“Το τι δεν πρόδωσες εσὺ να μου πεις…”

Νίκος Μπογιόπουλος

Τις ώρες της καταχνιάς, ευτυχώς, υπάρχει η αγκαλιά των ποιητών μας.

Και εκεί, προστατευμένοι, μπορούμε να ξαναδιαβάσουμε τα λόγια τους τα περασμένα, τα σημερινά:

«Φοβάμαι - έγραφε το ‘83 - 

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

“Δώστε τη χούντα στο λαό”.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και “απόψεις”.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο».

«Οι Podemos αναγκάστηκαν να μαλακώσουν τον λόγο τους»

«Ο Τσίπρας ήρθε αντιμέτωπος με ένα κανονικό πραξικόπημα και υποχώρησε. Κατ’ εμέ, ορθά έπραξε αφού δεν είχε άλλη επιλογή» δηλώνει στην «ΕΦ.ΣΥΝ» Φεράν Μοντέσα

Κορίνα Βασιλοπούλου

«Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Είναι η πρώτη φορά στα σαράντα χρόνια της ισπανικής δημοκρατίας που θα επαναληφθούν οι βουλευτικές εκλογές. Και όπως φαίνεται από όλα τα γκάλοπ, το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών θα είναι ένα παζλ εξίσου περίπλοκο με εκείνο της 20ής Δεκεμβρίου». Ο συνομιλητής μας, ο Ισπανός Φεράν Μοντέσα, έχει δει κι έχει κάνει πολλά.

Μέλος της παράνομης φοιτητικής νεολαίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας επί Φράνκο, έχει διατελέσει εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και εκδότης. Σήμερα είναι γενικός διευθυντής της ισπανικής έκδοσης της «Monde Diplomatique» και ανάμεσα στις πολλές άλλες δραστηριότητές του, συντονίζει τη Σχολή Κριτικής Σκέψης (Escuela de Pensamiento Critico) υπό τη διεύθυνση του Ιγνάθιο Ραμονέ.

«Αν έχουν δίκιο τα γκάλοπ», μας λέει ο Φεράν Μοντέσα, «το μπλοκ της Αριστεράς (PSOE- Unidos Podemos) θα μπορούσε να αγγίξει την πλειοψηφία που είναι απαραίτητη για τον σχηματισμό κυβέρνησης και με τη στήριξη κάποιων εθνικιστικών κομμάτων. Εάν συμβεί αυτό, το Σοσιαλιστικό όμμα (PSOE) θα κρατά το κλειδί της μελλοντικής κυβέρνησης στην Ισπανία. Κι αυτό μπορεί να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας στο εσωτερικό του».

Η Δασκάλα

Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε' δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η νέα Δασκάλα του σχολείου, η κυρία Τζοβάνα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Ότι όλοι τους ήταν καλά παιδιά. Αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ένα παιδί ήταν διαφορετικό και της προξενούσε απέχθεια.

Κάπου στο βάθος, μόνο του, με χαμηλωμένο το κεφάλι ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μανούσος. Ο Μανούσος δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά. Ήταν παραμελημένος με τσαλακωμένα πάντα ρούχα. Ανέδιδε διάφορες οσμές, σημάδι ότι χρειαζόταν μπάνιο. Δεν μιλούσε ποτέ, δεν απαντούσε στις ερωτήσεις. Η πρώτη σκέψη της Δασκάλας ήταν «Τι μπελάς μου φορτώθηκε φέτος. Αυτό το χαζό παιδί μου χαλάει την αρμονία της τάξης. Τι μου το φέρανε εδώ; Άντε τώρα, εγώ πρέπει να κανονίζω να πάει σε κανένα ίδρυμα.»

Φερόταν όσο μπορούσε καλύτερα στο Μανούσο επιστρατεύοντας το ψεύτικο χαμόγελο και την υπομονή της. Αλλά αυτός ποτέ δεν μιλούσε. Η Τζοβάνα το αποφάσισε, δεν μπορούσε να γίνει τίποτε άλλο. Ο Μανούσος έπρεπε να φύγει από τη τάξη της. Με αυτό το σκοπό λοιπόν, θα έπρεπε να συντάξει τα απαραίτητα έγγραφα για το μπελά που την βρήκε, για να καλέσει την κοινωνική υπηρεσία να τον πάνε κάπου αλλού. Μία συγκεκριμένη παράγραφος της αναφοράς ζητούσε το ιστορικό του μαθητή. «Ω Θεέ μου, πρέπει να κοιτάξω και τον ατομικό φάκελο και όλα τα χαρτιά αυτού του χαζού. Αυτό σημαίνει ότι ένα απόγευμα πρέπει να το χαραμίσω για αυτόν. Τι να κάνω, αφού είναι για το καλό της τάξης και τη δική μου ψυχική ηρεμία θα πρέπει να το κάνω.»