Όταν κάναμε κοπάνα από το σχολείο: Μια μέρα στο Χαλέπι με συνοδοιπόρο έναν νεαρό πρόσφυγα

"Έβγαλα μια φωτογραφία το δωμάτιό μου, φίλησα την πόρτα κι έφυγα. Πάντα όταν έφευγα από το σπίτι ήξερα ότι θα γυρίσω. Αυτή τη φορά δεν ξέρω αν θα το ξαναδώ ποτέ". Ο Μοχάμεντ, 19 χρόνων, πρόσφυγας από τη Συρία, μοιράζεται μαζί μου ό,τι δεν μπόρεσε να του πάρει ο πόλεμος: τις αναμνήσεις. Τις περισσότερες τις κουβαλά στον νου του. Στην τσάντα του έχει ένα χριστουγεννιάτικο παιχνίδι και έναν κουμπαρά με την ευρωπαϊκή σημαία, δώρα από παλιά, όταν κανείς δεν ανησυχούσε για ελεύθερους σκοπευτές και βόμβες στο Χαλέπι, τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη της χώρας.

Τις τελευταίες τρεις μέρες, η πρώτη εικόνα που βλέπει αφού ξυπνήσει είναι η θάλασσα και τα καράβια που ταξιδεύουν για άγνωστα σε εκείνον μέρη. Η χαοτική όψη του Πειραιά δεν του είναι αποκρουστική. Δεν είναι μέρος της δική του ρουτίνας, παρά μόνο ένας σταθμός στο μεγάλο ταξίδι με προορισμό τη Γερμανία.

Βάζοντας πλώρη για τη δική του ρουτίνα, μια μέρα στο Χαλέπι ξεκινά με τη μητέρα του να... βάζει τις φωνές ώστε να ξυπνήσει για να πάει σχολείο. "Μετά μιλούσα με τους φίλους μου και πηγαίναμε όλοι μαζί. Προλαβαίναμε να παίξουμε λίγο ποδόσφαιρο πριν μπούμε για μάθημα". Αφού τελείωναν, βόλταραν στους δρόμους της πόλης και μετά πήγαιναν σπίτι, όπου έτρωγαν και στη συνέχεια έκαναν τα μαθήματά τους όπως κάνει κάθε μαθητής σε όλο τον κόσμο υπό φυσιολογικές συνθήκες. Αφού ξεμπέρδευαν με τα διαβάσματα, έκοβαν ξανά βόλτες και πριν κοιμηθούν έβλεπαν τηλεόραση.

Στον παλιό σταθμό τρένου, στον λόφο

Ο θάνατος ψιθυρίζει στο αυτί της Ευρώπης

Γιώργος Στείρης 

Επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας, ΕΚΠΑ

Όλοι μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα, αλλά δεν δικαιούμαστε να αγνοήσουμε τις συλλογικές μας μνήμες. Μια από τις σημαντικότερες είναι ότι η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης γεννήθηκε από την τραγωδία των πολέμων. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που εσκεμμένα αγνοούμε ή αφελώς προσπαθούμε να ξεχάσουμε, φέρνοντας όλο και πιο κοντά μας αυτό που ξορκίζουμε από την μνήμη μας. 

Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο των εκατομμυρίων νεκρών και της απροσμέτρητης δυστυχίας, οι πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες ορισμένων κρατών της φιλελεύθερης Ευρώπης αποφάσισαν να δημιουργήσουν τον θεσμό που θα απέτρεπε ένα αιματηρό μέλλον, τουλάχιστον εντός της Ευρώπης. Που θα διασφάλιζε την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και τον υψηλό πνευματικό πολιτισμό, την ουσία της Ευρώπης. Προτού γίνει οτιδήποτε άλλο, η Ευρώπη υπήρξε ένα απαράμιλλο πολιτιστικό και αξιακό πρότυπο, βασισμένο στα ιδεώδη του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, του χριστιανισμού, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Παρότι οι θεμελιωτές της Ενωμένης Ευρώπης δεν παρέλειψαν την οικονομική συνεργασία και την επιδίωξη του υλικού κέρδους, ο τόνος αφετηριακά δινόταν σε επίπεδο αρχών και αξιών, των στοιχείων δηλαδή που καταξιώνουν ιστορικά λαούς, κράτη και πολιτισμούς.

Πολύ γρήγορα όμως ο στόχος θόλωσε, αν δεν χάθηκε πλήρως. Η οικονομική ένωση, από μέσο προώθησης της ευρωπαϊκής ιδέας, έγινε πρώτιστος σκοπός. Όλες οι άλλες εκφάνσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης παραμερίστηκαν. Η δημοκρατία υπονομεύθηκε από την θεσμική οργάνωση και τον τρόπο λειτουργίας της Ενωμένης Ευρώπης. Η Ευρώπη αποδέχθηκε και διευκόλυνε πολέμους εντός του γεωγραφικού της χώρου, στην Γιουγκοσλαβία, έχοντας κοντή μνήμη και αδιαφορώντας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στη συνέχεια ακολούθησε μια άφρονα πολιτική συνεχών διευρύνσεων, οι οποίες δεν είχαν κανένα αξιακό ή πολιτιστικό έρεισμα. Αποκλειστικός στόχος ήταν τα χρήματα και η πολιτική επιρροή. Το χρήμα έγινε η καρδιά της Ευρώπης. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τα ρήγματα που εμφανίζονταν: δεν συμμετείχαν όλες οι χώρες στο ευρώ, το ευρωσύνταγμα απορρίφθηκε επανειλημμένα, σε θέματα διεθνών κρίσεων ο καθένας έκανε του κεφαλιού του. Όσο τα ευρώ έρρεαν, όλα καλά. Η Ευρώπη είχε πουλήσει την σάρκα της και την ψυχή της, τις αξίες της, στους σύγχρονους Σάιλοκ: τις αγορές και τις τράπεζες. Και όταν ήλθε η ώρα, αυτοί ζήτησαν τα χρωστούμενα.

Όταν ο Θάνατος ερωτεύτηκε τη Ζωή: Μια εξαιρετική ταινία κινουμένων σχεδιών μικρού μήκους.

Αφιερώστε 5 λεπτά από το χρόνο σας για να δείτε την βαθυστόχαστη ταινία κινουμένων σχεδιών μικρού μήκους της Marsha Onderstijn από την Ολλανδία με τίτλο, «The Life Of Death».

Ένα άγγιγμά του αρκεί για να σβήσει τη φλόγα της ζωής από τα όντα που ζουν στο πράσινο δάσος....

Δεν το θέλει, αλλά πρέπει να το κάνει γιατί αυτός είναι ο σκοπός του Θανάτου, να παίρνει την πνοή των ζωντανών πλασμάτων, όταν έχει φτάσει η στιγμή τους να φύγουν από την ζωή.

Μία μέρα όμως ο Θάνατος συνάντησε ένα υπέροχο ελάφι και τότε ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τον Έρωτα. Κοίταξε μέσα στα μάτια το ελάφι και το σκοτάδι που είχε μέσα στην ψυχή του έφυγε και έγινε φως.

Από τότε ζει και αναπνέει για αυτό το υπέροχο ελάφι, χωρίς όμως να έχει την δυνατότητα να μπορεί να το αγγίξει, να το φιλήσει, να το νιώσει, να το αγκαλιάσει, γιατί θα του πάρει τη ζωή μιας και είναι ο Θάνατος.

Έρχεται όμως εκείνη η στιγμή που τα συναισθήματά τους είναι πια τόσο δυνατά, τόσο έντονα και σίγουρα, που παρασύρονται. Αγγίζουν ο ένας τον άλλον, αγκαλιάζονται και το ελάφι «εξαφανίζεται» από έρωτα.

