Έβρος και Ειδομένη: Να ανοίξουν τα σύνορα, να πέσουν οι φράχτες

Θανάσης Κούρκουλας

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, 1.500-2.000 πρόσφυγες από τον καταυλισμό της Ειδομένης κατάφεραν να διασχίσουν τα βόρεια σύνορα και βρίσκονται στο έδαφος της γειτονικής χώρας. Περπάτησαν 5 χιλιόμετρα, μεταφέροντας στους ώμους τους μικρά παιδιά, υπερήλικες και ανάπηρους, πέρασαν ποτάμια και χείμαρρους και απέδειξαν πως η δύναμη της ζωής και της ελπίδας είναι όπλα ισχυρότερα από τους φράχτες, τους στρατούς, και τα συνοριοφυλάκια.

Η αστυ­νο­μι­κή διεύ­θυν­ση των Σκο­πί­ων δια­μή­νυ­σε πως συ­νε­λή­φθη­σαν και θα ακο­λου­θη­θεί δια­δι­κα­σία ταυ­το­ποί­η­σης και επα­να­προ­ώ­θη­σής τους στην Ελ­λά­δα, ενώ συ­νέ­λα­βαν και 30 αλ­λη­λέγ­γυους, φω­το­ρε­πόρ­τερ και δη­μο­σιο­γρά­φους, που ακο­λού­θη­σαν τους πρό­σφυ­γες στην πο­ρεία.

Η επα­να­προ­ώ­θη­ση θα γίνει προς απο­τρο­πή των υπό­λοι­πων αν­θρώ­πων που βρί­σκο­νται στην Ει­δο­μέ­νη και σε όλη την Ελ­λά­δα, ελ­πί­ζο­ντας να πε­ρά­σουν τα σύ­νο­ρα. Δεν πρό­κει­ται για αυ­τό­μα­τη δια­δι­κα­σία. Απαι­τεί ταυ­το­ποί­η­ση που γί­νε­ται με βρα­δείς ρυθ­μούς, συ­νερ­γα­σία με πρε­σβεί­ες χωρών προ­έ­λευ­σης των προ­σφύ­γων και των με­τα­να­στών, εγκα­τα­στά­σεις κρά­τη­σης των αν­θρώ­πων προς απέ­λα­ση, κι­νη­το­ποί­η­ση του στρα­τού και της αστυ­νο­μί­ας. Επι­πρό­σθε­τα απαι­τεί­ται η συ­νερ­γα­σία των ελ­λη­νι­κών αρχών, που κα­λού­νται να απο­δε­χθούν την εί­σο­δο των αν­θρώ­πων αυτών πίσω στο ελ­λη­νι­κό έδα­φός.

Οι ελ­λη­νι­κές αρχές, όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο, δεν πα­ρέ­κλι­ναν από την ει­κό­να του «καλού μα­θη­τή» στις ρα­τσι­στι­κές πο­λι­τι­κές των ευ­ρω­παί­ων εταί­ρων. Έσπευ­σαν να δια­ψεύ­σουν πως συ­νέ­βαλ­λαν με οποιον­δή­πο­τε τρόπο στην ενέρ­γεια αυτή των προ­σφύ­γων, μά­λι­στα ισχυ­ρί­στη­καν πως ελ­λη­νι­κή αστυ­νο­μι­κή δύ­να­μη επι­χεί­ρη­σε να ανα­κό­ψει την πο­ρεία τους, αλλά δεν τα κα­τά­φε­ρε και έρι­ξαν το ανά­θε­μα σε «επι­τή­δειους» που υπέ­δει­ξαν την εναλ­λα­κτι­κή δια­δρο­μή στους πρό­σφυ­γες.

Η Δυστυχία θρέφει το εγώ σου !!!

Η Δυστυχία έχει:

Πολλά πράγματα να σου δώσει, 

που δεν μπορεί να σου τα δώσει η ευτυχία. 

Η ευτυχία σου παίρνει πολλά πράγματα.

Η ευτυχία παίρνει όλα όσα είχες ποτέ, όλα όσα ήσουν ποτέ. 

Η ευτυχία σε καταστρέφει! 

Η δυστυχία θρέφει το εγώ σου και η ευτυχία είναι βασικά μια κατάσταση χωρίς εγώ. 

Αυτό είναι το πρόβλημα, το επίκεντρο του προβλήματος. 

Γι’ αυτό οι άνθρωποι το βρίσκουν δύσκολο να είναι ευτυχισμένοι. 

Γι’ αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν αποφασίσει να ζουν μίζερα και δυστυχισμένα. 

Αυτό σου δίνει ένα πάρα πολύ αποκρυσταλλωμένο εγώ.

Όταν είσαι δυστυχισμένος, υπάρχεις.

Όταν είσαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχεις. Μέσα στη δυστυχία αποκρυσταλλώνεσαι, μέσα στην ευτυχία σκορπίζεσαι.

