Η δεκαετία του ’30 στο Ντιτρόιτ είναι περισσότερο γνωστή για τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στις αυτοκινητοβιομηχανίες. Στην πραγματικότητα όμως, οργανώθηκαν πολλές ακόμη απεργίες, σε πολλές...
Η δεκαετία του ’30 στο Ντιτρόιτ είναι περισσότερο γνωστή για τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στις αυτοκινητοβιομηχανίες. Στην πραγματικότητα όμως, οργανώθηκαν πολλές ακόμη απεργίες, σε πολλές από τις οποίες βρίσκονταν μπροστά γυναίκες. Σε αυτές ανήκει και η μεγάλη απεργία μεταναστριών εργατριών στα εργοστάσια πούρων, η οποία διήρκησε περισσότερο από δύο μήνες.
Το 1937, έξι εργοστάσια πούρων απλώνονταν σε μια έκταση τεσσάρων τετραγωνικών μιλίων, με σύνορα στο Μιλγουόκι, στο Γκράντι, στο Σαιντ Άουμπιν και στη Λεωφόρο Γουόρεν. Σε αυτές τις μονάδες εργάζονταν 4.000 γυναίκες, οι περισσότερες από τις οποίες μιλούσαν πολωνικά.
Πετσοκομμένοι μισθοί και σεξουαλική παρενόχληση
Οι μισθοί τους, οι οποίοι είχαν περικοπεί κατά 35 με 50% μετά τη μεγάλη παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929, ήταν από τους χαμηλότερους σε όλο το Ντιτρόιτ. Την ίδια ώρα, ήταν υποχρεωμένες να υφίστανται τις καθημερινές επιπτώσεις από την τοξική σκόνη του καπνού που βρισκόταν πάντα στον αέρα, καθώς δεν υπήρχε επαρκής εξαερισμός. Οι περισσότερες τουαλέτες ήταν πολύ παλιές και οι ελάχιστες καινούργιες ήταν πάντα βρόμικες. Συχνά τις έβρισκαν και σπασμένες. Οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου δεν παρείχαν ούτε καν σαπούνι ή ζεστό νερό. Ενώ ήταν καθημερινό φαινόμενο η σεξουαλική παρενόχληση από τους προϊστάμενους.