"Έβγαλα μια φωτογραφία το δωμάτιό μου, φίλησα την πόρτα κι έφυγα. Πάντα όταν έφευγα από το σπίτι ήξερα ότι θα γυρίσω. Αυτή τη φορά δεν ξέρω αν θα το ξαναδώ ποτέ". Ο Μοχάμεντ, 19 χρόνων, πρόσφυγας από τη Συρία, μοιράζεται μαζί μου ό,τι δεν μπόρεσε να του πάρει ο πόλεμος: τις αναμνήσεις. Τις περισσότερες τις κουβαλά στον νου του. Στην τσάντα του έχει ένα χριστουγεννιάτικο παιχνίδι και έναν κουμπαρά με την ευρωπαϊκή σημαία, δώρα από παλιά, όταν κανείς δεν ανησυχούσε για ελεύθερους σκοπευτές και βόμβες στο Χαλέπι, τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη της χώρας.
Τις τελευταίες τρεις μέρες, η πρώτη εικόνα που βλέπει αφού ξυπνήσει είναι η θάλασσα και τα καράβια που ταξιδεύουν για άγνωστα σε εκείνον μέρη. Η χαοτική όψη του Πειραιά δεν του είναι αποκρουστική. Δεν είναι μέρος της δική του ρουτίνας, παρά μόνο ένας σταθμός στο μεγάλο ταξίδι με προορισμό τη Γερμανία.
Βάζοντας πλώρη για τη δική του ρουτίνα, μια μέρα στο Χαλέπι ξεκινά με τη μητέρα του να... βάζει τις φωνές ώστε να ξυπνήσει για να πάει σχολείο. "Μετά μιλούσα με τους φίλους μου και πηγαίναμε όλοι μαζί. Προλαβαίναμε να παίξουμε λίγο ποδόσφαιρο πριν μπούμε για μάθημα". Αφού τελείωναν, βόλταραν στους δρόμους της πόλης και μετά πήγαιναν σπίτι, όπου έτρωγαν και στη συνέχεια έκαναν τα μαθήματά τους όπως κάνει κάθε μαθητής σε όλο τον κόσμο υπό φυσιολογικές συνθήκες. Αφού ξεμπέρδευαν με τα διαβάσματα, έκοβαν ξανά βόλτες και πριν κοιμηθούν έβλεπαν τηλεόραση.
Στον παλιό σταθμό τρένου, στον λόφο
"Κάποιες φορές...", ξεκινά να μου λέει και τον πιάνουν τα γέλια, "κάποιες φορές κάναμε κοπάνα!". Συνεχίζει να γελά και δίνει την αίσθηση ότι έχει ξεχάσει τη συνέντευξη. Βρίσκεται στο Χαλέπι. "Πηγαίναμε σε έναν παλιό σταθμό τρένου. Εκεί αράζαμε και λέγαμε τα πάντα, ξέρεις πώς είναι... Λέγαμε από την πιο μεγάλη βλακεία μέχρι το πιο μεγάλο όνειρο που είχαμε. Κοντά στον σταθμό έχει έναν λόφο όπου πηγαίναμε και κατρακυλούσαμε από την πλαγιά ο ένας μετά τον άλλο. Μπορούσαμε να το κάνουμε για ώρες!" Η συνέχεια βέβαια δεν ήταν το ίδιο ευχάριστη. "Έτσι και μ' έπαιρνε χαμπάρι ο πατέρας μου με τιμωρούσε. Συνήθως μου έκοβε το χαρτζιλίκι". Τα βράδια το καλοκαίρι, πάντως, όλη η οικογένεια πήγαινε στο λόφο. "Ψήναμε και περνούσαμε καλά. Ήταν όλα φθηνά και ψωνίζαμε τα πάντα".
"Ο πόλεμος άργησε να φτάσει στο Χαλέπι σε σχέση με την υπόλοιπη Συρία" μου λέει. Όμως οι επιπτώσεις δεν ήταν λιγότερο σημαντικές σε σχέση με τις άλλες συριακές πόλεις. Οι τιμές στα προϊόντα λόγω των ελλείψεων ανέβηκαν κατακόρυφα και ξαφνικά το κόστος ζωής έγινε αβάσταχτο για την πλειονότητα του κόσμου. "Κάθε καλοκαίρι, μαθαίνουμε κάποιο επάγγελμα. Αν κι ο πατέρας μου δεν ήθελε να αφήσω το σχολείο, έβλεπα ότι μετά τον πόλεμο δεν τα έβγαζε πέρα και δούλευα ως κουρέας κυρίως. Δούλεψα ακόμη ως πωλητής σε φούρνο και σε βενζινάδικο". Στο μέλλον θα ήθελε να δει τον εαυτό του "τεχνικό υπολογιστών. Πιστεύω ότι έχω ταλέντο σ' αυτό".
Όταν όλα έγιναν μαύρα
Για τρία χρόνια, από τα 16 του, ο Μοχάμεντ δεν πήγαινε στο σχολείο, αλλά για μεροκάματο. Ξαφνικά, "έγιναν όλα μαύρα". Το Χαλέπι, μαζί με τα συντρίμμια των πολυκατοικιών από τους βομβαρδισμούς, καταπλάκωσαν ο φόβος και η αβεβαιότητα. "Ξυπνούσα το πρωί, αλλά ένιωθα τα μάτια μου πολύ κουρασμένα. Δεν μπορείς να κοιμηθείς όταν γίνεται πόλεμος. Το άγχος είναι ανυπόφορο" εξηγεί.
Το βλέμμα του σκοτεινιάζει ακόμη περισσότερο, καθώς σκέφτεται εκείνες τις μέρες που δεν είναι και τόσο μακρινές. "Έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στη δουλειά και θυμάμαι που έβλεπα από το τζάμι άλλα παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο. Όταν πήγαινα στο σχολείο, έλεγα ότι δεν μου αρέσει. Μα εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο πολύ θα ήθελα να μην είχε αλλάξει τίποτα". Στη δουλειά έμενε για 12 ώρες. Γυρνούσε σπίτι στις 9 το βράδυ και τον έπαιρνε ο ύπνος με το τηλεκοντρόλ στο χέρι.
Ο φίλος που σκοτώθηκε
Η αντίστροφη μέτρηση για να φύγει από τη Συρία είχε ξεκινήσει. Την αρχή έκανε ο πατέρας, που κατάφερε να φτάσει στη Γερμανία. Η υπόλοιπη οικογένεια, πέντε άτομα, περιμένει τη δική της σειρά σε αίθουσα αναμονής του Πειραιά. «Δεν έχουμε χάσει κανέναν δικό μας. Δολοφόνησαν όμως έναν φίλο μου». Ο φίλος του «έφυγε» σε μια στιγμή. «Πριν τον σκοτώσουν, είχε δώσει συνέντευξη σε δημοσιογράφο. Φαίνεται ότι αυτό ενόχλησε. Μετά από λίγες μέρες, ενώ έδειχνε σε φίλο μας ένα βίντεο στο κινητό, τον πυροβόλησε ελεύθερος σκοπευτής».
Το σπίτι του Μοχάμεντ υπέστη ζημιές από βομβαρδισμό. Πρώτα τις επιδιόρθωσαν και στη συνέχεια έφυγαν. «Κλειδώσαμε το σπίτι μας και ελπίζουμε ότι κάποτε θα το ξαναδούμε. Είναι πιθανό τώρα που μιλάμε να έχει καταληφθεί ή και να έχει καταστραφεί». Μου λέει ότι δεν ήθελε να φύγει, αλλά δεν είχε επιλογή. Θα έπρεπε να καταταγεί στον στρατό, όπως προβλέπει ο νόμος για την ηλικία του. «Ποιους θα πολεμήσω; Την ίδια μου την πατρίδα; Να χαλάσω τη χώρα μου με τα ίδια μου τα χέρια;».
Η χώρα του δεν τον χωράει πια, αλλά η ειρήνη εκκολάπτεται σε σκέψεις και ιδέες όπως οι δικές του. Αν κάποτε επικρατήσουν, οι επόμενοι ατίθασοι 16αρηδες από το Χαλέπι θα δίνουν ραντεβού στον παλιό σταθμό του τρένου για φιλοσοφικές συζητήσεις και τούμπες στον λόφο. Όσο για τον ίδιο, θα «σώζει» υπολογιστές σε κάποιο γραφείο μερικά μέτρα πιο δίπλα.
See more at: http://left.gr/news/otan-kaname-kopana-apo-sholeio-mia-mera-sto-halepi-me-synodoiporo-enan-nearo-prosfyga?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+leftgr+%28left.gr%29#sthash.QnhSN7Md.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου