Το καταστατικό ιδρύσεως των ΗΠΑ σφραγισμένο με μπαρούτι, αίμα, αντριλίκι και σαρκασμό
Γράφει: Χρήστος Σκυλλάκος - Κινηματογράφος - 08/01/2016
«Είμαι απλά ένα ανθρώπινο ον με συνείδηση» είχε δηλώσει λίγους μήνες πριν παίρνοντας μέρος σε διαδήλωση στην Νέα Υόρκη ενάντια στην κρατική και αστυνομική βία. «Κι αν πιστεύετε ότι εδώ συντελείται ένα έγκλημα χωρίς τέλος, πρέπει να ξεσηκωθείτε. Βρίσκομαι εδώ για να πω ότι είμαι στην μεριά των δολοφονημένων». Πέρα από πασίγνωστος κινηματογραφιστής, με όλα τα δίκια του, ο Ταραντίνο είναι και κάτι άλλο. Ένα ον πολιτικό. Το έχουμε ήδη επίγνωση – μιας και τα έργα του λένε πολλά για τον δημιουργό τους – αλλά η κάθε ενέργεια κάποιου στηρίζει και την ολότητα της στάσης του.
Όπως και να έχει αυτή του η δήλωση έχει και συνέπειες. Δεν συγχωρείται. Περσόνες της κινηματογραφικής βιομηχανίας – και δεν θα ήταν άτοπο να πούμε εντεταλμένα – με αφορμή την νέα του ταινία μοιάζουν να ακονίζουν μαχαίρια. Δεν συγχωρούν, όχι απλά την δήλωση του αυτή, μα την ουσία της τέχνης του. Το περιεχόμενο της φιλμογραφίας του παράγει ιδεολογία μη συμβατή με την αμερικανική ηθική και, δυστυχώς γι’ αυτούς, επηρεάζει. Και ακόμη περισσότερο, επηρεάζει μαζικά. Διότι οι ταινίες του πατάνε με δυο ποδάρια. Και στην πλευρά του art house κινηματογράφου και στην πλευρά του εύπεπτου μαζικού θεάματος. Και αυτό είναι μείγμα που μπορεί και δημιουργεί προβλήματα. Έτσι, ως συνέχεια των δηλώσεων της επίσημης αστυνομίας, από αρκετούς πολιτικώς ορθούς κριτικούς κινηματογράφου ακούμε το εξής υποκριτικό. «Όχι άλλο βία! Το παράκανε! Την θεοποιεί». Μα ο Ταραντίνο συνεχίζει την πορεία του. Τους αντιμετωπίζει κατάφατσα. Δίχως υποχωρήσεις αισθητικές και ουσίας.