1850: «Υπόθεση Πατσίφικο» - Ο ναυτικός αποκλεισμός της Ελλάδας από την Αγγλία για μια «οφειλή» 3.750 δραχμών!

του ΔΑΝΗ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Η συμπεριφορά των «Μεγάλων Δυνάμεων», Αγγλίας, Γαλλίας και τσαρικής Ρωσίας, απέναντι στο νεότευκτο ελληνικό κράτος, μετά την επανάσταση του 1821, είναι χαρακτηριστική των σχέσεων υποτέλειας των ελληνικών κυβερνήσεων με τους «προστάτες». 

Ωστόσο, δεν έλειπαν οι ανταγωνισμοί μεταξύ των «προστάτιδων δυνάμεων» για το ποιος θα έχει τον έλεγχο σ΄ αυτό το προτεκτοράτο, όπως θεωρούσαν την Ελλάδα.

Ενα επεισόδιο που αποτυπώνει αυτό το πλέγμα των σχέσεων είναι η «υπόθεση Πατσίφικο», που εκτυλίχτηκε στην Αθήνα τη διετία 1849- 1850.

Το Πάσχα του 1849 η ελληνική κυβέρνηση απαγόρευσε ένα λαϊκό έθιμο, «το κάψιμο του Ιούδα», ή «το κάψιμο του Εβραίου», όπως το ονόμαζαν αρκετοί. Η απαγόρευση προκάλεσε δυσφορία και αγανάκτηση. Ετσι, τη Μεγάλη Παρασκευή στην Πλατεία Ασωμάτων όπου θα τελούνταν το έθιμο, η ανακοίνωση της απαγόρευσης από την αστυνομία προκάλεσε βίαιο ξέσπαμα του κόσμου. Εκεί, επί της Πλατείας, ήταν το σπίτι του Δαυίδ Πατσίφικου, εβραϊκής καταγωγής, που είχε διατελέσει πρόξενος της Πορτογαλίας, αλλά απολύθηκε για σειρά καταχρήσεων. Κάποιοι, λοιπόν, που πίστεψαν ότι ο Πατσίφικος ευθύνεται για την απαγόρευση του εθίμου επιτέθηκαν στο σπίτι του και κατέστρεψαν ένα μέρος της οικοσκευής.

Ο Πατσίφικος, ο οποίος είχε και την αγγλική υπηκοότητα, κατέφυγε στην αγγλική πρεσβεία. Εκεί ο πρεσβευτής Λάιονς του συνέστησε να υποβάλει αίτηση αποζημίωσης ύψους 886.736 δραχμών και 57 λεπτών!

Ρεπορτάζ στα σχολεία που καλοδέχτηκαν τα προσφυγόπουλα

HuffPost Greece | Αλέξανδρος Γαγλίας

Θησείο, 72ο Ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών «Ανδρέας Κάλβος», τελευταία βδομάδα μαθημάτων για το 2016. Στην αυλή του σχολείου οι δάσκαλοι καλούν τα παιδιά να αφήσουν τα παιχνίδια και τις μπάλες- αυτά, τρέχοντας, στοιχίζονται σε γραμμές. Ένας δάσκαλος τους μιλάει, σε κάποια απευθύνεται με το μικρό τους. Ξενικά ονόματα, αλλά δικά μας παιδιά. «Δεν διαχωρίζονται τα παιδιά, σε «δικά μας» και «ξένα», ή «δικά τους». Όλα τους είναι παιδιά, μάλιστα, παιδιά μας», λέει ο Αποστόλης Σιαπάτης, πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου. Κάθε μεσημέρι στις 14:00 λεωφορείο μεταφέρει τους μαθητές και συνοδούς τους από τον ΔΟΜ (Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης) από το προσφυγικό camp του Ελαιώνα στη σχολική μονάδα του κέντρου της Αθήνας. Μέχρι τις 18.00 κάθε απόγευμα τα προσφυγάκια θυμούνται- ή ανακαλύπτουν πρώτη φορά την ζωή στο σχολείο, κοινωνικοποιούνται και εκπαιδεύονται, όπως όλα τα παιδιά δικαιούνται.

«Ξεκινάμε, μπαίνουμε στις τάξεις», ακούω τον δάσκαλο να φωνάζει και ένας σούσουρος χαράς αντηχεί στην αυλή. Τρέχοντας, κάποιοι πιασμένοι από το χέρι ή τους ώμους, οι μικροί πρόσφυγες- μαθητές ανεβαίνουν στις τάξεις τους. «Είναι απίστευτο ότι για αυτά τα παιδιά υπήρξαν τόσο αρνητικές αντιδράσεις από Έλληνες γονείς», αντανακλαστικά σχολιάζω στον κύριο Σιαπάτη. «Το Ωραιόκαστρο κακώς δε δέχτηκε τα παιδιά, γιατί θα είχαν και αυτοί τη δική μας, απόλυτα θετική εμπειρία», απαντάει αμέσως στην έμμεση ερώτηση.

Τα γεγονότα στο Ωραιόκαστρο, ή τη Φιλιππιάδα, οι αλήστου μνήμης ανακοινώσεις Συλλόγων Γονέων και οι τσαμπουκάδες «ακτιβιστές γονείς» που έκλειναν τις πόρτες των σχολείων των παιδιών τους με άλυσσους, έπαιζαν για μέρες πρώτα θέματα στα ελληνικά media. Τι συνέβη όμως στα σχολεία που καλοδέχτηκαν τα προσφυγόπουλα; Πως εξελίχθηκε εκεί η εκπαιδευτική διαδικασία και ζωή; Μηπως πληγήκανε από επιδημίες, δέχτηκαν βία οι γηγενείς από τους πρόσφυγες μαθητές, ή αλλοιώθηκε η ελληνοχριστιανική πολιτισμική ταυτότητα; Και, στα σοβαρά τώρα, πως κυλάει αυτό το απαιτητικό εκπαιδευτικό εγχείρημα επανα- σχολειοποίησης παιδιών που πέρασαν τόσα δεινά; Πως ανταποκρίνονται τα ίδια τα παιδιά και πόσο αυτές οι 4 ώρες στο θρανίο και την αυλή υποστηρίζουν την επανασύσταση μιας «κανονικής» παιδικής ζωής;