Αν αυτό γίνει κατανοητό, τότε τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα. 

Η βαθιά ύπαρξη της ιδεολογίας και η αλληλεγγύη

Ηλίας Ιωακείμογλου | 

Ένα σχόλιο του Ηλία Ιωακείμογλου στα Κοινωνικά Δίκτυα

Βρέ­θη­καν φίλοι, και γράμ­μα­τα γνω­ρί­ζο­ντες, να πουν ότι η "αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση" συμ­βάλ­λει στο φαι­νό­με­νο της μα­ζι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης που δεί­χνει ο μισός πλη­θυ­σμός της χώρας στους πρό­σφυ­γες (και ότι "αν ήταν ο Δέν­διας", θα ήταν αλ­λιώς).

Σκίζω τα βι­βλία του Γκράμ­σι, του Αλ­του­σέρ και του Φουκώ μαζί. Εάν πά­ρου­με στα σο­βα­ρά αυ­τούς τους τρεις τύ­πους, η αλ­λη­λεγ­γύη που εκ­φρά­στη­κε από τον μισό πλη­θυ­σμό της χώρας προς τους πρό­σφυ­γες είναι η εκ­δή­λω­ση μιας αυ­θόρ­μη­της αρι­στε­ρής / σο­σια­λι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας θαμ­μέ­νης εκεί που δεν φτά­νει το φως, κάτω από παχιά στρώ­μα­τα της κυ­ρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας του ατο­μι­σμού, της ιδιο­τέ­λειας, του κέρ­δους και της απλη­στί­ας, του νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νου ιδιω­τι­κού συμ­φέ­ρο­ντος, του ατο­μι­κού, της οι­κο­γέ­νειας, της πα­τρί­δας και της θρη­σκεί­ας. Η ιδε­ο­λο­γία δεν είναι κά­ποιες ιδέες που κο­λυ­μπά­νε μέσα στο μυαλό όπως τα ψάρια στο ενυ­δρείο, που μπο­ρείς να τα τρα­βή­ξεις έξω με την απόχη. Η ιδε­ο­λο­γία έχει ρίζες που φτά­νουν μέχρι με τα σπλά­χνα, στον κόσμο των συ­ναι­σθη­μά­των, της αυ­θορ­μη­σί­ας, των "αυ­τό­μα­των πι­λό­των" που κα­θο­ρί­ζουν τη κα­θη­με­ρι­νή μας συ­μπε­ρι­φο­ρά, αγ­γί­ζει μέχρι και στην ρίζα της επι­θυ­μί­ας μας. Η ιδε­ο­λο­γία δεν είναι ένα ύφα­σμα που μας πε­ρι­βάλ­λει εξω­τε­ρι­κά, είναι ένα ύφα­σμα μέσα στο οποίο υφαί­νο­νται, έχουν ήδη υφαν­θεί, οι ζωές μας. Διευ­θύ­νει τις ζωές μας ατο­μι­κά, μας λέει "πώς να περ­πα­τά­με μόνοι μας" χωρίς οδη­γί­ες από κά­ποιον αρ­χη­γό ή υπο­κι­νη­τή, δεν υπάρ­χει μόνο με τη μορφή των ιδεών διότι από ιδε­ο­λο­γία γί­νε­ται "πρα­κτι­κή ιδε­ο­λο­γία", γί­νε­ται πρα­κτι­κή, γί­νε­ται αυτό που κά­νου­με υπό την κα­θο­δή­γη­σή της νο­μί­ζο­ντας ότι "περ­πα­τά­με μόνοι μας", απο­κτά­ει υλική ύπαρ­ξη και γί­νε­ται έτσι υλική δύ­να­μη. Και δεν στα­μα­τά­ει στο άτομο, είναι επί­σης ο αό­ρα­τος διευ­θυ­ντής ορ­χή­στρας της συ­μπε­ρι­φο­ράς μι­κρών ή με­γά­λων αν­θρώ­πι­νων συ­νό­λων.

Η ιδε­ο­λο­γία δεν είναι κάτι επι­φα­νεια­κό, λοι­πόν, κα­τοι­κο­ε­δρεύ­ει στα σώ­μα­τά μας και στις σχέ­σεις μας με τον κόσμο, όχι ως ξένο σώμα, αλλά ως συν­δε­τι­κός ιστός. Είναι χί­λιες φορές πιο δυ­να­τή από τις εντυ­πώ­σεις που μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει η μια ή η άλλη κυ­βέρ­νη­ση. Οι άν­θρω­ποι πε­θαί­νουν στον πα­τριω­τι­κό πό­λε­μο, στην εξέ­γερ­ση ή στην επα­νά­στα­ση επει­δή έχουν την μία ή την άλλη ιδε­ο­λο­γία.