Η εξομολόγηση του Άγιου Βασίλη

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑΑ

Η αλήθεια είναι ότι έχω συνηθίσει να μου στέλνουν γράμματα. Ποτέ δεν είμαι εγώ ο παραλήπτης. Αλλά αυτή τη φορά θα γίνει μία εξαίρεση. Μια εξαίρεση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια, μα τι λέω, εδώ και αιώνες… Έχω όμως κι εγώ μια καλή δικαιολογία. Σχεδόν πίστεψα πως υπάρχω και παρασύρθηκα, εν ολίγοις κυριεύτηκα από αλαζονεία.

Είναι όμως καιρός να λέγονται αλήθειες.

Κινούμαι μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Δεν υπάρχω, παρά μόνο όταν με κατασκευάζετε. Αλλά ακόμα και ως κατασκευή, πάλι ανύπαρκτός είμαι. Και αυτό γιατί δεν είμαι ύλη. Είμαι το αποτέλεσμα ικανών και αναγκαίων υλικών προϋποθέσεων. Επομένως είμαι μια κατάσταση.

Ως κατάσταση βρίσκομαι εκεί που οι γονείς ανοίγουν και την πόρτα το πρωί και έχουν μια δουλειά για να πάνε. Εκεί που οι γέροντες ανταμείβονται για τους κόπους μιας ζωής. Εκεί που τρέχουν και φωνάζουν χαρούμενα και χορτασμένα παιδιά. Αυτές είναι ο υλικές προϋποθέσεις της υποτιθέμενης υπάρξής μου.

Μεσόγειος: «Υγρός» τάφος για 2.262 ανθρώπινες ψυχές το 2018…

 
Συνολικά 2.262 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν την Μεσόγειο το 2018, ενώ 113.482 πρόσφυγες και μετανάστες έφτασαν στην Ευρώπη δια θαλάσσης, κυρίως μέσω της Ισπανίας, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR).

Οι 2.262 ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν στον «υγρό» τάφο της Μεσογείου το 2018, έρχονται να προστεθούν στη μακάβρια λίστα των 3.139 ανθρώπων που βρέθηκαν νεκροί ή θεωρούνται «αγνοούμενοι» το 2017.

Η Ισπανία ήταν και το 2018 η πρώτη πύλη εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη, με 55.756 αφίξεις από τη θάλασσα (έναντι 22.103 το 2017).

Η Ιταλία, όπου η κυβέρνηση με την ακροδεξιά, αντιμεταναστευτική ρητορική έκλεισε τις πύλες στα πλοία ανθρωπιστικών οργανώσεων το καλοκαίρι, κατέγραψε 23.371 αφίξεις πέρυσι, σημειώνοντας πάρα πολύ μεγάλη μείωση σε σχέση με το 2017, όταν είχε 119.369 αφίξεις, και η Ελλάδα 32.497.

«Επαρήλθεν…… και ο χρόνος: Μία ιστορία χρόνου»...

 

α. «Νόημα ή μέτρον τον χρόνον, ουχ υπόστασιν» (Ο χρόνος είναι επινόηση ή τρόπος μέτρησης και δεν υπάρχει κανονικά. Αντιφών ο Ραμνούσιος, Αρχαίος Αθηναίος πολιτικός).

β. «Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μία ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες» (Αϊνστάιν).

Καλοκαίρι και διακοπές σε ένα από τα πολλά ελληνικά νησιά. Μία παρέα ηλικιωμένων συζητά για τα περασμένα και σχεδιάζει τις καθημερινές συναντήσεις στην παραλία. Ήταν όλοι γνωστοί και κάθε χρόνο - μία παλιά συνήθεια - είχαν υποσχεθεί να βρίσκονται όλοι εκεί: Στο ίδιο νησί (τόπος καταγωγής), στην ίδια παραλία. Κανείς δεν έλειπε. Άφηναν τις έγνοιες στην Αθήνα (τόπος μόνιμης διαμονής) και προσπαθούσαν μέσα από την παρέα και τις ατελείωτες συζητήσεις να απαλλαγούν από το βάρος του χρόνου, που εμφανώς πια άρχισε να αφήνει το στίγμα του.
Στη φετινή, όμως, συνάντηση έλειπε ο πέμπτος της παρέας. Κάποιος από τους υπόλοιπους σχολίασε αυτήν την απουσία λέγοντας: «Επαρήλθεν, βέβαια, και ο καιρός – χρόνος». Το σχόλιό του εμπεριείχε και μία λαϊκή θυμοσοφία για την ιδιότητα του χρόνου να φθείρει και να δαμάζει εξουσιαστικά τον άνθρωπο. Το γραμματικό λάθος (παρήλθε….) δεν υποβάθμισε και το περιεχόμενο της «γνωμάτευσής» του.