Ποινές-χάδια και γρήγορα «βολέματα», στην Ελλάδα ή την Τζέντα... * Οι χουντικοί βασανιστές δεν τιμωρήθηκαν στα δικαστήρια. Όμως εξευτελίστηκαν, οι ίδιοι και το καθεστώς που υπηρέτησαν. Κι ήταν ανεκτίμητη, γι' αυτό, η συμβολή της καρδιάς, του νου, του ήθους και της πένας του Περικλή
Του Διονύση Ελευθεράτου
Ας διάλεγε... Εάν παρέμενε άκαμπτος, θα γευόταν και «επιστημονικές» ανακρίσεις. Δίμηνες, το πολύ. Παραπάνω δεν θα άντεχε το σώμα του, άρα ούτε η ξεροκεφαλιά του. Πληρώνοντας την αρχική απροθυμία του να συνεργαστεί, θα καταδικαζόταν σε ισόβια. Θα αποφυλακιζόταν σε 20 χρόνια, ξεχασμένος, «κουβαλώντας» τις συνήθεις ασθένειες των παλιών κομμουνιστών: σπονδυλαθρίτιδα, στομάχι, φυματίωση. Δεν θα έβρισκε δουλειά. Οι παλιοί του φίλοι, ευκατάστατοι πια, θα απέφευγαν ακόμη και να του μιλήσουν. Για να μη μπλέξουν...
Με τέτοια λόγια, ήρεμα και «φιλικά», προειδοποιούσε τον Περικλή Κοροβέση ο Βασίλης Λάμπρου, σε ένα διάλειμμα του «πρώτου γύρου» των βασανιστηρίων. Ο Λάμπρου ήταν επί Χούντας διοικητής Γενικής Ασφαλείας. Το «αφεντικό» στο ελληνικό «Νταχάου», όπως οι ίδιοι οι βασανιστές αποκαλούσαν το «βασίλειο» της οδού Μπουμπουλίνας, με αυταρέσκεια σαδιστική και δηλωτική των ινδαλμάτων τους. Ευτυχώς, η μετέπειτα ζωή του Π. Κοροβέση δεν ήταν αυτή την οποία ο Λάμπρου «πρόβλεψε». Εάν όμως υποθέτει κάποιος ότι στη δική του κατοπινή ζωή ο διοικητής του «Νταχάου» πλήρωσε τίμημα -στοιχειωδώς δίκαιο- για τα εγκλήματά του, μάλλον αγνοεί τις σχετικές δικαστικές αποφάσεις του 1975 και 1976, που εξόργισαν τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας.