Σαν σήμερα το 1919 ξεσπάει η εξέγερση των Σπαρτακιστών

Σαν σήμερα, στις 5 Γενάρη του 1919 ξεκίνησε στη Γερμανία η εξέγερση της Ένωσης των Σπαρτακιστών ή αλλιώς εξέγερση του Ιανουαρίου. Πρωταγωνιστικό ρόλο στον λαϊκό ξεσηκωμό είχε το προλεταριάτο του Βερολίνου, υπό την καθοδήγηση των «Σπαρτακιστών».

(Η Ένωση Σπάρτακος -γερμ., Spartakusbund, Σπάρτακουσμπουντ-, γνωστή και ως Σπαρτακιστική Ομοσπονδία, ή απλά Σπαρτακιστές ήταν ένα αριστερό Μαρξιστικό επαναστατικό κίνημα που δημιουργήθηκε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Το κίνημα ονομάστηκε έτσι από τον Σπάρτακο, ηγέτη της μεγαλύτερης εξέγερσης δούλων της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ιδρύθηκε από τον Καρλ Λίμπκνεχτ, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, την Κλάρα Ζέτκιν, και άλλους».

Οι «Σπαρτακιστές» είχαν αποκτήσει μεγάλη επιρροή στην εργατική τάξη των γερμανικών μεγαλουπόλεων (Βερολίνο, Στουτγκάρδη, Αμβούργο κ.ά.) με την αντίθεση τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υποστηρίζοντας παράλληλα την ταξική πάλη και την επαναστατική δράση των μαζών.

Η «εξέγερση των Σπαρτακιστών» δεν ξεκίνησε ως εξέγερση. Ξεκίνησε ως μια καλά υπολογισμένη πρόκληση της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης στην εργατική τάξη και στην επαναστατική Αριστερά του Βερολίνου.

Η κυβέρνηση είχε προκύψει από την επανάσταση των στρατιωτών και εργατών στις αρχές του Νοέμβρη, που κατέληξε στην ανατροπή του Κάιζερ και στον τερματισμό του πολεμικού σφαγείου. Σε εκατοντάδες σημεία σε όλη τη Γερμανία, οι εργάτες και οι φαντάροι συγκροτούσαν συμβούλια, όπως τα σοβιέτ στη Ρωσία ενάμιση χρόνο πριν.

Τα κόμματα που κυριαρχούσαν σε αυτό το κίνημα ήταν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD) και το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (USPD). Οι Ανεξάρτητοι είχαν διαγραφεί το 1917 από το SPD λόγω της εντεινόμενης αντίθεσής τους στη στήριξη που έδινε η κομματική ηγεσία στην κυβέρνηση και στον πόλεμο.

Οι άνθρωποι που αφαιρούν πέη από τα social media

Άρης Χατζηστεφάνου

Στρατιές δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων σε χώρες του Τρίτου Κόσμου αφαιρούν καθημερινά άσεμνες ή αποκρουστικές εικόνες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η δουλειά τους είναι άλλοτε απάνθρωπη και άλλοτε… επικίνδυνα πολιτική.

Στο Μπακόρ, μια πόλη μόλις 20 χιλιόμετρα από τη Μανίλα στις Φιλιππίνες, δεκάδες εργάτες μπαίνουν κάθε πρωί σε ένα από τα πιο περίεργα γραφεία του πλανήτη. Πάνω σε πάγκους υπάρχουν μεγάλες οθόνες υπολογιστών στις οποίες εμφανίζονται οι πιο αποκρουστικές φωτογραφίες και βίντεο που μπορεί να σκεφτεί κανείς: από «αθώες» εικόνες με πέη (dick pics) μέχρι σκηνές βιασμού ανηλίκων ή αποκεφαλισμούς θυμάτων του ISIS. Κάθε εργάτης έχει στη διάθεσή του μερικά δευτερόλεπτα για να αποφασίσει αν η κάθε εικόνα μπορεί να εμφανιστεί σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή πρέπει να διαγραφεί – ενδεχομένως μαζί με τον χρήστη που θέλησε να τις ποστάρει στον λογαριασμό του.

Στα πολυτελή γραφεία αμερικανικών κολοσσών, όπως η Facebook και η Twitter, η συγκεκριμένη εργασία παρουσιάζεται με τον βαρύγδουπο τίτλο «content moderation». Η πραγματικότητα, όμως, που είδε στις Φιλιππίνες ο δημοσιογράφος του περιοδικού Wired, Αντριαν Τσεν, έμοιαζε βγαλμένη από την κόλαση του Δάντη. Ενα νέο προλεταριάτο της ψηφιακής εποχής λειτουργεί σαν ανθρώπινο σφουγγάρι απορροφώντας όλη τη βρομιά που ο υπόλοιπος πλανήτης δεν θέλει ή δεν αντέχει να δει.

