«Τα κορίτσια της βροχής» που βασανίστηκαν από τη χούντα

«Τα κορίτσια της βροχής» είναι οι γυναίκες που συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας και εξομολογούνται στην κάμερα τις αληθινές ιστορίες τους. Το κύκνειο άσμα της Αλίντας Δημητρίου, κινηματογραφίστριας που υπηρέτησε το πολιτικό ντοκιμαντέρ, ολοκληρώνει την τριλογία για τις γυναίκες στους πολιτικούς αγώνες στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.

Γαλλικές Εκλογές: Κρίσιμη μάχη σε μια Ευρώπη που βράζει

Μπαίνουμε σε μια εποχή στην πολιτική, κατά την οποία οι δηλώσεις που αρχίζουν με τη φράση «Θα είναι η πρώτη φορά που…», θα σημαίνουν πως κάτι, που στο παρελθόν ήταν αδιανόητο να συμβεί, πρόκειται πραγματικά να συμβεί. Αυτές οι γαλλικές προεδρικές εκλογές είναι οι πρώτες κατά τις οποίες το Εθνικό Μέτωπο (FN) περνά στο δεύτερο γύρο χωρίς αμφιβολία: υπάρχει μάλιστα μια πιθανότητα (αν κι ακόμη δείχνει εξαιρετικά απίθανο) να κερδίσει. 

Serge Halimi

Για πρώτη φορά, κανείς δεν υπερασπίζεται το ρεκόρ των πέντε τελευταίων ετών, παρότι δυο πρώην υπουργοί του απερχόμενοι προέδρου είναι ακόμη όρθιοι: ο Μπενουά Αμόν του Σοσιαλιστικού Κόμματος και ο Εμμανουήλ Μακρόν του «En Marche!» (Προς τα εμπρός!). Είναι επίσης η πρώτη φορά που οι υποψήφιοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος αλλά και της Δεξιάς που κυβερνούν τη Γαλλία από τις αρχές της Πέμπτης Δημοκρατίας, θα μπορούσαν και οι δυο να μείνουν εκτός του δεύτερου γύρου. 

Δεν υπάρχει προηγούμενο εκστρατείας με τόσο κακή προβολή στα δελτία ειδήσεων, με νομικές διαδικασίες να λαμβάνουν χώρα παράλληλα και με μια ανικανότητα να επικεντρωθεί σε οποιοδήποτε ζήτημα ουσίας για περισσότερο από 24 ώρες. Και ασφαλώς δεν υπάρχει προηγούμενο παράδειγμα ενός μεγάλου υποψηφίου (Φρανσουά Φιγιόν) να ερευνάται από τη δικαιοσύνη για κατάχρηση δημοσίων πόρων, ενώ παράλληλα διακήρυττε για μια δεκαετία ότι η Γαλλία βρίσκεται σε πτώχευση. 

Ο ρόλος του απερχόμενου Ολάντ 

Αλήθειες και ψέματα για την 7ετία

Tου Θράσου Αβραάμ, Κοινωνικού Ανθρωπολόγου-Ιστορικού

Συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εγκαθίδρυση της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών στη χώρα μας και ορισμένοι χωρίς συγκεκριμένη γνώση μας λένε «μια χούντα μας χρειάζεται» ή, «με την χούντα δεν είχαμε χρέος». 

Αυτά τα κλισέ είχαµε συνηθίσει να τα’ ακούµε από γραφικούς παππούδες που νοσταλγούσαν τις µέρες που ήταν είτε συνεργάτες, είτε ευνοούμενοι µε διάφορους τρόπους από το στρατιωτικό καθεστώς. Κανείς δεν έδινε σηµασία διότι οι ιστορικές µνήµες της οδυνηρής επταετίας ήταν πρόσφατες. Όσο όμως τα χρόνια περνούν και η μνήμη εξασθενεί σε συνδυασμό με την πλήρη απαξίωση του κοινοβουλευτικού πολιτικού σκηνικού εμφανίζονται θέσεις και απόψεις που υμνούν τη χούντα και τους δοσίλογους συνταγματάρχες. Τα στοιχεία όμως 

που μαρτυρούν την ιστορική αλήθεια γι’ αυτή την περίοδο 

διαλύουν κάθε φαντασίωση.

Tου Θράσου Αβραάμ, Κοινωνικού Ανθρωπολόγου-Ιστορικού

Η οικονομία επί χούντας

Η ελληνική ακροδεξιά διατείνεται πως η χούντα αποτέλεσε ένα «οικονομικό θαύμα», ενώ στην πραγματικότητα κατά την περίοδο αυτή επικράτησε η συνέχεια της πορείας που είχε αρχίσει να διαγράφεται από την αρχή της δεκαετίας του ‘60. Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες προέβαλαν ως επιχείρημα για το πραξικόπημα (εκτός από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο») το φόβο του «οικονομικού χάους». Η οικονομική πραγματικότητα όμως της εποχής περιγράφεται ως εξής: «Η πρόοδος των τελευταίων πέντε ετών, όσον αφορά την αύξηση του εθνικού εισοδήματος και την βελτίωση του επιπέδου ζωής, ήταν συνέπεια των μηχανισμών αναπτύξεως που μπήκαν σε κίνηση και ενισχύθηκαν επιτυχώς στη δεκαετία 1957-1966.

21 Απριλίου 1967 - Δεν ξεχνάμε

Τάσος Λειβαδίτης: Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας...

Στις 20 Απριλίου του 1922 έρχεται στη ζωή ο μεγάλος ποιητής,
Τάσος Λειβαδίτης. Με έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της Αριστεράς, στην πρώτη φάση της καριέρας του, η ποίησή του επαναστατική... Με τα έργα του σηματοδοτεί την πρώτη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων ποιητών. «Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων / Εμείς καθόμασταν τα βράδια Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου / Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας» (Τ. Λειβαδίτης Σημαίες)

Γόνος του Λύσανδρου Λειβαδίτη και της Βασιλικής Kοντοπούλου, ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε (20 Απριλίου 1922) και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας, όμως την εγκαταλείπει γρήγορα και αφοσιώνεται στην Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οργανώνεται στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, τη γνωστή σε όλους μας EΠON. Στην καρδιά της Κατοχής, το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ 8 χρόνια αργότερα, το 1951, χάνει και τη μητέρα του ευρισκόμενος ο ίδιος εξόριστος στη Μακρόνησο.

Ο Λειβαδίτης υπήρξε εξόριστος από το 1947 στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από' κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951, λόγω της έντονης πολιτικής δραστηριότητα που ανέπτυξε στο χώρο της Αριστεράς. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του έγραψε το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», το οποίο θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά, το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών (1955), ενώ το εν λόγω έργο του τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας της Βαρσοβίας.

Ρεστάρισμα

«Εάν καταφέρουμε και δείξουμε και εξηγήσουμε στον κόσμο ότι απ’ το να έχει τη σύνταξη ο παππούς και να του παίρνει ένα κατοστάρικο τον μήνα ο εγγονός, να πίνει φραπέ και να παίζει τάβλι, προτιμώ να του πάρω εγώ σαν κράτος» δήλωσε ο Δημήτρης Καμμένος 

Δημήτρης Νανούρης

Ας όψονται οι αμετανόητοι ντεμέκ αριστεροί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που πάσχισαν να καρατομήσουν από την κυβέρνηση τον Δημήτρη Καμμένο με το πρόσχημα ότι διαπνέεται τάχα μου από αντισημιτικά, ρατσιστικά, ομοφοβικά, φασιστικά και φιλοναζιστικά φρονήματα. Λες κι ήταν ο πρώτος απ’ τους ΑΝ.ΕΛΛ. με παρόμοιες καταβολές. Οταν τον Σεπτέμβριο του 2015 ο θεϊκός ΘΑλέξης έχρισε τον εν λόγω υφυπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, ξεσκόνισαν οι αχρείοι τα αρχεία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξετρυπώνοντας ορισμένες εντελώς αθώες αναρτήσεις περί Αουσβιτς και ομοφυλοφίλων, τις οποίες παρερμήνευσαν απαιτώντας την κεφαλή του επί πίνακι.

Πολύτιμη κεφαλή που κατεβάζει κατά ριπάς τις φαεινές ιδέες. Τυφλώθηκαν, όμως, απ’ τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις, οι ανόητοι, και δεν εννόησαν ότι για να νοστιμίσει η θατσερική πολιτική της πρωτοδεύτερη φορά Αριστεράς χρειάζεται απαραιτήτως μια γερή πρέζα ακροδεξιό αλατοπίπερο. Τον εξανάγκασαν, λοιπόν, σε παραίτηση την οποία ο πρωθυπουργός έκανε δεκτή εκών άκων την επαύριο της ορκωμοσίας. Αντικείμενο χλεύης των σατιρικών στηλών έγινε το αστραπιαίο πέρασμά του από τον θώκο. Ιδού δεινό δήγμα: