Του Διογένη Λόππα
Η ατυχής (και απροκάλυπτα πολιτική) δίωξη κατά της εισαγγελέως διαφθοράς δεν είναι μόνο ένας πρωτοφανής βιασμός της απλής λογικής και του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Είναι πρωτίστως βιασμός της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης αλλά και στυγνή δολοφονία του εναπομείναντος κράτους δικαίου ή αυτού που θέλουμε να φαντασιωνόμαστε ως αστική δημοκρατία της μεταπολίτευσης, δυτικού (υποτίθεται) τύπου.
Αυτό το πρωτοφανές χουντικής εμπνεύσεως πισωγύρισμα ήρθε δυστυχώς σε μια ώρα όπου η αυτιστική αξιωματική αντιπολίτευση δίνει μάχες οπισθοφυλακών πάνω από το πολιτικό κουφάρι του κ. Παππά. Ομολογουμένως η προσπάθειά τους είναι συγκινητική, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς την Ομηρική μας παράδοση. Όμως στο τέλος της μέρας οφείλουν να γνωρίζουν ότι μάχονται για ένα πουκάμισο αδειανό και ότι ο πόλεμος είναι μπροστά και δεν έχει ακόμα χαθεί. Κάποτε οφείλουμε όλοι να αποδεχόμαστε στωικά τις ήττες μας και να επικεντρωνόμαστε στην κρισιμότητα των μαχών που έρχονται. Απερίσπαστοι και χωρίς περιττά βαρίδια.
Δεδομένου ότι ο πάντοτε έγκυρος κ. Λακόπουλος αποδόμησε με ένα επικό πόνημα με τίτλο »Σαπίλα» τη δύσοσμη υπόθεση της δίωξης Τουλουπάκη, δεν θα είχα τίποτα άλλο να προσφέρω στο δημόσιο διάλογο και προσυπογράφω πλήρως το σκεπτικό του. Πλην όμως, καθώς τυχαίνει να γνωρίζω εγγύτερα τη λειτουργία των θεσμών στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα ήθελα μόνο να προσθέσω έναν μικρό αστερίσκο. Και αυτό γιατί το σχετικό κείμενο κλείνει με έναν απαισιόδοξο τόνο. Γνωρίζοντας όμως σε βάθος τόσο τη μεθοδικότητα των Αμερικανών σε παρόμοιες υποθέσεις όσο και το κείμενο του συμβιβασμού ανάμεσα στην εταιρία και το Αμερικανικό δημόσιο, έχω την ισχυρή πεποίθηση ότι όχι μόνο το κλίμα δε σηκώνει απαισιοδοξία, αλλά τα καλύτερα μόλις ξεκίνησαν. Άλλωστε και ο ίδιος ο παλαίμαχος δημοσιογράφος σε επικαιροποιημένο του κείμενο ενισχύει την πεποίθηση αυτή.