Ας μιλήσουμε λοιπόν για «αποβράσματα»...

Δύο πράγματα είναι δεδομένα μετά την δήλωση του Κώστα Αχ. Καραμανλή για τα «αποβράσματα». Πρώτον ότι ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ αναγκασμένος να στριμωχτεί σε ένα λεωφορείο ή στο μετρό για να μετακινηθεί στη δουλειά του και δεύτερον ότι δεν κατανοεί τη βαρύτητα της φράσης του. 

Ο Υπουργός Μεταφορών σχολιάζοντας όσους μπαίνουν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς χωρίς εισιτήριο σημείωσε πως «αποβράσματα της κοινωνίας είναι - και έτσι πρέπει να νιώθουν - όσοι δεν πληρώνουν εισιτήριο στο μετρό». Η αυτονόητη προσπάθεια να τα «μαζέψει» μετά την κατακραυγή δεν συνοδεύτηκε και από μια συγγνώμη. Όπως ανέφερε ειπώθηκε στη «ρύμη του λόγου». Όμως αφού άνοιξε τη συζήτηση, θα μπορούσε κανείς να θυμηθεί πολλές περιπτώσεις, ώστε να θέσει το ερώτημα στον κ. Καραμανλή πως θα χαρακτήριζε όσους επί χρόνια ζημίωσαν το κράτος με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Όπως για παράδειγμα - μιας και μιλάμε για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς - το κύκλωμα πλαστών εισιτηρίων που δρούσε κάτω από τη μύτη της «αδιάφορης» πολιτικής ηγεσίας;

 Ή ακόμη γιατί δεν τον απασχόλησαν κάποιοι σαν τον εξάδερφό του Μιχάλη Λιάπη, επίσης Υπουργό Μεταφορών, που κυκλοφορούσε με πλαστές πινακίδες το πολυτελέστατο τζιπ του προκειμένου να γλιτώσει τα... τέλη κυκλοφορίας. Πώς θα χαρακτήριζε όσους «τσέπωσαν» μίζες δισεκατομμυρίων σε σκάνδαλα με εξοπλιστικά, με δημόσιες προμήθειες, με τη Siemens, τη Novartis, το ΚΕΕΛΠΝΟ, όσους ζημίωσαν τη χώρα με το Βατοπέδι, όσους διοχέτευσαν μαύρο χρήμα σε κομματικά ταμεία και σε ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, παραμένοντας ατιμώρητοι;