Μετά τα τελευταία περιστατικά και τις πολύκροτες υποθέσεις στη χώρα μας, η κοινή γνώμη φαίνεται να έχει ευαισθητοποιηθεί για ένα θέμα που παλαιότερα αγνοούσε – ή, καλύτερα, επέλεγε να αγνοεί, βυθιζόμενη στη σιωπή. Σε μία μάλλον βολική σιωπή.
Πρόκειται φυσικά για το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών, στο πλαίσιο της γενικότερης παιδικής κακοποίησης και καταπάτησης των δικαιωμάτων του.
Τι είναι, όμως, παιδική κακοποίηση; Είναι κάθε πράξη ή σειρά πράξεων ή παράλειψη εκ μέρους ενός γονιού ή άλλου ατόμου που φροντίζει το παιδί, η οποία έχει ως συνέπεια τη βλάβη, το δυναμικό για βλάβη ή απειλή βλάβης ενός παιδιού (WHO,CDC). Οι βασικές κατηγορίες στις οποίες διακρίνεται η κακοποίηση είναι οι εξής: παραμέληση, σωματική κακοποίηση, ψυχολογική/συναισθηματική κακοποίηση και σεξουαλική κακοποίηση.
Συγκεκριμένα, ως σεξουαλική κακοποίηση θεωρείται η συμμετοχή ή έκθεση παιδιών ή εφήβων σε πράξεις σεξουαλικού περιεχομένου, οι οποίες υποκινούνται από κάποιον ενήλικα και έχουν ως απώτερο σκοπό τη διέγερση ή ικανοποίηση του τελευταίου. Στις πράξεις αυτές συμπεριλαμβάνονται: θωπεία στα γεννητικά όργανα, η διείσδυση καθ΄ οποιονδήποτε τρόπο, ο αιμομικτικός βιασμός, η παιδεραστία, η παραγωγή πορνογραφικού υλικού και η προώθηση στην πορνεία (Medline Plus. U.S. National Library of Medicine,2008)
Κατά κανόνα, ο ενήλικας είναι ένα άτομο υπεράνω πάσης υποψίας που έχει σχέση φροντίδας ή οικειότητας με το θύμα, και ανήκει στο στενό κύκλο εμπιστοσύνης του ή ακόμη και στο οικογενειακό-κοινωνικό περιβάλλον. Αντιθέτως, σπανιότερες είναι οι περιπτώσεις στις οποίες το θύμα και ο θύτης δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο συντριπτικό ποσοστό των περιπτώσεων οι θύτες είναι συγγενικά πρόσωπα του θύματος, ενώ περίπου μόνο σε ένα 10% των περιπτώσεων υπολογίζεται ότι οι δράστες είναι ξένοι ως προς το θύμα.(Widom CS et al.,2007)