Τουλάχιστον 100.000 άνθρωποι υπολογίζεται ότι απασχολούνται σε εταιρείες υπεργολάβων στον συγκεκριμένο τομέα – δηλαδή διπλάσιος αριθμός από τους εργαζόμενους της Google και 14 φορές περισσότεροι από όσους εργάζονται στη Facebook. Οι ιστορίες που έχουν να διηγηθούν ξεπερνούν την πιο διεστραμμένη φαντασία και συνήθως λειτουργούν σαν οδοστρωτήρας για την ψυχική τους υγεία.

Ευλογία, ευλογιά, ανεμοβλογιά και ανεμογκάστρι

Tου Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ

Πολλές φορές ξορκίζουμε -ή νομίζουμε πως ξορκίζουμε- κάποιο κακό δίνοντάς του ένα όνομα που θυμίζει το αντίθετό του: κάτι καλό και επιθυμητό. Έτσι π.χ. τη βαριά αρρώστια που προκαλεί άσχημα εξανθήματα στο πρόσωπο όπου και αφήνει μόνιμα σημάδια, αν δεν οδηγεί και στο θάνατο, την ονοματίσαμε ευλογιά και όχι κατάρα όπως θα ήταν σωστότερο.

Αυτή η πρακτική της αποτρόπαιης ονοματοδοσίας δεν συμβαίνει όμως μόνο με τις αρρώστιες. Συμβαίνει συχνά και με τις πράξεις που ξεκινούν από παράτυπες ή και παράνομες αποφάσεις οι οποίες υποσυνείδητα δημιουργούν ενοχικά σύνδρομα. Πολύ συχνά επίσης συναντάται στις πράξεις της εξουσίας (κάθε βαθμού και είδους) η οποία για να μετριάσει τη βαριά επίπτωση κάποιων έργων ή αποφάσεών της (στην περίπτωση που δεν τις αποκρύπτει τελείως) τις ντύνει με χαρακτηρισμούς παραπειστικούς και καθησυχαστικούς. Το ξεπούλημα π.χ. δημόσιας περιουσίας τo ονομάζει κατά κανόνα αξιοποίησή της, τη με χίλιους δυο τρόπους υποβάθμιση του περιβάλλοντος την ονομάζει άλλοτε προστασία, άλλοτε αναβάθμιση και άλλοτε ανάδειξή του κ.ο.κ.

Πρόσφατα, σε αγιασμό που έγινε για τα «θυρανοίξια» ενός χώρου …υγειονομικής (ουάου) ταφής επικίνδυνων (τοξικών) αποβλήτων στην Χαλκιδική [1], διαβάσαμε το εκπληκτικό, και άκρως καθησυχαστικό βεβαίως, ότι εγκαινιάστηκε με τον πρέποντα αγιασμό ένα έργο ‘’μεγάλης περιβαλλοντικής σημασίας’’ (sic) –ουδεμία αναφορά φυσικά στην ΧΥΤΕΑ ταυτότητά του. Το ενδεδειγμένο βέβαια στην περίπτωση αυτή θα ήταν αντί αγιασμού να γινόταν μια πλήρης και με όλους τους σχετικούς κανόνες τελετή εξορκισμού (του παραμονεύοντα στα θεμέλια του ΧΥΤΕΑ αυτού κακού).

Σε άλλη περίπτωση, κάποιος ιδιαίτερα ενθουσιώδης αρθρογράφος στην προσπάθειά του να παρουσιάσει τις επικείμενες έρευνες, και οσονούπω γεωτρήσεις, για υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο αλλά και στην Ήπειρο, ως περιβαλλοντικά εντελώς ακίνδυνες -αν όχι και ωφέλιμες- έγραψε την εξής φράση [2]:

«Η κινδυνολαγνεία για την αξιοποίηση των πιθανών αποθεμάτων υδρογονανθράκων συνεχίζεται. Μετά τα Ιόνια νησιά σειρά έχουν τα Ιωάννινα (Ωστόσο μία απορία πρέπει να εκφρασθεί ειδικά για τα Ιόνια νησιά. Από τι κινδυνεύουν πραγματικά τα Ιόνια νησιά και γενικότερα οι τουριστικές περιοχές;)». Προσέξτε στο παραπάνω τον ενστικτώδη ενδοιασμό του γράφοντος όταν εκφέρει τη ρητορική απορία του:«Από τι κινδυνεύουν…..». Φρόνιμα ποιώντας αμέσως μετά φροντίζει να αναφερθεί «ειδικά για τα Ιόνια νησιά» και τις «τουριστικές περιοχές», βγάζοντας από το κάδρο του ρητορικού του ερωτήματος ειδικότερα τα Ιωάννινα των χερσαίων ερευνών και γεωτρήσεων. Γιατί αντιλαμβάνεται βεβαίως ότι για την περίπτωση των Ιωαννίνων στο ρητορικό του ερώτημα χωρούν μία ή πολλές απαντήσεις που δεν στηρίζουν καθόλου την ιστορία που αφηγείται στο υπόλοιπο άρθρο του.