Το «κατασκεύασμα» Ζαχαρή και «η εμπλοκή ροζ περιεχομένου»

«Αντιδικαιική καρικατούρα» θα µπορούσε να χαρακτηριστεί το πόρισµα του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευάγγελου Ζαχαρή µε το οποίο παραγγέλθηκε η δίωξη της προϊσταµένης της Εισαγγελίας κατά της Διαφθοράς Ελένης Τουλουπάκη.

Αλµατα λογικής και παραλόγου, αντιφατικές προσεγγίσεις, πλήρης υιοθέτηση των ισχυρισµών που διατύπωσαν διωκόµενοι πρωταγωνιστές του σκανδάλου, χωρίς καµία αναφορά σε εξόφθαλµα αντιφατικούς ισχυρισµούς τους, ακόµη και αναληθή στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου παραβλέπει ή αγνοεί στοιχειώδεις πτυχές της υπόθεσης. Αυτά αποτελούν µερικά από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το «κατασκεύασµα» του Ευ. Ζαχαρή.

Πολλά είναι τα ερωτήµατα που ανακύπτουν από το πόρισµα Ζαχαρή, ειδικά αν το αντιπαραβάλει κανείς µε το πόρισµα Σοφουλάκη. Ενα από αυτά είναι αν τελικώς ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, που για αρκετό χρονικό διάστηµα φέρεται να απέχει από την έρευνα την οποία είχε αναλάβει από κοινού µε τον Λάµπρο Σοφουλάκη, αφέθηκε νηφάλιος να ολοκληρώσει το εισαγγελικό του έργο ή λειτουργούσε υπό καθεστώς πίεσης µε φόντο ένα µελανό σηµείο που φέρει από το µακρινό παρελθόν. Ενα σηµείο που τεχνηέντως ανασύρθηκε από το χρονοντούλαπο και έγινε δηµοσίευµα µεσούσης της εισαγγελικής έρευνας από φιλοσαµαρική εφηµερίδα.

Χτύπηµα κάτω από τη ζώνη από φιλοσαµαρικό Μέσο

Στις 11 Νοεµβρίου 2019 η ιστοσελίδα iapopsi.gr, που απηχεί τις σαµαρικές απόψεις, αναδηµοσιεύει ρεπορτάζ που είχε κυκλοφορήσει στην έντυπη έκδοση του ίδιου Μέσου µε τίτλο: «Υπόθεση Novartis: Τι τρέχει µε τον εισαγγελέα Ζαχαρή;». Το δηµοσίευµα του συντάκτη µε την κωδική ονοµασία Α.Α. περνά από κόσκινο, όπως έχει άλλωστε δικαίωµα και καθήκον, τους Ευ. Ζαχαρή και Λ. Σοφουλάκη καθώς και τον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου ∆ηµήτρη ∆ασούλα, δίνοντας όµως την εντύπωση ότι ειδικά για τον Ζαχαρή αποτελεί και ένα είδος προειδοποιητικού µηνύµατος.

Μάο Τσε – Τουνγκ: Η χρεοκοπία της ιδεαλιστικής αντίληψης της ιστορίας

Ο Άτσεσον, ο αντιπρόσωπος της αστικής τάξης των Ηνωμένων Πολιτειών, αξίζει την ευγνωμοσύνη των Κινέζων, όχι μονάχα επειδή ομολόγησε ρητά πως οι Ηνωμένες Πολιτείες έδιναν χρήματα και όπλα και πως Τσανγκ Κάι-σεκ προμήθευε τους άντρες για να πολεμήσουν για το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών και να σφαγιάσουν τον κινέζικο λαό, ομολογία που επιτρέπει στους κινέζους προοδευτικούς να πείσουν, με τις αποδείξεις στο χέρι, τα οπισθοδρομικά στοιχεία: τα βλέπετε! Ο ίδιος ο Άτσεσον ομολογεί ότι ο μεγάλος και αιματηρός πόλεμος των τελευταίων ετών, που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια Κινέζων, οργανώθηκε συστηματικά από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ο Άτσεσον αξίζει την ευγνωμοσύνη των κινέζων όχι μονάχα γιατί ανήγγειλε απροκάλυπτα την πρόθεση των Ηνωμένων Πολιτειών να στρατολογήσουν στην Κίνα «ατομικιστές δημοκράτες» για να οργανώσουν μια αμερικάνικη πέμπτη φάλαγγα και να ανατρέψουν τη λαϊκή κυβέρνηση που διευθύνεται από το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, και αυτό τάραξε τόσο τους Κινέζους, και ιδιαίτερα τους Κινέζους που έχουν τάσεις φιλελευθερισμού, ώστε αναλαμβάνουν ο ένας απέναντι στον άλλο την υποχρέωση να μην αφήσουν τους Αμερικανούς να τους εξαπατήσουν και να φυλάγονται παντού από τις ύπουλες ενέργειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο Άτσεσον αξίζει ακόμα την ευγνωμοσύνη των Κινέζων, επειδή είπε ένα σωρό παραλογισμούς για την σύγχρονη ιστορία της Κίνας. Γιατί, επειδή η αντίληψή τους της ιστορίας είναι ακριβώς σαν μιας μερίδας Κινέζων διανοούμενων, δηλαδή η ιδεαλιστική αστική αντίληψη της ιστορίας, με το να αντικρούσει κανείς τον Άτσεσον είναι σα να δίνει σε πολλούς Κινέζους την ευκαιρία να πλατύνουν τον ορίζοντά τους, ευκαιρία ιδιαίτερα ωφέλιμη για κείνους που έχουν την ίδια αντίληψη με τον Άτσεσον.

