μια χάρη. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά τις τελευταίες μέρες για την τραγωδία στους Αγίους Αναργύρους και γι’ αυτό σε παρακαλώ να δημοσιεύσεις την επιστολή μου.
Ο Χρήστος Ζαπαντιώτης ήταν ένα παιδί που δεν προκάλεσε ποτέ πονοκέφαλο στους γονείς του, δεν δημιούργησε ποτέ προβλήματα σε κανέναν.
Ο πατέρας του ήταν ένας πολύ καλόκαρδος και κοινωνικός άνθρωπος, που είχε αληθινή αγάπη για τον θεό και τους ανθρώπους, αγαπητός σε όλους όσους τον γνώριζαν.
Η μητέρα του, μια γυναίκα ήσυχη αφοσιωμένη στο σπίτι της, την οικογένεια και τα παιδιά της.
Ο πατέρας του έλεγε συχνά πως «ένα σπίτι είναι άδειο χωρίς κόρη», γιατί δεν ξεπέρασε ποτέ τον χαμό της μοναδικής του κόρης που πέθανε μικρή.
Με τον Χρήστο είμαστε ξαδέλφια και βρισκόμασταν συχνά στην Αθήνα και στο χωριό όπου μαζευόμαστε όλοι τα καλοκαίρια και τις γιορτές.
Ήταν σοβαρός, ήρεμος, με χιούμορ, έξυπνος, και πάντα φερόταν με φροντίδα και σεβασμό.
Μιλούσαμε συχνά για τη δουλειά του, για την πορεία που ήθελε να ακολουθήσει, τι του ταίριαζε. Κάποια στιγμή πήρε μετάθεση στο αεροδρόμιο και έπειτα στη Βουλή στη φρουρά του Σημίτη.
Πολλές φορές έκανα τον συνήγορο του διαβόλου και τον προκαλούσα με σκοπό να τον ταράξω, είχε τόση εξασκημένη διπλωματία και έλεγχο όμως και δεν ξεπερνούσε ποτέ όρια. Τον θαύμαζα γι’ αυτό.
Κάποιες φορές τον πείραζα για τον Σημίτη, «αξίζει να φας εσύ την σφαίρα για τον Σημίτη;», τον ρώταγα.
Εκείνος χαμογέλαγε και φαινόταν από τα μάτια και τις απαντήσεις του πως είχε αγάπη και μεγάλο σεβασμό για τον Σημίτη, τον «Καθηγητή» όπως τον έλεγε.
Δεν υπήρχε καμμιά αμφιβολία για την αφοσίωση του Χρήστου, δεν θα τον πρόδιδε ποτέ.
Σαν άνθρωπος, μπορούσες να τον εμπιστευτείς απόλυτα και ήξερες πως θα έκανε πάντα το σωστό.
Όταν γνώρισε την Ελένη και αρραβωνιάστηκαν, χαρήκαμε όλοι.