Τι τα ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας κι ανακατεύτηκε με τη διακυβέρνηση; Πιο ωραία ήταν στην αντιπολίτευση. Ελεγε ό,τι ήθελε, έκανε κριτική, γινόταν συμπαθής σε όλους, έκανε συνελεύσεις με τα συντρόφια, ομφαλοσκοπούσε, σχεδίαζε επί χάρτου. Μήπως θέλει να το ξαναζήσει; Μήπως κατά βάθος πάσχει από το Σύνδρομο του Δεκαπενταμελούς και πνίγεται μέσα στο Μαξίμου;
Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει το κόμμα του να διαλύεται. Κορυφαία, προβεβλημένα στελέχη κατεβαίνουν με δικό τους κόμμα. Βουλευτές και υπουργοί διστάζουν να θέσουν υποψηφιότητα παρά την ευκολία που παρέχει η λίστα στις επόμενες εκλογές. Η μισή Κεντρική Επιτροπή έχει πάρει θέση εναντίον του λόγω της συμφωνίας με τους εταίρους. Οι ειδήσεις για αποχωρήσεις είναι τόσες ώστε να μην αποτελούν πλέον είδηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη.
Ο πρωθυπουργός γίνεται μέρα με τη μέρα ένας
αποσυνάγωγος μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Τον εγκαταλείπουν οι άνθρωποι που συνέβαλαν στην επιτυχία του, στην ανάδειξή του. Δεν υπήρξε πολιτικά συνεπής, δεν τήρησε το πρόγραμμά του, δεν αντιστάθηκε όσο είχε υποσχεθεί. Ο Τσίπρας επέλεξε να τοποθετήσει το όνομά του ανάμεσα σε εκείνα του Παπανδρέου, του Παπαδήμου, του Σαμαρά, του Βενιζέλου. Υιοθέτησε τη ρητορική των αντιπάλων του, υπηρέτησε το σύστημα που επέκρινε όλη του τη ζωή. Υπάρχει άραγε λόγος για να ψηφιστεί ξανά ευκαιριακά;
Οι δραχμιστές ψηφοφόροι δεν έχουν κανένα λόγο να τον στηρίξουν. Μπορούν να ακολουθήσουν τη σύμπραξη Λαφαζάνη, μπορούν να στραφούν στην ξεκάθαρη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορούν να στηρίξουν την Κωνσταντοπούλου σε τυχόν πρωτοβουλία της.