Μητρόπολίτης Ιγνάτιος: Όποιος αρνείται την προσφορά στους πρόσφυγες δεν είναι ούτε Έλληνας, ούτε Ορθόδοξος

Η μεγαλύτερη δεξαμενή εθελοντισμού στην Ελλάδα είναι η Εκκλησία, είναι η φύση της. Το ξέρουν οι άνθρωποι που προσφέρουν και ετοιμάζουν το φαγητό» δήλωσε στον Alpha 989 ο Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος και πρόσθεσε ότι «το έλλειμμα συντονισμού δείχνει χάος αλλά εμείς τρέξαμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Στις επαρχίες οι πρώτοι που έτρεξαν (να βοηθήσουν τους πρόσφυγες) ήταν οι ιερείς.

Όταν είδα να ανοίγουν παρεκκλήσια στα νησιά για να μπουν οι άνθρωποι, ήταν η αγιότερη πράξη που υπήρξε. Ακόμα και την φυσική εικόνα, το ξύλο, όπου και αν την βρούμε, θα την πάρουμε, θα την καθαρίσουμε και θα την βάλουμε σε ένα καλό σημείο του σπιτιού μας. Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Βεβαίως έχει πόνο, κόπο. Όσο και αν μας λοιδόρησαν εμάς τους Έλληνες, δικαίως τώρα στρέφουν όλοι τα μάτια και λένε ότι οι Έλληνες είναι άνθρωποι. Δεν μπορώ να δεχτώ κάποιον που αρνείται την προσφορά σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Για μένα αυτός δεν είναι ούτε Έλληνας ούτε Ορθόδοξος. Η Ορθοδοξία περιθάλπει όποιον άνθρωπο από όπου και αν είναι Αυτό σημαίνει Χριστός. Όσο θα κηρύττουμε τον Χριστό αυτό θα το κάνουμε πράξη» συμπλήρωσε, ωστόσο, ότι «στους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι ο Χριστός σήμερα. Αυτόν τον Χριστό διδάσκουμε. Θα είμαστε υπόλογοι αν δεν τον υποδεχτούμε. Μόνο με αυτόν τον Χριστό μπορούμε να γιορτάσουμε πραγματική Ανάσταση το Πάσχα».

Το λιοντάρι δεν θα καταδεχόταν ποτέ να γίνει πρέσβης καλής θελήσεως της UNESCO...

Στη ζούγκλα το λιοντάρι είναι ναι μεν άγριο, αλλά έντιμο: θα κυνηγήσει και θα ξεκοιλιάσει το ελάφι δίχως να του υποσχεθεί, για παράδειγμα, πως θα αποζημιώσει την οικογένειά του για την απώλειά της. Στη νεοφιλελεύθερη ζούγκλα, ωστόσο, η αγριότητα βαδίζει χεράκι χεράκι με την ανεντιμότητα. Οι "rich and famous" θα χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό κι αθέμιτο τρόπο ώστε οι μικρομεσαίοι να σηκώνουν τα φορολογικά βάρη και των κροίσων, αλλά την ίδια ώρα θα δωρίσουν ένα ελάχιστο μέρος τής περιουσίας τους για τους πρόσφυγες, τους ανάπηρους ή τους καρκινοπαθείς για να θαυμάσει το πόπολο τη φιλανθρωπία τους κι ευελπιστώντας να εξασφαλίσουν, παραλλήλως, μια επιπλωμένη με όλα τα κομφόρ σουίτα στη βασιλεία των ουρανών. Το λιοντάρι δεν θα αυτοεξευτελιζόταν ποτέ με αυτόν τον τρόπο ούτε θα καταδεχόταν να εξαπατά τα θύματά του τόσο χυδαία. Κι ας μην γίνει ποτέ πρέσβης καλής θελήσεως της UNESCO...

Είναι κακό οι Έλληνες και ξένοι "σελέμπριτι" να φωτογραφίζονται με σωσίβια για να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες, όπως στο εξώφυλλο του "Down Town", και να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη; Όχι απαραιτήτως. Αν κατά τη διάρκεια της καριέρας σου ταυτοχρόνως με τη δημοσιογραφία, την παρουσίαση τηλεοπτικών εκπομπών, το θέατρο ή το τραγούδι έχεις αναπτύξει μια ακτιβιστική δράση, κατά προτίμηση μακριά από τα φώτα τής δημοσιότητας, για τις ευπαθείς ομάδες τού πληθυσμού τότε η συμμετοχή σου σε ένα τέτοιο εξώφυλλο αποδεικνύει ιδεολογική συνέπεια. Αν, όμως, πέρα από ένα δίωρο που πέρασες σε ένα στούντιο για να φωτογραφηθείς με μαντήλα ή ένα μωρό στην αγκαλιά περνάς τον υπόλοιπο καιρό σου αποκλειστικώς αποθεώνοντας μνημονιακές-ιμπεριαλιστικές πολιτικές που φτωχοποιούν τους ανθρώπους και τους μετατρέπουν σε μετανάστες και πρόσφυγες ή, "απλώς", ασχολείσαι με το τι φόρεσαν οι "beautiful people" σε κάποιο γκαλά ή ποιος κοιμάται με ποιον στη "σόουμπιζ", τότε δεν διαφέρεις και πολύ από έναν διακινητή απελπισμένων ψυχών. Κι εσύ εκμεταλλεύεσαι τον ανθρώπινο πόνο, αν όχι για να βγάλεις φράγκα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, έστω για να μοστράρεις ανθρωπισμό όταν έχεις ήδη πουλήσει την ψυχή σου στο διάβολο...

Η ιστορία της Σοάντ: Όταν ο πόλεμος ξεθεμελιώνει τη ζωή σου

Η Σοάντ (Souad), 48χρονη μητέρα 7 παιδιών, πριν το 2012 ζούσε στο μεσοαστικό προάστιο Αλχάτζαρ Αλασουάντ της Δαμασκού μια ήρεμη, τακτοποιημένη ζωή που ελάχιστα (αν) διέφερε από πολλών δυτικών γυναικών. Δημόσιος υπάλληλος η ίδια, όπως και ο σύζυγός της που έμεινε στη Συρία, είναι μια έξυπνη, χειραφετημένη γυναίκα- είδε τη ζωή της να ανατρέπεται και τελικά να ξεθεμελιώνεται κυριολεκτικά, αλλά δεν δίστασε να τα «πάρει πάνω της» για να προστατέψει την οικογένειά της.

Στις 20 Οκτωβρίου του 2015 μαζί με τον 16χρονο γιο της και την 10χρονη κόρη της εγκατέλειψαν την Συρία- πέρασαν τα σύνορα με τον Λίβανο και από το αεροδρόμιο της Βυρηττού πέταξαν για Κωνσταντινούπολη. Λίγες μέρες μετά είχαν περάσει στην Ελλάδα. Την συναντώ σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας- φιλοξενείται εκεί από τη Στέγη Σύρων Ελλάδας. «Δόξα τω θεώ», μου λέει- «αν δεν μας βοηθούσαν οι άνθρωπο αυτοί, θα μέναμε στο δρόμο».

Πριν τον πόλεμο η Σουάντ μου λέει πως ήταν ευτυχισμένη- «είχαμε το σπίτι μας, τις δουλειές μας, τα παιδιά πήγαιναν καλά στα σχολεία και στα πανεπιστήμιά τους. Ήμουν δραστήριο μέλος του γυναικείου συλλόγου της περιοχής- υποστηρίζαμε τις γυναίκες στην εκπαίδευση και την εύρεση εργασίας, τους παρείχαμε νομική υποστήριξη και προσωπικά ήμουν υπεύθυνη για τη λειτουργία των παιδικών σταθμών». Η γειτονιά της ήταν από τις πρώτες όπου κλιμακώθηκαν οι συγκρούσεις διαδηλωτών και στρατού στις αρχές του 2012- σήμερα το ήσυχο προάστιο είναι ένα από τα δύο σημεία της ευρύτερης περιοχής της Δαμασκού που ελέγχει το Ισλαμικό Κράτος, μια αστική περιοχή που έχει, πλέον, ισοπεδωθεί. «Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι το σπίτι μου σήμερα. Φύγαμε για να γλιτώσουμε από τους βομβαρδισμούς- το καλοκαίρι του 2012, ένα βράδυ άρχισαν να μας βομμβαρδίζουν. Είχαμε παραμείνει παρά το πολεμικό σκηνικό για περισσότερους από έξι μήνες, αλλά πια ήταν αδιανόητο, έπρεπε να προστατέψουμε τις ζωές των παιδιών μας», μου λέει.