«Τα προσόντα του Αβραμόπουλου». Ποια είπατε;

Ερώτηση από την «Εφημερίδα των Συντακτών»: Πηγαίνουμε προς εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Το όνομα που «παίζει» είναι εκείνο του Δ. Αβραμόπουλου. Οδεύουμε προς τον ελληνικού τύπου «ιστορικό συμβιβασμό»; Να περιμένουμε, ίσως, κεντροαριστερή έκπληξη;

Νίκος Παπάς: «Αλίμονο αν το κομματικό παρελθόν ενός υποψήφιου, αν είναι αριστερός ή κεντροδεξιός, αποτελεί το βασικό κριτήριο επιλογής του νέου Προέδρου Δημοκρατίας. Αυτό που μετράει είναι μια επιλογή που σταθμίζει το εθνικό συμφέρον στο σύγχρονο τοπίο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Χρειαζόμαστε επίσης μια επιλογή, η οποία λαμβάνει σοβαρά υπόψη της την ανάγκη εθνικής συναίνεσης και τη συνολική διαδρομή και τα προσόντα του υποψηφίου».

Ας αφήσουμε κατά μέρος όλα τα άλλα και ας ρωτήσουμε τον Νίκο Παπά ή όποιον άλλον αναφέρεται στην ασημαντότητα που ακούει στο όνομα Δημήτρης Αβραμόπουλος:

Θα μπορούσαμε, ως έλληνες πολίτες, να μάθουμε ποια είναι τα προσόντα που διαθέτει αυτό το «Τίποτα»; Μπορεί να αναφερθεί κάποιος τομέας όπου δραστηριοποιήθηκε και άφησε έργο;

Ως δήμαρχο τον θυμόμαστε από τα κάγκελα, τις φιέστες με τον Ρουβά και τη Βανδή, και τη βρωμιά στους δρόμους της πόλης.

Ως υπουργό Υγείας από τα δεκάδες εκατομμύρια που ξόδεψε για τα άχρηστα εμβόλια και από το κλείσιμο κέντρων υγείας και νοσηλευτηρίων.

Ως υπουργό Άμυνας από τη συνέχιση των αδιαφανών εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Τι στο καλό έχει κάνει αυτός ο απίθανος τύπος που κρίνεται άξιος για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας;

Μόνο «ισοδύναμο μέτρο» η αντίσταση

Με όπλο την πρωτόγνωρη στήριξη του λαού η κυβέρνηση μπορεί να πει τα μεγάλα «όχι» στους εκβιασμούς

Ζούμε μια σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης. Μια σύγκρουση που αφορά πολύ περισσότερα απ’ όσα «χωράνε» στο «πρόγραμμα-γέφυρα» ή στην «ακίνδυνη δόση» του μνημονίου. Το πού θα κλείσει –αν τελικά κλείσει- η συμφωνία τη Δευτέρα θα σφραγίσει το μέλλον του τόπου σε πολλά επίπεδα, με καθοριστικότερο το πολιτικό. Με τους εκβιασμούς και τα «παιχνίδια ρόλων» των ευρωκρατών να κορυφώνονται και τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς να οξύνονται, τα βήματα, η ένταση της αντιπαράθεσης και οι –πιθανοί- συμβιβασμοί αποκτούν άλλο βάθος που ξεπερνά κατά πολύ τα προφανή.

Από τη μια μεριά μια χώρα, ένας λαός, και μια κυβέρνηση. Με την ολόπλευρη υποστήριξη της κοινωνίας, με ένα σπουδαίο κύμα διεθνούς αλληλεγγύης, η «ελληνική ομάδα» σηκώνει πραγματικά μια πρωτόγνωρη ευθύνη: Να νικήσει η λαϊκή εντολή. Όχι απλά ως προεκλογικό πρόγραμμα, όχι ως δέσμευση σε ψηφοφόρους, όχι ως δοκιμασία άλλων προσώπων ή ακόμα και πολιτικών. Και κυρίως, να νικήσει η χώρα, να νικήσει η Δημοκρατία! Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος.

Αλλά Δημοκρατία στην πατρίδα μας σημαίνει πολύ περισσότερα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση. Κάποια από αυτά αρχίζουν από την αντιστασιακή συγκρότηση του ελληνικού έθνους. Άλλα ρίχνουν κρυφές ματιές στις περήφανες στιγμές αυτού του τόπου. Για να καταλήξουν στο ξεπέρασμα του φόβου και την ελπίδα που γεννιέται όταν ο λαός αποκτά λόγο. Δηλαδή, όταν οι πλατείες γεμίζουν ξανά. Όταν με εκκωφαντικό τρόπο, οι άρχοντες αποκαθηλώνονται. Όταν η ευθύνη για την κοινή μας μοίρα, παραμερίζει τα κακά μας χούγια. Όταν γίνεται υπόθεση του λαού το να ζούμε σε αυτή τη χώρα με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Με το κεφάλι ψηλά. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει περισσότερες δυσκολίες. Ή και θυσίες, όχι βέβαια με την έννοια του μεταμοντέρνου λόγου κάθε λογής τεχνοκράτη και διαχειριστή.

Αυτό παίζεται, λοιπόν. Και όλα δείχνουν ότι η κοινωνία σηκώνει το γάντι. Γιατί δεν αντέχουμε διαφορετικά; Ίσως. Μα και γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε μονάχα καταστροφή αλλά και χιλιάδες μικρές και μεγάλες δοκιμές αξιοπρέπειας. Αυτό δεσμεύει, στην πραγματικότητα, την ελληνική κυβέρνηση. Γι’ αυτό και η επιλογή «ούτε βήμα πίσω», ο καθαρός λόγος ότι «η Ελληνική Δημοκρατία δεν εκβιάζεται», η επιμονή ότι «τα πράγματα θα πάνε αλλιώς» είναι η ρεαλιστικότερη απόφαση. Γιατί η εκφώνηση των πρώτων «όχι» οδήγησε σε μια περηφάνια που δεν βρίσκει ισοδύναμα σε «ομόλογα», «εργαλειοθήκες», «ελαφρύνσεις» και «τεχνικές πλευρές» παρά μονάχα ως διάψευσή τους.

Ούτε βήμα πίσω! 100% αντι-μνημόνιο!

Ο λαός, τα κινήματα και το ενιαίο μέτωπο της Αριστεράς μπορούν!

Είμαστε κάθε λέξη από το πρόγραμμα ανατροπής της λιτότητας και οι ανάγκες μας δεν χωράνε στις παραγράφους κανενός μνημονίου!

Το διήμερο Τετάρτης - Πέμπτης 11 και 12 Φεβρουαρίου, το έκτακτο Eurogroup και η Σύνοδος των ηγετών της Ε.Ε., θα είναι η πρώτη κρίσιμη καμπή για την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Στον αντίποδα της πρακτικής των μνημονιακών κυβερνήσεων, που μέσα από τα μνημόνια διαπραγματεύονταν με τους δανειστές την ικανοποίηση των αιτημάτων και των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ έχει μια εντελώς διαφορετική αποστολή: να δώσει τη μάχη ώστε να δικαιώσει τους πόθους και τις ελπίδες των θυμάτων 5 χρόνων μνημονιακής βαρβαρότητας, αποδεικνύοντας ότι η δυναμική τής μεγάλης πολιτικής - εκλογικής νίκης σε συνδυασμό με τη μαζική λαϊκή κινητοποίηση στην Ελλάδα και το κίνημα αλληλεγγύης σε όλη την Ευρώπη μπορούν να ανοίξουν μια νικηφόρα προοπτική. 

Οι δανειστές έχουν στήσει μια διπλή παγίδα: εκβιάζοντας με πλήρη επάνοδο στο μνημονιακό πρόγραμμα, δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν οποιαδήποτε λύση θα έστελνε το μήνυμα ότι ο λαός και η Αριστερά μιας μικρής χώρας-μέλους μπορούν να πετύχουν νίκες ενάντια στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε., αυτή την Ιερή Συμμαχία του κεφαλαίου. Ήδη το πολιτικό "ντόμινο" που προκάλεσε η μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε τέτοια δυναμική, μέσα σε δέκα μόλις μέρες, ώστε να καθιστά σαφές ότι αν το ωστικό κύμα αυτής της νίκης συνέχιζε το διαβρωτικό του έργο έστω και μερικούς ακόμη μήνες, θα απειλούσε πολύ σοβαρά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα της ακραίας λιτότητας, μετατοπίζοντας τον ευρωπαϊκό πολιτικό μεσημβρινό από τη γραμμή της ακραίας λιτότητας προς την κατεύθυνση της αντι-λιτότητας. Είναι αυτό που δεν μπορούν να δεχτούν όχι μόνο ο γερμανικός ιμπεριαλισμός και το "μέτωπο" των πιο ακραίων συμμάχων του, αλλά και ο Ολάντ, ο Ρέντσι, ο Ντράγκι και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Αυτοί οι τελευταίοι θα ήθελαν να χαλαρώσει λίγο ο γερμανικός "βρόχος", στο βαθμό που αυτός άρχισε να σφίγγει πλέον και τα συμφέροντα της γαλλικής και της ιταλικής αστικής τάξης, αλλά αντιμετωπίζουν εξίσου εχθρικά με το γερμανικό ιμπεριαλισμό οποιαδήποτε προοπτική ανατροπής της λιτότητας. Θέλουν μια κάποια επιβράδυνση των ρυθμών επιβολής της λιτότητας στις κρατικές δαπάνες, για να μην επιδεινώσουν επικίνδυνα τα προβλήματα οικονομικής στασιμότητας - ύφεσης και αποπληθωρισμού που αντιμετωπίζουν, αλλά όχι να διακινδυνεύσουν τις κατακτήσεις και των δικών τους αστικών τάξεων. 

Η Ελλάδα νικάει τον Γερμανικό εθνικισμό

Tου Άρη Δαβαράκη

Αυτό που συμβαίνει από την νύχτα των εκλογών και μέχρι σήμερα είναι τόσο ανατρεπτικό όσο κανείς δεν το περίμενε. Μέσα σε λίγες ώρες –έστω μέρες- η Ελλάδα που όλοι την είχαν συνηθίσει ήπια και πάντα «διαθέσιμη» μια και, οικονομικά, δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον πιο αδύναμο κρίκο της ΕΕ, μεταμορφώθηκε σε αυτό που είναι σήμερα. Ένα μεγάλο πρόβλημα που δεν αποδέχεται πια πως θα συνεχίσει να είναι πρόβλημα. Ένα μεγάλο πρόβλημα που απαιτεί να βρει την λύση του για να μπορέσει να ζήσει, να προχωρήσει, να δημιουργήσει – και να γεννήσει το νέο Ελληνικό θαύμα για το οποίο υπάρχει όλη η δυναμική και η δυνατότητα – αλλά δεν μπορεί να συμβεί κάτω απο τέτοιες καταθλιπτικές, βασανιστικές και απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόϊμπλε για εντελώς δικούς της λόγους.

Στην ουσία λοιπόν, για να μην το κουράζουμε, η Ελλάδα αποφασίζει σχεδόν ομόφωνα (όπως προκύπτει από την τεράστια μετεκλογική αποδοχή που έχει ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του) να τα βάλει με την Γερμανία. Λογικά αυτό δεν στέκεται. Η Γερμανία είναι τόσο ισχυρή και πλούσια ώστε, κανονικά, στην θεωρία, μπορεί να την κάνει μια μπουκιά την Ελλάδα – να την απομονώσει και να της δημιουργήσει άμεσα τεράστιο πρόβλημα επιβίωσης. Θεωρητικά. Γιατί, πρακτικά, δεν μπορεί. Δεν έχει αυτό το περιθώριο. Αν το είχε δεν θα κουβέντιαζε κάν, θα μας είχε ήδη οδηγήσει στον Καιάδα να γκρεμοτσακιστούμε μαζί με τα χρέη μας, να τελειώνει αυτή η γελοία ιστορία με το ποντίκι που βρυχάται και έχει κάνει άνω κάτω όλον σχεδόν τον πλανήτη.

Αφού λοιπόν η Ελλάδα κάτι έπαθε με το που μπήκε το 2015 και ήρθε επιτέλους στα λογικά της και το είδε καθαρά πως δεν μπορεί να ζήσει για πάντα δανειζόμενη για να πληρώνει τόκους και άλλες υποχρεώσεις προς τους δανειστές της σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, περιμένοντας την δόση της, η Γερμανία βρέθηκε ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε κιόλας, στο μάτι του κυκλώνα. Γιατί όλοι ξέρουν ότι η δική της πολιτική είναι που οδηγεί στην απελπισία εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες που, ενώ ζούσαν σαν άνθρωποι, βρέθηκαν ξαφνικά, τα τελευταία χρόνια, χωρίς δουλειά, χωρίς ελπίδες, χωρίς χρήματα ούτε για το σούπερ-μάρκετ ή τα φάρμακά τους. Είναι σαφώς ο κακός της υπόθεσης η Γερμανία –για άλλη μια φορά. Τρομοκρατεί και εκβιάζει τους πάντες –ακόμα και τους μέχρι πρότινος ισχυρούς της Ευρώπης.

Οι γελοιογραφίες της ημέρας!