Ποια είναι, λοιπόν, τα παράλογα λόγια του Άτσεσον για την σύγχρονη ιστορία της Κίνας; Πρώτα-πρώτα, προσπαθεί να εξηγήσει, με βάση τις οικονομικές και ιδεολογικές συνθήκες της Κίνας, γιατί έγινε η Κινέζικη Επανάσταση. Στο θέμα αυτό, διηγείται πολλά πράγματα που είναι παραμύθια.

Ο Άτσεσον λέει παραδείγματος χάρη:

«Ο πληθυσμός της Κίνας διπλασιάστηκε τον 18ο και 19ο αιώνα, και έτσι ασκεί στη γη μια πίεση που αυτή δεν μπορεί να αντέξει. Το πρώτο πρόβλημα που αναγκάστηκε κάθε κυβέρνηση της Κίνας να αντιμετωπίσει, ήταν το πως να θρέψει αυτό τον πληθυσμό. Ως τα τώρα, καμιά κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να το λύσει. Το Κουόμινταγκ επιχείρησε να το λύσει εισάγοντας στους κώδικές του πολλούς νόμους για την αγροτική μεταρρύθμιση. Μερικοί από τους νόμους αυτούς απότυχαν, και τους άλλους τους αγνόησαν. Ως ένα καθόλου αμελητέο βαθμό, η δύσκολη κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα η εθνική κυβέρνηση οφείλεται στην ανικανότητά της να δώσει στην Κίνα αρκετό φαγητό. Η προπαγάνδα των Κινέζων κομμουνιστών συνίσταται σε μεγάλο βαθμό στην υπόσχεση ότι θα λύσει το αγροτικό πρόβλημα».

Χρυσοχοΐδης κατά «βιντεοσκοπικού ακτιβισμού»: Τον ενοχλούν τα βίντεο που καταγράφουν αστυνομική βία

Εναντίον του «βιντεοσκοπικού ακτιβισμού», όπως τον χαρακτηρίζει, που κατά τον ίδιο «παράγει ψεύτικες εικόνες» τάσσεται με άρθρο του ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης.

Σε άρθρο του στο «Βήμα», ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, εμφανίζεται ενοχλημένος από τα βίντεο που καταγράφουν την αστυνομική βία, μιλά για «δήθεν άσκηση βίας» από την αστυνομία ενώ προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω υποστηρίζει ότι όσοι καταγράφουν την αστυνομική βία «μερικές φορές στο άλλο χέρι κρατάνε πέτρες ή μολότοφ». 

Το άρθρο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη προκαλεί αντιδράσεις αφού έρχεται μετά την δημοσίευση βίντεο που καταγράφουν όργιο βίας εναντίον ακτιβιστών και διαδηλωτών, όπως ο ξυλοδαρμός του Βασίλη Μάγγου, η επίθεση στους Αλέξανδρο Τιτκώβ και Θωμά Λάλο αλλά και τα όσα διαδραματίστηκαν στην διαδήλωση κατά του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις. 

Ακολουθεί το άρθρο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: 

«Κατά της αυθαιρεσίας: θεσμικές εγγυήσεις, διαφάνεια, εκπαίδευση

Η Αστυνομία ασκεί νόμιμα βία, η οποία προσδιορίζεται και οριοθετείται από το Σύνταγμα και τους νόμους. Το μονοπώλιο άσκησης βίας, όπως κάθε μονοπώλιο, είναι επικίνδυνο σε καταχρήσεις του αποκλειστικού «δικαιώματος». Γι’ αυτό πρέπει να ελέγχεται. Αποτελεσματικά, αδιάλειπτα, εξαντλητικά.

Οι έλεγχοι διεθνώς, είτε από την πολιτική ηγεσία είτε από τους εσωτερικούς μηχανισμούς του Σώματος, ιστορικά, δεν έχουν αποδειχθεί επαρκείς. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα υπάρχουν δύο βαριές τραυματικές ιστορικές περίοδοι. Το μετεμφυλιακό κράτος και η χούντα.