Ο περιφερειακός ρόλος της Ροτζάβα

Του Σωτήρη Ρούσσου*

Οι Κούρδοι δεν έλαβαν πρόσκληση να συμμετάσχουν στον πρόσφατο γύρο των ειρηνευτικών συνομιλιών για τη Συρία που διεξήχθη στη Γενεύη. Κανείς όμως δεν έχει αμφιβολία ότι, χωρίς την αποφασιστική κουρδική συμμετοχή, καμία ειρηνευτική διαδικασία δεν μπορεί να καρποφορήσει. Η κουρδική αυτόνομη κυβέρνηση στη Ροτζάβα (Βόρεια και Βορειοδυτική Συρία) είναι η μόνη πολιτική και στρατιωτική δύναμη, πέραν του ασαντικού καθεστώτος, που κατόρθωσε να αναχαιτίσει το θεωρούμενο ως πανίσχυρο «Ισλαμικό Κράτος» και να οργανώσει μια διακυβέρνηση κοσμικού χαρακτήρα η οποία έχει επιβάλει νόμο και τάξη στην περιοχή. Την ίδια στιγμή, η αυτονομία της Ροτζάβα προσελκύει το ενδιαφέρον τόσο της υπερδύναμης όσο και περιφερειακών δυνάμεων. Η αύξηση του περιφερειακού ρόλου των Κούρδων της Συρίας μπορεί να εξεταστεί σε τρία επίπεδα.

Νέα κρατική συγκρότηση

Πρώτον, το πείραμα της οιονεί κρατικής κοινότητας της Ροτζάβα είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στον επαναπροσδιορισμό της ίδιας της φύσης του συριακού κράτους μετά το τέλος του εμφυλίου. Ανεξάρτητα από την τύχη του Άσαντ στη μεταπολεμική Συρία, οι Κούρδοι έχουν την ευκαιρία να εδραιώσουν το αίτημα για εκτεταμένη αυτονομία, ακολουθώντας ίσως το παράδειγμα του Ιρακινού Κουρδιστάν. Μια τέτοια εξέλιξη θα κάνει τη Συρία τη δεύτερη χώρα στη Μέση Ανατολή που υιοθετεί μια ομοσπονδιακή οργάνωση. Το παράδειγμα του Ιράκ δεν είναι βέβαια το πιο επιτυχημένο, αν αναλογιστεί κανείς τις σοβαρές προστριβές μεταξύ του Ιρακινού Κουρδιστάν και της Βαγδάτης και την αντίδραση της σουνιτικής κοινότητας στη σιιτική κατάληψη του κράτους, που οδήγησε σε εξέγερση. Παρά το προβληματικό παράδειγμα του Ιράκ, η υιοθέτηση της ομοσπονδίας ως αποδεκτού συστήματος κρατικής συγκρότησης στη Μέση Ανατολή αποτελεί εφιάλτη για γειτονικές χώρες, κυρίως για την Τουρκία.

Έξω γρήγορα!

by To Skouliki Tom

Εξαιρετικά είναι τα νέα που έρχονται από το χώρο της Ελληνικής Δικαιοσύνης, αφού στις 18 Μαρτίου αποφυλακίζεται ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, Γιώργος Ρουπακιάς, μαζί με όλους τους κατηγορούμενους στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, μέχρι την ετυμηγορία.

O λόγος της αποφυλάκισης είναι η παρέλευση του ανώτατου ορίου προσωρινής κράτησης που προβλέπει ο νόμος κι αυτό είναι πολύ σωστό, αφού τι είναι ο Γιώργος Ρουπακιάς, κανάς αναρχικός σαν τον Κώστα Σακκά που έμεινε προφυλακισμένος χωρίς αποδεικτικά στοιχεία επί 30 μήνες;

Ο Γιώργος Ρουπακιάς είναι απλά ένας δολοφόνος που πιάστηκε επ' αυτοφώρω να σκοτώνει έναν αντιφασίστα για λογαριασμό μιας ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Έξω γρήγορα!

Άσε που δεν είναι ούτε καν τρομοκράτης σαν τη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς και τους ληστές στο Βελβεντό που δεν σκότωσαν ούτε μυρμήγκι. Τι δουλειά έχει στη φυλακή ένα τέτοιο αγγελούδι;

Εν τω μεταξύ, η αποφυλάκιση που αποφάσισαν οι δικαστικές αρχές οφείλεται σε καθυστέρηση των διαδικασιών τις οποίες διαδικασίες καθυστέρησαν οι ίδιες οι δικαστικές αρχές. Τελικά ποιος είναι ο καθυστερημένος; Αυτοί ή εμείς; Εμείς μάλλον.