Το προφητικό κείμενο του Ανδρέα Παπαπανδρέου για την Γερμανία που θα δίχαζε την Ευρώπη σε Βορά και Νότο

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει επικριθεί ποικιλοτρόπως από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τον έχουν αποκαλέσει δημαγωγό, λαϊκιστή, λαοπλάνο, καιροσκόπο και πολλά άλλα…

Ελάχιστοι ωστόσο μπορούν να αμφισβητήσουν ότι ήταν χαρισματικός ηγέτης, μια εμβληματική προσωπικότητα και ένας διορατικός πολιτικός.

Πρωτοπόρος στη σκέψη και στις πολιτικές του επιλογές, άφησε πίσω του σπουδαία παρακαταθήκη προς μελέτη και αξιοποίηση τόσο για τους υποστηρικτές του όσο και για τους αμφισβητίες του.

Βασικό προτέρημα ήταν ότι έβλεπε μπροστά από την εποχή του. Είχε το αισθητήριο να «διαβάζει» τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στο ελληνικό και διεθνές γίγνεσθαι, ανοίγοντας δρόμους και χαράζοντας μακροπρόθεσμα σχέδια για τη χώρα και τους πολίτες.

Είχε μυαλό στρατηγού και βούληση πολεμιστή, υποστηρίζουν όσοι τον έζησαν από κοντά, αρετές τις οποίες συνήθως συνδύαζε με αρμονία, επιτυγχάνοντας σημαντικά αποτελέσματα για το λαό και τον τόπο.

Προφανώς, δεν δικαιώθηκε σε όλα και -εφόσον άσκησε εξουσία ως πρωθυπουργός για αρκετά χρόνια- μπορεί κανείς να του καταλογίσει μερίδιο ευθύνης για τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν μέχρι τις μέρες μας.

Να πεθάνει στη φυλακή;

Θανάσης Καρτερός

Ξέρω ότι πολλοί δεν ενδιαφέρονται, ενώ άλλοι έχουν την άποψη «να πεθάνει στη φυλακή». Για τον Άκη Τσοχατζόπουλο ο λόγος, που η επιστολή ενός μπλόγκερ στην Αυγή και σε μένα προσωπικά, θυμίζει την περιπέτειά του. Διότι ο Τσοχατζόπουλος σαπίζει - κυριολεκτικά - στη φυλακή, και κανένας δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται.

Ούτε οι παλιοί του φίλοι και σύντροφοι, από τους οποίους ένας δεν βρέθηκε να του συμπαρασταθεί ανθρώπινα. Ενώ η Δικαιοσύνη, παρά το γεγονός ότι και τυπικά πληροί τις προϋποθέσεις, απορρίπτει τη μια μετά την άλλη τις αιτήσεις αποφυλάκισης για λόγους υγείας.

Δεν πιστεύω ότι κάθε φορά πρέπει να ξαναδικάζουμε κάποιον ο οποίος έχει ήδη καταδικαστεί, και βρίσκεται για χρόνια στη φυλακή. Ο φυλακισμένος είναι φυλακισμένος. Είτε πρόκειται για καταχραστή του δημόσιου χρήματος, όπως ο Τσοχατζόπουλος, είτε για εραστή της τρομοκρατίας, όπως ο Ξηρός, είτε για οτιδήποτε άλλο.

Εφόσον έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, και υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του, η Δημοκρατία οφείλει να εξαντλεί την επιείκειά της. Έστω κι αν το αγριεμένο πλήθος απαιτεί να σαπίσει στη φυλακή ο τρομοκράτης, ο κλέφτης, ο πήξε και ο δείξε. 

Μετά λόγου γνώσεως και εν γνώσει των συνεπειών της άποψής μου, πιστεύω ότι αυτό που γίνεται με τον Τσοχατζόπουλο δεν είναι προς τιμή ούτε της Δικαιοσύνης, ούτε της Δημοκρατίας, ούτε κανενός από μας. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι προπαγανδιστικά χρησιμοποιήθηκε σαν αποδιοπομπαίος τράγος του πολιτικού συστήματος, που οδήγησε την Ελλάδα στο σημερινό δράμα, η πραγματικότητα επιμένει πεισματικά: Είναι 76 χρόνων και σε πολύ κακή κατάσταση. Και δεν είναι πια ούτε κατά διάνοια επικίνδυνος για οτιδήποτε άλλο, εκτός από το ΕΣΥ, που θα επιβαρύνει με τη νοσηλεία του.

Γιατί λοιπόν μένει φυλακή ακόμα; Είναι αυτό δίκαιη τιμωρία; Ή εκδίκηση; Είναι υποταγή στη νομιμότητα, ή στον δικαιολογημένα αγανακτισμένο από τα «κατορθώματα» του κόμματός του και του ίδιου, κόσμο; Στηρίζει μια τέτοια επιμονή τα δημοκρατικά και ανθρώπινα χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας; Ή επιτρέπει σε μια λογική αντιποίνων και εκδίκησης να εμφανίζεται ως νόμιμη και ηθική επιταγή; Ο καθείς και τις απαντήσεις του, προφανώς.