένει το vote nobody καθώς κανένας προοδευτικός πολίτης, είτε στις ΗΠΑ είτε στην Ευρώπη, δεν είναι διατεθειμένος να ψηφίσει και να πάρει θέση όταν το δίλημμα που τίθεται είναι από τη μία η λαϊκίστικη ακροδεξιά ή η κομψή πλην απόλυτη συνέχιση των ίδιων πολιτικών, όπως θα συμβεί σύντομα στη Γαλλία.
Διαβάστε επίσης:
Κάπου εκεί, ξεκινούν και τα ερωτηματικά για όσα στην πραγματικότητα – και πέρα από την θεατρική προεκλογική περίοδο - θα κάνει ο Τραμπ. Το ιδεολόγημα που περίπου εκφράζει με επιτηδευμένη αφέλεια, περί αύξησης της παραγωγής και μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων (που πάντως αμφισβητήθηκε περιέργως και από την ελληνική αντιπολίτευση παρότι περιγράφει κάτι αντίστοιχο ως αντίδοτο…) είναι τόσο λαϊκίστικο, όσο και απατηλό αν σκεφτεί κανείς ότι στο τέλος της ημέρας οι ελίτ, τις οποίες εκφράζει απόλυτα η ίδια του η ύπαρξη, θα διατηρήσουν αδιατάραχτα τα συμφέροντά τους.
Η πρόκληση μπροστά μας
Και θα είναι επικίνδυνο αν ένας Τραμπ, που έρχεται εκφράζοντας τα χειρότερα ένστικτα της λευκής Αμερικής τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμού, καταφέρει να εφαρμόσει τα αυτονόητα που η παγκόσμια πολιτική και επιχειρηματική ελίτ προσπαθεί να μας πείσει, εδώ και 20 χρόνια, ότι δεν γίνονται. Πάντως είναι ο μοναδικός άνθρωπος του πλανήτη που έχει κάποια δύναμη να αμφισβητήσει, παρά τα πολυεπίπεδα δίκτυα εξουσίας και γραφειοκρατίας στις ΗΠΑ. Και θα ήταν καταστροφικό αν, πέρα από την εκτόνωση αντίδρασης, στο μέλλον εισπράξει και δημοφιλία, σαν ένα φάντασμα του παρελθόντος καθώς η ρητορική του έχει τρομοκρατήσει τον πλανήτη.
Για άλλη μια φορά, σε λίγους μήνες, γίνεται εμφανής η παταγώδης αποτυχία των υπερεθνικών θεσμών να εκφράσουν ρεαλιστικά τις κοινωνίες, δίνοντας τη θέση τους στους εθνικισμούς και τους λαϊκισμούς ως κυρίαρχο ρεύμα στον πλανήτη. Και είναι τόσο μεγάλο αυτό το διακύβευμα που το ελληνικό ζήτημα μπορεί να συνθλιβεί ανάμεσα στις ισορροπίες που αναδιαμορφώνονται στον πλανήτη και είναι λογική η ανασφάλεια που προκαλείται σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Εκτός αν η Ευρώπη αφυπνιστεί από το μήνυμα των αμερικανικών εκλογών (όπως δεν το έκανε στο Brexit) και αμφισβητήσει τη δική της απονενοημένη και αυτοκαταστροφική στρατηγική των ανισοτήτων.
Άλλωστε ο Τραμπ εξελέγη στην επέτειο της Πτώσης του Τείχους αλλά και της Νύχτας των Κρυστάλλων, αμφότερα εκτυλίχτηκαν στο Βερολίνο. Είναι στο χέρι της Ευρώπης να διαλέξει το ορόσημο που θα την προβληματίσει.
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/stoixima-eixe-xathei-me-ton-santers-i-synexeia-agnosti-ekei-ki-edo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου