Η «ΒΟΜΒΑ» ΤΡΑΜΠ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ντόναλντ Τραμπ ονομάζεται, λοιπόν, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Νίκησε τη Χίλαρι Κλίντον, παρ' όλο που αυτή πήρε οριακά περισσότερους ψήφους στο σύνολο της χώρας. Οι ψηφοφόροι οι Αμερικανοί δεν είναι ''αντισυστημικοί''. Κάθε άλλο. Υπέρ του καπιταλισμού τάσσονται. Στις συνθήκες όμως της οικονομικής κρίσης έχουν υποστεί βίαιη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου. Τάχθηκαν λοιπόν αυτή την φόρα κατά του πολιτικού τους συστήματος όχι επειδή είναι ''αντισυστημικοί'', αλά επειδή θέλουν καλύτερη και δικαιότερη κατανομή του πλούτου που παράγει η χώρα τους. Αυτό εξέφρασαν και με την ψήφο τους.

Κρίνουν -και πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μας- ότι το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ αδιαφορεί για τους πολίτες της πλανητικής αυτής υπερδύναμης. Η βάση τόσο των πολιτών που στηρίζουν το ΔημοκρατικόΚόμμα όσο και εκείνων που υποστηρίζουν το Ρεπουμπλικανικό προσπάθησαν να κάνουν ...''αντισυστημικές εξεγέρσεις'' εντός του υφιστάμενου συστήματος! Στο Δημοκρατικό Κόμμα αυτή η στάση των ψηφοφόρων εκπροσώπησε ο Μπέρνι Σάντερς. Το πάλεψε πολύ γερά εναντίον της Κλίντον, αλλά τελικά έχασε τη μάχη. Νίκησε η απολύτως ''συστημική'' Χίλαρι. Αντιθέτως, στους Ρεπουμπλικανούς εκπροσώπησε την ''κομματική πειθαρχία'' ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος σάρωσε 16 συνολικά ανθυποψηφίους του και πήρε το χρίσμα του κόμματος του. Αυτό του επέτρεψε να κατατροπώσει τη Χίλαρι Κλίντον σε επίπεδο εκλεκτόρων, παίρνοντας τελικά 306 εκλέκτορες σε σύνολο 548, έναντι 242 της Κλίντον, κερδίζοντας σε τριάντα πολιτείες. Όταν ο το αμερικάνικο αντίστοιχο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, οι Δημοκρατικοί, προσχωρούν πλησίστιοι στον νεοφιλελεύθερισμό και στην αντιδραστική πολιτική που αυτό συνεπάγεται, λογικό και αναμενόμενο να καλύπτει το κενό αυτό η λαϊκίστικη Δεξιά.

Πιστεύοντας ξανά στους ανθρώπους. Εκατοντάδες άγνωστοι μαζεύτηκαν για να αποχαιρετήσουν ετοιμοθάνατο σκύλο

Ο Walnut έκανε την τελευταία του βόλτα χθες, Σάββατο, αλλά δεν ήταν μόνος του ούτε τον συνόδευε μόνο με ο ιδιοκτήτης του, Μαρκ Γουντς.

Μαζί με τον Walnut περπάτησαν εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι παρέα με τα κατοικίδιά τους στην παραλία στο Κόρνγουέλ στην νοτιοδυτική Αγγλία.

Ο Μαρκ Γουντς την περασμένη Τρίτη είχε ποστάρει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook πώς όντας λυπημένος για το γεγονός ότι θα έκανε ευθανασία στον ηλικιωμένο σκύλο του το Σάββατο, θα τον πήγαινε μία μεγάλη βόλτα στην παραλία στο Κόρνγουελ. Θα ήταν η τελευταία τους βόλτα μαζί.

«Είχε μία όμορφη ζωή. Πλέον στα 18 του είναι έτοιμος να κοιμηθεί», έγραψε ο Γουντς στο Facebook.

Η υγεία του γλυκύτατου σκύλου χειροτέρευε τους τελευταίους μήνες. Χρειαζόταν βοήθεια για να φάει ενώ δεν μπορούσε να σταθεί. 

Ο Γουντς με το ποστ αυτό στο Facebook προσκάλεσε όποιον θέλει να τους κάνει παρέα σε αυτόν τον περίπατο, τον αγαπημένο όπως λέει του Walnut. Το ποστ του έγινε Viral και το Σάββατοπλήθος κόσμου τους έκανε παρέα.

40 σπάνιες φωτογραφίες από την καταστροφή της Σμύρνης.

Μέσα από τη συγκλονιστική αφήγηση μιας νεαρής Σμυρνιάς και με τη βοήθεια του Φωτογραφικού Αρχείου του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, αναβιώνει την πιο σκοτεινή σελίδα του ελληνισμού της Μικράς Ασίας , 94 χρόνια μετά τη σφαγή και την πυρπόληση της Σμύρνης το Σεπτέμβριο του 1922

«Οι γονείς μου κατοικο…

Μέσα από τη συγκλονιστική αφήγηση μιας νεαρής Σμυρνιάς και με τη βοήθεια του Φωτογραφικού Αρχείου του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, αναβιώνει την πιο σκοτεινή σελίδα του ελληνισμού της Μικράς Ασίας , 94 χρόνια μετά τη σφαγή και την πυρπόληση της Σμύρνης το Σεπτέμβριο του 1922

«Οι γονείς μου κατοικούσαν στη Σμύρνη και ωνομάζοντο Ανδρομάχη και Κωνσταντίνος Χατζημάρκου. Ο πατέρας μου είχε ξενοδοχείο ύπνου, καφενείο και ηλεκτροκίνητο καφετριβείο “η Μόκα” στην προκυμαία της Σμύρνης. Γεννήθηκα στη Σμύρνη, στο ξενοδοχείο μας, στες 15 Μαρτίου του 1909.

Επειδή οι αδελφές μου μεγάλωσαν και δεν ήθελε ο πατέρας μου να ζούμε στο ξενοδοχείο, κατοικήσαμε σ’ άλλο προάστειο, τον Κιός Τεπέ. Το σπίτι μας ήταν μία ωραία έπαυλις σ’ένα ύψωμα, από όπου εφαίνετο ωραία η κίνησις του κόλπου

Η ζωή μας κυλούσε ήρεμη και ανέφελη, την ευτυχία μας δε τη μεγάλωσε ο Ελληνικός στρατός, που κατέλαβε τη Σμύρνη. Θυμούμε μάλιστα με τι λαχτάρα στες 2 Μαΐου 1919 τους υποδεχθήκαμε στο σπίτι μας, τον χορό που έδωσε ο πατέρας μου στον 1ον λόχο των ευζώνων, που ήλθε στο χωριό καθώς και τον Εθνικόν Ύμνον που για πρώτη φορά έπαιξα στο πιάνο με την αδελφούλα μου. Έτσι πέρασαν τρία χρόνια γεμάτα χαρά και ευτυχία, που βλέπαμε τη Σμύρνη μας γαλανόλευκη.

Η ευτυχία μας όμως δεν βάσταξε πολύ· και μια μέρα του 1922, στες 14 Αυγούστου , μάθαμε την οπισθοχώρησι του Ελληνικού στρατού. Στην αρχή μας φάνηκε απίστευτο, γιατί ο εγωϊσμός μας δεν μας άφινε να το πιστέψωμε.

Ομπάμα: ο Ησυχος Αμερικανός... φονιάς

Άρης Χατζηστεφάνου

Ποιος ήταν ο πιο πολεμοχαρής πρόεδρος των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες; Η απάντηση που έρχεται σχεδόν αυτόματα στο στόμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο είναι ο Τζορτζ Μπους. Τα φαινόμενα όμως απατούν.

Οι ζωές μας βρίσκονται ανάμεσα στα δάχτυλά σου... Τώρα μπορείς να μας σκοτώσεις από την ασφάλεια του σπιτιού σου με drones

Muse

Πριν από μερικά χρόνια η σκηνοθέτιδα Σόνια Κένεμπεκ είχε μια εξαιρετική ιδέα. Το εθνόσημο των ΗΠΑ με τον αετό (που υιοθετήθηκε στην αμερικανική επανάσταση του 1782) θα πρέπει να αντικατασταθεί με ένα drone.

Η ιδέα μετουσιώθηκε σε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με τίτλο National Bird στο οποίο η Κένεμπεκ παρακολουθεί τρεις χειριστές drone που αποφάσισαν να σπάσουν τη σιωπή τους (και ορισμένοι ενδέχεται να αντιμετωπίσουν την κατηγορία εθνικής προδοσίας) αλλά και συγγενείς και φίλους μιας αφγανικής οικογένειας 25 ατόμων που δολοφονήθηκε στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια ενός γάμου.

Στην πραγματικότητα το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει το απόλυτο σύμβολο του σύγχρονου αμερικανικού μιλιταρισμού το οποίο έχει πλέον συνδυαστεί άρρηκτα με την προεδρία Ομπάμα. Παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμα στοχευμένων επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη ξεκίνησε στα χρόνια του Τζορτζ Μπους, ο Ομπάμα ήταν αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του στο νέο «παιχνίδι» του Πενταγώνου.

Μπέρνι Σάντερς: Η πολιτική επανάσταση θα συνεχιστεί

Εκατομμύρια Αμερικανοί επέλεξαν τη ψήφο διαμαρτυρίας την Τρίτη, εκφράζοντας την έντονη αντίθεση τους σε ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα που τοποθετεί τον πλούτο και τα εταιρικά συμφέροντα πάνω από τις δικές τους ανάγκες.

Υποστήριξα σθεναρά τη Χίλαρι Κλίντον, αγωνίστηκα σκληρά για εκείνη, και πίστεψα ότι ήταν η σωστή επιλογή. Αλλά ο Ντόναλντ Τζ. Τράμπ κέρδισε τον Λευκό Οίκο, επειδή η ρητορική εκστρατεία του αξιοποίησε με επιτυχία μια ολοζώντανη και δικαιολογημένη οργή, μια οργή που πολλοί παραδοσιακοί Δημοκρατικοί αισθάνονται.

Είμαι λυπημένος, αλλά όχι έκπληκτος από το αποτέλεσμα. Δεν είναι σοκ για μένα ότι εκατομμύρια άνθρωποι που ψήφισαν τον κ. Τράμπ, το έπραξαν γιατί έχουν πια κουραστεί από το οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό status quo.

Οικογένειες εργαζομένων παρακολουθούσαν τους πολιτικούς να δέχονται οικονομική στήριξη για την προεκλογική τους εκστρατεία από δισεκατομμυριούχους και εταιρίες συμφερόντων - και στη συνέχεια να αγνοούν τις ανάγκες των απλών Αμερικανών. Κατά την διάρκεια των τελευταίων 30 χρόνων, πάρα πολλοί Αμερικανοί πουλήθηκαν από τα αφεντικά τους, που υποστήριξαν τα εταιρικά συμφερόντα.

Εργάζονται περισσότερες ώρες για χαμηλότερους μισθούς, ενώ παράλληλα βλέπουν αξιοπρεπώς αμειβόμενες θέσεις εργασίας να μεταφέρονται στην Κίνα, το Μεξικό ή σε κάποια άλλη χώρα με χαμηλό κόστος εργασίας. Έχουν κουραστεί να έχουν διευθύνοντες συμβούλους που αμείβονται 300 φορές πάνω από την πραγματική αξία της δουλειάς τους, ενώ το 52% όλων των νέων εσόδων πηγαίνει στην ελίτ του 1%. Πολλές από τις κάποτε όμορφες αγροτικές πόλεις τους, έχουν πια ερημώσει, τα καταστήματα στο κέντρο της πόλης είναι διαλυμένα και τα παιδιά τους αφήνουν το σπίτι τους , γιατί δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας - κι όλα αυτά ενώ εταιρείες ρουφάνε το πλούτο από τις κοινότητες τους και ταΐζουν με αυτόν τους offshore λογαριασμούς τους.