Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Αλωση: «Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα»

Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν… συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου.

Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.

«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».

Την Τετάρτη δικάζεται ο Πέτρος που δεν κοίταξε την πάρτη του

Χρήστος Κάτσικας

Ο Πέτρος Καπετανόπουλος, που δικάζεται την Τετάρτη 1 Ιουνίου, είναι ένας άνθρωπος που σε μια κρίσιμη στιγμή δεν υποκλίθηκε στη λογική του «τι με νοιάζει εμένα;».

Το βράδυ του Σαββάτου της 21ης Ιουλίου στην περιοχή του Κολωνού, ακούγοντας φασαρία στο πάρκο απέναντι από το σπίτι του, κατέβηκε να δει τι συμβαίνει. Ένας άνθρωπος ήταν ριγμένος στο οδόστρωμα με χειροπέδες και αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ ασκούσαν υπερβολική και αδικαιολόγητη βία εναντίον του, πατώντας τον στην κοιλιά. Όταν ο Καπετανόπουλος ζήτησε εξηγήσεις από τους αστυνομικούς για την απαράδεχτη συμπεριφορά τους, οι ίδιοι τον συνέλαβαν και εν συνεχεία τού ασκήθηκε από την Εισαγγελία δίωξη.

Διαμαρτυρήθηκε για τον βασανισμό και τον εξευτελισμό του μετανάστη με τη λογική ερώτηση: «γιατί τον πατάς αφού τον έχεις ήδη συλλάβει;». «Αυτό που είδες δεν είναι τίποτα, αυτή είναι κλωτσιά», ήταν η απάντηση που εισέπραξε, με ένστολο να ξανακλωτσά επιδεικτικά στην κοιλιά τον συλληφθέντα, μέχρι που εκείνος σφάδαξε από τον πόνο.

Ο Πέτρος Καπετανόπουλος έκανε το αυτονόητο για κάποιον που θέλει να λέγεται άνθρωπος. Δεν σιώπησε μπροστά στην αστυνομική και ρατσιστική βία, δε φοβήθηκε να ζητήσει το λόγο από τους ένστολους βασανιστές ενός ανθρώπου που είχε ήδη συλληφθεί και ομολογήσει την κλοπή μιας τσάντας.

Την πράξη του αυτή την πλήρωσε. Συλλαμβάνεται και του προσάπτονται πλημμεληματικές κατηγορίες: «αντίσταση κατά της αρχής», «προσπάθεια ελευθέρωσης κρατουμένου» και «ψευδή ανωμοτί κατάθεση».

Νησί Μπαστόι: Αυτή είναι η «καλύτερη φυλακή του κόσμου»

Το νησί Bastoy στη Νορβηγία είναι μία φυλακή. Από την οποία ωστόσο, ουδείς θέλει να αποδράσει.

Την έχουν αποκαλέσει την «καλύτερη φυλακή του κόσμου». Τα δωμάτια είναι ευχάριστα, οι κρατούμενοι μπορούν να περιπλανηθούν όπου τους αρέσει στο νησί, να κάνουν σκι, να κολυμπήσουν και να ψαρέψουν.

Ωστόσο, το σημείο αιχμής δεν είναι ότι το Μπαστόι αντιμετωπίζει τους κρατούμενους ως ανθρώπινα όντα, αλλά ότι τους αντιμετωπίζει ως ενήλικες.

Οι φυλακές σε άλλα μέρη του κόσμου απαγορεύουν οποιοδήποτε μέταλλο θα μπορούσε να μετατραπεί σε όπλο. Οι κρατούμενοι στο Bastoy όμως, κυκλοφορούν ανάμεσα σε σφυριά και αλυσοπρίονα. Κόβουν δέντρα για να φτιάξουν έπιπλα, καλλιεργούν λαχανικά και εκτρέφουν ζώα.

Το Μπαστόι δεν είναι η πρώτη φυλακή στην οποία εκτίουν ποινή. Πρέπει πρώτα να περάσουν κάποιο χρονικό διάστημα σε μια συμβατική φυλακή και στη συνέχεια, να ζητήσουν τη μεταφοράς τους, έχοντας πείσει τις αρχές ότι επιθυμούν να αλλάξουν. Σε μια κανονική φυλακή, οι κρατούμενοι τρώνε με κουτάλι.

«Παίρνουν μόνο τρεις ή τέσσερις αποφάσεις την ημέρα, όπως πότε θα πάνε στην τουαλέτα». Στο Bastoy παίρνουν σχεδόν όσες αποφάσεις θα έπαιρναν αν ήταν ελεύθεροι.