Η Δίκη του Πολυτεχνείου

Στις 16 Οκτωβρίου 1975 άρχισε η δίκη των κατηγορουμένων για την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Ολοκληρώθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1975 με βαριές καταδίκες για τους πρωταιτίους.

Η δίωξη των υπευθύνων για τη σφαγή του Πολυτεχνείου ξεκίνησε με πρωτοβουλία πολιτών στις 5 Σεπτεμβρίου 1974, ενάμισι μήνα μετά την πτώση της δικτατορίας. Ακολούθησε προανάκριση από τον εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτριο Τσεβά, ο οποίος παρέδωσε το πόρισμά του στις 14 Οκτωβρίου 1974 στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Αθηνών. Στις 28 Ιουλίου 1975 το Συμβούλιο Εφετών με το βούλευμα υπ’ αριθμόν 677 παρέπεμψε την υπόθεση προς εκδίκαση στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών.

Η δίκη άρχισε στις 9 το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 1975, σε αίθουσα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού για λόγους ασφαλείας. Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο εφέτης Ιωάννης Κουσουλός και εισαγγελέας της έδρας ο Νικόλαος Γανώσης. Κατηγορούμενοι για 24 φόνους και σωρεία άλλων εγκλημάτων, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, 33 στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πολιτικοί. Ένας από τους κατηγορουμένους, ο πρώην έφεδρος αξιωματικός Ηλίας Τσιαπούρας φυγοδικούσε. Στις τελευταίες σειρές των εδωλίων κάθονταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτριος Ιωαννίδης για ηθική αυτουργία στις δολοφονίες. 82 δικηγόροι παρέστησαν στη δίκη, είτε ως συνήγοροι υπεράσπισης (Γ. Αλφαντάκης, Α. Ανδρεουλάκος, Ι. Καζάκος κ.ά.), είτε ως συνήγοροι πολιτικής αγωγής (Α. Λυκουρέζος, Ν. Κωνσταντόπουλος, Φ. Κουβέλης, Σπ. Φυτράκης, Ευ. Γιαννόπουλος κ.ά.).

ΠΟΡΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ: ΟΠΛΟ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ*

Το πόρισμα της Επιτροπής των λεγόμενων «Σοφών» για το ασφαλιστικό αποτελεί ένα ακραίο αντικοινωνικό, κυριολεκτικά θατσερικό μανιφέστο εκθεμελίωσης της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, καταστροφής των συντάξεων και εξανδραποδισμού των συνταξιούχων.

Η κυβέρνηση έχει επιφυλάξει για την Επιτροπή των λεγόμενων «Σοφών» το ρόλο του «λαγού» για την προωθούμενη από αυτήν και συμφωνημένη με την Τρόικα στο 3ο μνημόνιο κατεδάφιση των συντάξεων. Συγκεκριμένα:

- Η σύνδεση των κατωτάτων συντάξεων με εισοδηματικά κριτήρια, σε συνδυασμό με τις μειώσεις που θεσμοθετήθηκαν μετά τις εκλογές, θα τις μετατρέψει σε αόρατες.

- Ο νέος τρόπος υπολογισμού των κύριων συντάξεων, ώστε το ποσοστό αναπλήρωσης του συντάξιμου μισθού για ήδη συνταξιούχους και νέους συνταξιούχους να ισοπεδωθεί προς τα κάτω για όλους και να μειωθεί από 70% σε 55%, θα τις μετατρέψει σε απλά φιλοδωρήματα και τους συνταξιούχους σε επαίτες.

- Η θέσπιση ατομικών ασφαλιστικών μερίδων, δηλαδή «ατομικού κουμπαρά» για κάθε ασφαλισμένο και η αντικατάσταση του συστήματος των «καθορισμένων παροχών» από το σύστημα «καθορισμένων εισφορών» καταργούν πλήρως τον αναδιανεμητικό και αλληλέγγυο μεταξύ των γενεών χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης και τον μετατρέπουν σε ατομικό – κεφαλαιοποιητικό, επιβάλλοντας έναν ακραίο κοινωνικό Δαρβινισμό.

Εδώ τελειώνει η Κοινωνική Ασφάλιση…

Το πόρισμα των «Σοφών» για το Ασφαλιστικό

Τη διάλυση του όποιου ψήγματος δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα είχε απομείνει στην Κοινωνική Ασφάλιση επιφέρει το πόρισμα της «Επιτροπής Σοφών» που παραδόθηκε στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, το μεσημέρι της Πέμπτης 15 Οκτώβρη.

Η «νέα αρχιτεκτονική», εφιάλτης για τους εργαζόμενους

Η «νέα αρχιτεκτονική» του συνταξιοδοτικού συστήματος παραδέχεται κυνικά στο πόρισμα της Επιτροπής ότι «καμία λύση δεν είναι ανώδυνη» και προτείνει ένα «διανεμητικό σύστημα εικονικών λογαριασμών καθορισμένων εισφορών υποστηριζόμενο από μια εθνική (κοινωνική) σύνταξη και ένα κεφάλαιο για την εγγύηση της βιωσιμότητας του συστήματος». Με την καθιέρωσή της η εθνική σύνταξη θα αποκτήσει «αυτοτέλεια» και θα «αποχωριστεί» από το πλαίσιο των ασφαλιστικών (αναλογικών) παροχών του κάθε φορέα.

Επάνω σε αυτό το σύστημα θα προστίθεται η βασική σύνταξη που θα δίνεται σε όσους συμπληρώνουν τα 67 χρόνια. Ουσιαστικά, με την πρόταση αυτή ο ασφαλισμένος θα ξέρει μόνο πόσα θα πληρώνει και ποτέ πόση σύνταξη θα λάβει. Το σύστημα ουσιαστικά θα ανατρέχει στον ατομικό λογαριασμό του ασφαλισμένου καθ” όλη την περίοδο του εργάσιμου βίου του για να αναζητήσει αρχική περίοδο με χαμηλές αμοιβές -άρα και εισφορές- περίοδο εκτεταμένης ανεργίας -άρα καθόλου εισφορές- περιόδους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις -άρα μισές εισφορές- με αποτέλεσμα η τελική του σύνταξη να μετατρέπεται σε προνοιακό βοήθημα. Υπό αυτό το πρίσμα το πόρισμα προτείνει να επιτρέπεται η «ελαστική συνταξιοδότηση», να επιλέγει δηλαδή με το «πιστόλι στον κρόταφο» ο ίδιος ο εργαζόμενος τη στιγμή της συνταξιοδότησής του, δηλαδή να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα προκειμένου να μπορέσει να συμπληρώσει κάπως τη σύνταξη-«επίδομα πτωχοκομείου».