Η κατάρα των εθνικών μύθων του '21 μέχρι σήμερα

H επέτειος της 25η Μαρτίου που γιορτάζουμε με τυμπανοκρουσίες είναι η πλέον χαρακτηριστική υπενθύμιση των εθνικών μύθων που καταδιώκουν τον ελληνισμό για δύο αιώνες και τον αποκόπτουν από τις αξίες μια σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Γιάννης Σιδηρόπουλος

Η ελληνική επανάσταση, τέκνο της αναγεννητικής ορμής του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, πολεμήθηκε και αφορίστηκε από την Εκκλησία και τους προεστούς με κάθε μέσο, σε βαθμό εμφύλιας σύρραξης ενώ η ανεξαρτησία ήταν προϊόν επιμονής της Ευρώπης, την οποία εξυπηρετούσε συν τοις άλλοις. Αντιθέτως, σύμφωνα με τη μεταγενέστερη εθνική κατασκευή όλα τα αντεπαναστατικά στοιχεία αποκαταστάθηκαν και επιβλήθηκαν ως πρωταγωνιστές της παλιγγενεσίας αυτοί που είχαν καταπνίξει κάθε προσπάθεια εθνικής, πολιτικής και κοινωνικής αυτοδιάθεσης ενώ στον πυρήνα του εθνικού μύθου βρέθηκε μια τεχνητή συνέχεια του αρχαίου ελληνισμού και της βυζαντινής χιλιετίας, παρότι αξιακά αντικρουόμενων. Η ίδια η ημερομηνία της επετείου μαρτυρά τους σκοπούς που εξυπηρέτησε ο αυθαίρετος ορισμός της.

Η όποια απόπειρα αστικού εκσυγχρονισμού είχε διακοπεί γρήγορα και άδοξα με τη δολοφονία του Καποδίστρια, η ακόλουθη γερμανική μοναρχία ανανέωσε το ρομαντικό εθνικισμό και μέσω της εθνοκεντρικής παιδείας και της ταύτισης με το κράτος, οι σκοταδιστικοί κύκλοι επιβίωσαν μέχρι σήμερα, καθιστώντας την Ελλάδα μοναδικό φαινόμενο κράτους με στοιχεία θεοκρατίας στη Δύση, όπου ο ορθός λόγος δεν είναι αυτονόητη κατάκτηση και η κοινωνία δεν έχει απελευθερωθεί από τις μεσαιωνικές προκαταλήψεις.

Ο Μαρξ πέθανε;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων…» (1).

Αυτά δεν τα έγραψε κάποιος… τυφλωμένος από την «ιδεοληψία» του μαρξισμού. Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ (και τον Λένιν) προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν. Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς.

Την τοποθέτηση του Ρόμπερτς (έγινε πριν από 7 χρόνια και ήταν η απάντηση του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης) την θυμηθήκαμε με αφορμή ότι σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Καρλ Μαρξ, στις 14 Μάρτη 1883.

Ο «παλιωμένος» Μαρξ ήταν αυτός που έγραφε:

«…κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο» (2)

Και πρόσθετε: