1η Μαΐου 1976 ׃ Θάνατος του Αλέξανδρου Παναγούλη σε “τροχαίο”

«Η πολιτική είναι ένα καθήκον, η ποίηση είναι μια ανάγκη. Είναι ένα ούρλιασμα, μια κραυγή που δεν μπορείς να πνίξεις. Το άγχος μιας στιγμής που δεν θέλεις να ξεχαστεί. Τότε ψάχνεις για χαρτί και μολύβι ζητώντας να ζωγραφίσεις με στίχους αυτή τη στιγμή». Α.Παναγούλης

Η ΜΠΟΓΙΑ

Ζωντάνεψα τους τοίχους

φωνή τους έδωσα

πιο φιλική να γίνουν συντροφιά

Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν

να μάθουνε που βρήκα τή μπογιά

Οι τοίχοι του κελιού

το μυστικό το κράτησαν

κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού

Όμως μπογιά δε βρήκαν

Γιατί στιγμή δέ σκέφτηκαν

στις φλέβες μου να ψάξουν.Το ΠΟΝΤΙΚΙ έγραψε: H ματωμένη Πρωτομαγιά του «ανίκητου»

Αυτή την Πρωτομαγιά συμπληρώνονται 30 χρόνια από τον ξαφνικό χαμό του ήρωα της δημοκρατίας Αλέκου Παναγούλη. Ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε για τον λαό, αλλά είχε μια περίεργη σχέση με τα πλήθη. Χωρίς να έχει πολιτική στήριξη πίσω του ξεκίνησε αντιδικτατορικό αγώνα μόνος του, στην πορεία τον πίστεψαν ελάχιστοι και ακόμα λιγότεροι τον βοήθησαν, στη μεταπολίτευση πολλοί τον θαύμασαν, αλλά ελάχιστοι τον ψήφισαν, και, ενώ με την κηδεία του κατάφερε να βγάλει εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους, σήμερα βρίσκεται στο ίδιο στάδιο που ήταν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας: τον έχουν όλοι ξεχάσει.